Walka Morgotha z Fingolfinem (graf. John Howe)
Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina – osiemnasty rozdział książki Silmarillion i części Quenta Silmarillion, napisanej przez J. R. R. Tolkiena.
Treść rozdziału[]
Wraz ze wzrostem siły Eldarów Fingolfin rozmyślał podjęcie próby zaatakowania Angbandu, nikt jednak poza Angrodem i Aegnorem nie popierał tego pomysłu, chcąc dalej żyć we względnym pokoju. W tym czasie Morgoth zebrał potężne siły i zimą zesłał rzeki ognia z Thangorodrimu, niszcząc całe Ard-galen i rozpoczynając Dagor Bragollach. Za ogniem podążył Glaurung, Balrogowie i armia orków, którzy przełamali Oblężenie Angbandu. Angrod, Aegnor i Bregolas zginęli jako pierwsi, Finrod zaś cudem uciekł do Nargothrondu, uratowany przez Barahira.
W wyniku naporu Morgotha pod Eithel Sirion zginął Hador i jego syn Gundor, Celegorm i Curufin ratowali się ucieczką do Nargothrondu, zniszczony też został Thargelion. Jedynie Maedhros zdołał obronić twierdzę na wzgórzu Himring.
Na wieść o tragicznych wydarzeniach wściekły Fingolfin dosiał Rochallora i popędził z Hithlumu pod bramy Angbandu, gdzie zadął w róg i wyzwał Morgotha na pojedynek. Ten wyszedł z twierdzy okurty w czarną zbroję, dzierżąc Grond i tarczę. Fingolfin zdołał siedem razy ranić Valara, w końcu jednak potknął się, a Morgoth przydusił jego szyję lewą nogą. Nim Fingolfin umarł, zdołał dotkliwie zranić Melkora w stopę, na którą od tamtej pory ten już zawsze kulał. Morgoth zmiażdżył ciało króla Ñoldorów, ale zanim rzucił je na pożarcie wilkom, przybył Thorondor, który rozdarł mu twarz pazurami i zabrał ze sobą ciało Fingolfina. Fingon przejął zwierzchnictwo na wszystkimi Ñoldorami.
Barahir wciąż pozostawał w Dorthonionie i walczył z Nieprzyjacielem. W końcu jego żona Emeldira zebrał kobiety i dzieci i poprowadziła je do lasu Brethil. Część z nich została wśród Haladinów, część zaś wyruszyła do Dor-lóminu. Barahir pozostał w Dorthonionie już tylko w dwunastoma towarzyszami, w tym jego synem, Berenem. Minas Tirith zostało zajęte przez Saurona, który przemianował Tol Sirion na Tol-in-Gaurhoth, a cała okolica została spustoszona przez orków.
Wielu Ñoldorów i Sindarów zostało w tym czasie pojmanych i zawleczonych do Angbandu, a szpiedzy Morgotha siali kłamstwa i fałszywe plotki wśród elfów i ludzi. W tym czasie w Beleriandzie zjawili się też Easterlingowie, z których część potajemnie służyła Morgothowi, a część dochowywała wierności elfom.
Belega Cúthalion i Halmir przepędzili orków z Brethilu, zapewniając Haladinom bezpieczeństwo. Wśród ludu Halethy mieszkali synowie Galdora, Húrin i Huor. Mimo młodego wieku brali udział w potyczce z orkami, z której ledwo uszli z życiem i ratowali się ucieczką – zgubili się we mgle, ale zostali uratowani przez orły Thorondora, które zabrały ich do Gondolinu. Turgon przyjął ich ciepło w Ukrytym Królestwie i bardzo polubił, synowie Galdora w końcu jednak poprosili króla, aby pozwolił im wrócić do domu. Przysięgli, że nie wyjawią nikomu położenia Gondolinu. Orły zabrały ich do Dor-lóminu i chociaż Galdor wypytywał ich, gdzie przebywali, nie wyjawili tajemnicy Turgona.
Król Gondolinu w tym czasie wysłał Gondolindrimów w podróż do Valinoru, chcąc prosić Valarów o przebaczenie i pomoc w walce z Morgothem, jego wysłannicy jednak nie zdołali dotrzeć na Zachód. Wieści o tym niepokoiły Morgotha, który wciąż nie znał położenia ani Gondolinu, ani Nargothrondu. Siedem lat po Dagor Bragollach Melkor zaatakował ponownie Hithlum, gdzie pod Eithel Sirion poległ Galdor. Mimo to jego syn Húrin, wraz z pomocą Fingona i Cirdana, przepędził armię Morgotha. Húrin przejął po ojcu władzę w Dor-lóminie i ożenił się z Morweną, córką Baragunda.
| Poprzedni rozdział: Ludzie przybywają na Zachód |
Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina | Następny rozdział: Beren i Lúthien |