Zatoka Belfalas – duża południowa zatoka w Belegaerze, Wielkim Morzu.
Historia[]
Zatoka Belfalas była pozostałością wschodniego krańca Wielkiej Zatoki dzielącej w Pierwszej Erze Beleriand od Południowych Ziem. Po Wojnie Gniewu zatoka ta przepadła wraz z dużą częścią Śródziemia,[1] a nowa linia brzegowa zatoki Belfalas ciągnęła się od półwyspu Andrast aż po ujście Anduiny i dalej na południe, mijając Umbar, w stronę nieznanych, południowych brzegów. Już w Drugiej Erze przez zatokę prowadziły ważne szlaki wodne, a w Trzeciej Korsarze z Umbaru wykorzystywali ją do ataków na Gondor.
Do zatoki tej wpadała większa część rzek Gondoru, z Anduiną na czele. Jej linia brzegowa tworzyła wiele mniejszych zatoczek i półwyspów, a nieopodal ujścia Anduiny znajdowała się duża skalista wyspa Tolfalas.[2]
| Amon Dîn • Anduina • Anfalas • Belfalas • Białe Góry • Bród na Erui • Calembel • Calenhad • Celos • Ciril • Dol Amroth • Dor-en-Ernil • Drúadan • Edhellond • Eilenach • Emyn Arnen • Erech • Erelas • Erui • Ethring • Ethir Anduin • Gilraina • Gwathló • Halifirien • Harnen • Ithilien • Lamedon • Lebennin • Lefnui • Linhir • Lossarnach • Mering • Minas Tirith • Mindolluina • Min-Rimmon • Morgulduina • Morthond • Nardol • Osgiliath • Pinnath Gelin • Poros • Ringló • Serni • Siedem Rzek • Szary Las • Tolfalas • Zatoka Belfalas | |
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Podróż Eärendila i Wojna Gniewu
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Królowie Númenoru", Królestwa na wygnaniu, Linia Południowa: Spadkobiercy Anáriona