Wyobrażenie Wielkiego Gościńca Wschodniego – autorstwa Mateja Cadila
Wschodni Gościniec – część niegdyś najdłuższej i jednej z najstarszych dróg Ardy – Drogi Krasnoludów, prowadzącej z zachodniego Beleriandu, przez Ered Luin, aż do Gór Mglistych i dalej prawdopodobnie aż do Orocarni, przecinającej całe Śródziemie z zachodu na wschód.
Mianem Wschodniego Gościńca określano w Trzeciej Erze drogę od Shire do Rivendell, lub też nieco dłuższą trasę od Szarych Przystani do Gór Mglistych. Wędrowcy mogli przekroczyć nim Wysoką Przełęczą (zwaną również Przełęczą Imladris lub Cirith Forn en Andrath) i podążać dalej Starą Leśną Drogą.
Opis[]
Od Zatoki Księżycowej Wschodni Gościeniec (ta część całego traktu) przebiegał przez Białe Wzgórza, następnie biegł środkiem Shire, przez Zachodnią Ćwiartkę, nieoficjalną stolicę Michel Delving, koło Kamienia Trzech Ćwiartek, przecinał Wschodnią Ćwiartkę, przekraczał miejscowość Bystry Bród docierał do mostu na Brandywinie, obok Bucklandu aż do Bree. Dalej droga ta prowadziła przez kraje niezamieszkane, obok Komarowych Moczarów, a następnie przechodziła nieopodal Wichrowego Czubu, za którym wyginała się w łuk na północ. Dzięki Ostatniemu Mostowi można było przeprawić się nad Mitheithel. Kolejny odcinek gościńca prowadził przez Rhudaur i kończył się brodem na rzece Bruinen niedaleko Rivendell. Trakt zmierzał dalej przez góry i puszcze na wschód.
Historia[]
Przed upadkiem Beleriandu[]
Droga do Nogrodu i Belegostu (graf. Mithgaraf)
Wielki Wschodni Gościniec został wybudowany przez krasnoludów w Pierwszej Erze, lub jeszcze przed Latami Słońca. Powstał prawdopodobnie jako część Drogi Krasnoludów i przedłużenie Starej Leśnej Drogi, prowadzącej z Żelaznych Wzgórz, a może nawet z Gór Czerwonych, przez Rhovanion, aż do Gór Mglistych w pobliże Wysokiej Przełęczy. Dalej prowadziła do siedzib krasnoludów w Górach Błękitnych, a następnie do Doriathu w Beleriandzie i Nargothrondu. Ten ostatni zachodni fragment powstał dla ułatwienia podróży dla zdolnych mistrzów przeróżnych rzemiosł z Belegostu i Nogrodu, których liczne zastępy przybywały do królestwa Thingola, aby dla niego pracować, dopóki krasnoludowie z Nogrodu nie zabili króla i nie splądrowali Doriathu. Zapewne odnogą był Stary Gościniec Zachodni biegnący na północ od Doriathu do brodu Brithiach i aż do góry Taras. Zakładając istnienie tej całej długiej drogi (Taras-Orocarni) mogła ona mieć około 4500 km. Drogą tą wkraczały do Beleriandu plemiona ludzi.
Druga Era[]
W Drugiej Erze, po tym jak Beleriand został zatopiony w czasie Wojny Gniewu, Wschodni Gościniec przestał być najdłuższą drogą w Śródziemiu, oddając palmę pierwszeństwa Wielkiemu Gościńcowi Południowemu (zwanemu też Drogą Północ-Południe, a w Trzeciej Erze Zieloną Ścieżką).
Trzecia Era[]
W Trzeciej Erze Wschodnim Gościńcem nazywano drogę od Szarych Przystani do Rivendell.
Kiedy powstał Arnor, mieszkańcy tego númenorejskiego królestwa na wygnaniu wzięli na siebie konserwację i utrzymywanie drogi. Wybudowali wzdłuż niej kilka fortec (w tym Wichrowy Czub), odnowili bądź od nowa wybudowali mosty na Brandywinie i rzece Mitheithel. Po podziale Arnoru w 861 roku Trzeciej Ery, Gościniec stał się granicą pomiędzy Cardolanem a Arthedainem. W 1601 roku Trzeciej Ery w Shire osiedlili się hobbici i to oni wzięli na siebie obowiązek utrzymywania środkowego odcinka drogi.
Niegdyś ruchliwy szlak stał się niemal nieużywany po tym, jak w 1974 roku TE wszystkie północne królestwa padły ofiarą Czarnoksiężnika z Angmaru. Droga, z wyjątkiem konserwowanego i używanego często przez hobbitów odcinka, z czasem zaczęła zarastać i pod koniec Trzeciej Ery korzystali z niej już tylko nieliczni, pojedynczy wędrowcy, a z rzadka nieliczne kompanie krasnoludów.
Inne nazwy[]
Do określenia tej drogi używano wielu różnych nazw, możemy się spotkać z takimi określeniami jak: Wielka Droga, Gościniec, Stary Gościniec, Droga Wschód-Zachód, Wielki Gościniec Wschodni.