Zatoka Księżycowa – zwana także Zatoką Lhun, ukształtowała się pod koniec Pierwszej Ery Słońca. To ona dzieliła jedyną ocalałą część Beleriandu, Lindon, na część północną, czyli Forlindon (w Drugiej Erze żyli tam Gil-galad i Elrond), oraz południową, Harlindon (na początku Drugiej Ery żyli tam Celeborn i Galadriela). Na jej powstanie wpłynęła Wojna Gniewu, w trakcie której znaczna część północno zachodniego Śródziemna została zatopiona. Nazwa zatoki wiązała się z rzeką Lhun wypływającą z północnej części Ered Luin. Był to obszar zielony i cichy, rzadko odwiedzany przez ludzi. Jeszcze długo po zakończeniu Wojny o Pierścień żyli tam elfowie i krasnoludowie. Ci ostatni przebywali szczególnie po południowej stronie Gór Błękitnych, gdzie mieli jeszcze swe czynne kopalnie. To właśnie na brzegach Zatoki Księżycowej fale wyrzuciły Elendila po zniszczeniu Númenoru. Serdecznie przyjęty prze Gil-galada skierował się ku źródłom rzeki Lhun i za górami Ered Luin założył swe królestwo zwane później Arnorem.
Szara Przystań[]
Pierwszy rok Drugiej Ery Słońca szacuje się za datę powstania tego miasta i zarazem portu. Założycielem Szarej Przystani był elf Círdan (sin. "szkutnik"). Ponieważ jego serce było związane z morzem, miał w niej pozostać dopóki ostatni okręt nie opuści brzegów Śródziemia. To właśnie z Szarej Przystani, zwanej także Mithlond, elfowie podróżowali na Zachód, czyli do Amanu.
Gdy pierwsze cienie zaczęły padać na Wielki Zielony Las (przemianowany później na Mroczną Puszczę) w przystani zjawili się Istari zwani przez ludzi Czarodziejami. Tylko Círdan wiedział skąd tak naprawdę przybyli. On to witając Gandalfa podarował mu jeden z Trzech Pierścieni Elfów – Pierścień Ognia, Naryę.
21 września 3021 roku Trzeciej Ery powiernicy Pierścieni – Frodo i Bilbo Bagginsowie, Gandalf, Elrond oraz Galadriela spotkali się w Mithlondzie i ruszyli w ostatnią wyprawę. Zakończyła się wtedy Trzecia Era Słońca.