Wojna o Pierścień

Wojna o Pierścień
Informacje
Miejsce	Śródziemie
Data	TE 3018 - TE 3019
Wynik	Zwycięstwo Wolnych Ludów
Uczestnicy
Dale Entowie Erebor Gondor Lothlórien Mroczna Puszcza Rivendell Rohan Shire Umarli z Dunharrow
Harad Khand Mordor Rhûn Umbar
Dowódcy
Aragorn Bard II Brand † Celeborn Denethor II † Dáin II Żelazna Stopa † Elrond Galadriela Gandalf Grimbeorn Gwaihir Thorin III Kamienny Hełm Thranduil Théoden † Éomer
Czarnoksiężnik z Angmaru † Gothmog (†) Khamûl † Rzecznik Saurona (†) Saruman Sauron † Uglúk †

Wojna o Pierścień – konflikt zbrojny trwający od 20 czerwca 3018 roku TE do 3 listopada 3019 roku TE. Głównymi stronami konfliktu byli: Mordor i siły sprzymierzone oraz Wolne Ludy Śródziemia.

Strony

Herb Gondoru

Mordor i sprzymierzeńcy:

• Mordor
• Harad
• Korsarze z Umbaru
• Khand
• Rhûn

Wolne ludy

• Gondor
• Rohan
• Krasnoludowie z Ereboru
• Ludzie z Dale
• Elfowie z Lothlórien
• Hobbici z Shire
• Elfowie z Mrocznej Puszczy
• Elfowie z Rivendell
• Entowie z Fangornu
• Umarli z Dunharrow

Geneza

Upadek Saurona w Drugiej Erze

Sauron z pierścieniem

Główną przyczyną Wojny o Pierścień była chęć Saurona do opanowania Śródziemia. Z końcem Drugiej Ery został on pokonany przez wojska Ostatniego Sojuszu oraz stracił Jedyny Pierścień, w który niegdyś przelał część swojej mocy, by móc kontrolować posiadaczy innych Pierścieni Władzy. Osłabiony i pozbawiony materialnej postaci Sauron uciekł i przez wiele wieków próbował odzyskać dawną moc. Osiadł w Dol Guldur i tam odzyskiwał siły. Z czasem zdołał zgromadzić wokół siebie Nazgûli, pozyskać pomoc Easterlingów, Variagów oraz Haradrimów i w 2942 roku Trzeciej Ery powrócił do Mordoru.

Poszukiwania Pierścienia

Sauron cały czas poszukiwał Pierścienia, nie wiedział jednak, że ten dawno temu dostał się w ręce hobbita Sméagola. W 2941 roku został zabrany przez Bilba Bagginsa, a następnie podarowany Frodowi. Gandalf, członek Białej Rady i drugi w hierarchii Istarich, zaczął podejrzewać, że należący do Froda Pierścień jest Jedynym, jednak nadal nie miał pewności. Wiedział, że Gollum opuścił swą kryjówkę i rozpoczął poszukiwania swojej zguby, dlatego poprosił Aragorna o pomoc. Razem z nim przez 8 lat tropili Golluma, jednak bezskutecznie. Ten tymczasem zdołał dotrzeć do Mordoru, gdzie został wzięty do niewoli przez Saurona. Mroczny Władca dowiedział się od niego, kto jest w posiadaniu jego własności i że znajduje się ona w Shire. Sauron nie wiedział, gdzie jest ta kraina, podejrzewał jedynie, że leży gdzieś w górnym biegu Anduiny, jak wspominał Gollum, dlatego postanowił go wypuścić i obserwować cały czas jego poczynania, licząc, że ten doprowadzi go do celu. Jednakże zaraz po wyjściu z niewoli, Gollum został schwytany przez Aragorna i uwięziony w siedzibie elfów z Mrocznej Puszczy. Dowiedziawszy się o pojmaniu Golluma Sauron wpadł w popłoch. Bał się, że jego wrogowie użyją przeciwko niemu Pierścienia. Postanowił czym prędzej odbić Golluma oraz wysłać na poszukiwania Shire Nazgûli. Ze starożytnych dokumentów Gondoru Gandalf uzyskał informacje potwierdzające, że Pierścień Froda to Jedyny, rozkazał mu więc opuścić dom. 

Sojusz z Sarumanem

Saruman patrzy w palantir

Równocześnie Jedynego Pierścienia poszukiwał Saruman - jeden z Istarich i głowa Białej Rady, powołanej do walki z Sauronem. W tajemnicy przed innymi członkami Rady wysyłał ekspedycję na Pola Gladden aby odnaleźć Pierścień, jednak była ona bezskuteczna. Zaślepiony pragnieniem władzy zaczął w swojej siedzibie, Isengardzie, tworzyć armię, złożoną z orków i dzikich ludzi z Dunlandu. Około 3000 roku odważył się użyć znajdującego się w jego posiadaniu palantíru i został usidlony przez Saurona. 

Przebieg

Początek

Atak na elfów Thranduila

20 czerwca 3018 roku wysłani przez Saurona orkowie zaatakowali królestwo Thranduila w Mrocznej Puszczy. Gdy elfowie pozwolili Gollumowi wejść na drzewo, co zwykli czynić, zaatakowali ich oddział orków i, co prawda, napastnicy zostali odparci, jednak Gollum zdołał uciec. Wymknął się orkom i elfom i skrył się w Morii.

Atak na Osgiliath

Tego samego dnia, Sauron wysłał oddziały, by zaatakowały Osgiliath. Armią dowodził Czarnoksiężnik z Angmaru, a wraz z nim podążała reszta Upiorów, z wyjątkiem dwóch lub trzech które przebywały w Dol Guldur. Wspierali ją Haradrimowie i Easterlingowie. Wojska Mordoru były znacznie silniejsze od broniących miasta Gondorczyków pod wodzą Boromira i Faramira, którzy zostali szybko zepchnięci nad rzekę. Jedynie kontrnatarcie, które doprowadziło do tymczasowego odparcia wroga umożliwiło odwrót wojsk Gondoru na drugi brzeg. Jednak nieprzyjaciel zdołał przełamać linię obrony i ostatecznie oddziały Boromira i Faramira zostały rozgromione. Oprócz nich ocaleli tylko dwaj żołnierze. Jednak mimo zwycięstwa Sauron zatrzymał ofensywę. Bitwa o Osgiliath była tylko przykrywką, chciał on bowiem zdobyć kontrolę nad mostami, by móc wysłać Upiory Pierścienia na poszukiwania Jedynego, te bowiem obawiały się wody i nie przekroczyłyby Anduiny wpław. Poza tym chciał sprawdzić siły Denethora. Jak się okazało stawiał on znacznie silniejszy opór niż Sauron się spodziewał.

Uwięzienie Gandalfa i zdrada Sarumana

Pod koniec czerwca czarodziej Gandalf opuścił Shire, nakazawszy wcześniej Frodowi, aby ten wyruszył z Pierścieniem do Rivendell najpóźniej we wrześniu. Na drodze niedaleko Bree spotkał innego członka bractwa Istarich Radagasta, który został przysłany przez Sarumana. Powiadomił Gandalfa o pojawieniu się Nazgûli. Ci bowiem 1 lipca przekroczyli w Osgiliath Anduinę i skierowali się na północ na poszukiwania Pierścienia. Ruszyli w kierunku Pól Gladden, jednak tamtejsze wioski Stoorów były od dawna opuszczone. Radagast przekazał także, że Gandalf zawsze może szukać pomocy i rady w Isengardzie. Czarodziej postanowił ruszyć tam czym prędzej. Zostawił u karczmarza Butterbura z Bree list dla Froda, by ten jak najszybciej wyruszył do Rivendell, po czym skierował się na południe. 10 lipca dotarł do twierdzy Sarumana i tam dowiedział się o jego zdradzie. Odrzuciwszy propozycję przystąpienia do Saurona, został uwięziony w Orthanku.

Wysłanie Nazgûli do Shire

Obserwując wyruszenie Boromira, poczynania Sarumana i uwięzienie Gandalfa, Sauron nabrał przekonania, że żaden z Istarich nie jest w posiadaniu Pierścienia, jednak podejrzewał, że Saruman wie, gdzie Jedyny się znajduje. Postanowił więc jak najszybciej odnaleźć Shire. Nazgûle przestali działać w ukryciu i czym prędzej dotarli do Isengardu. Tymczasem 18 września Gandalf z pomocą Gwaihira zdołał stamtąd uciec i udał się do Edoras. Saruman zdołał przekonać Upiory, że kraj hobbitów leży w okolicach krain elfów nad morzem. Ruszyły one więc na północ i na trakcie natknęły się na szpiega czarodzieja, który był w posiadaniu map Shire. Upiory przeciągnęły szpiega na swoją stronę i odebrały mu mapy, ruszając następnie do kraju hobbitów. Równocześnie na jaw wyszła zdrada Sarumana, jednak odnalezienie Pierścienia było ważniejsze niż zemsta Saurona.

Wyprawa Froda

Droga Froda do Rivendell

Frodo wyruszył 23 września i skierował się do Bucklandu. Tego samego dnia Czarni Jeźdźcy pokonawszy Strażników wkroczyli do Shire. Rozpoczęli gorączkowe poszukiwania Froda, ten jednak zdołał im się wymknąć i dostał się do Bucklandu, a następnie wraz z Samwisem Gamgee, Peregrinem Tukiem i Meriadokiem Brandybuckiem przez Stary Las i Kurhany do Bree, gdzie przybył 29 września. Nocą z 29 na 30 września Upiory, nie mając pewności, gdzie jest Pierścień, przypuściły szturm na Buckland i Bree, jednakże nie zdołali schwytać Froda. 30 września hobbici w towarzystwie Aragorna opuścili gospodę i przez bezdroża, omijając Gościniec, ruszyli ku Rivendell. Nazgûle szybko dowiedzieli się o ich odjeździe. Gandalf tymczasem na wziętym z Edoras koniu pomknął na północ i wieczorem 30 września, w kilka godzin, po wyruszeniu stamtąd Froda i jego towarzyszy, dotarł do Bree. Nie zastawszy tam wędrowców ruszył na Wichrowy Czub, gdzie postanowił na nich zaczekać. 3 października został jednak zaatakowany przez Nazgûli. Zdołał wymknąć się im i ruszył na północ, chcąc odciągnąć ich od Froda. Podążyło za nim czterech Jeźdźców, pięciu jednak pozostało i gdy 6 października na Wichrowym Czubie schronił się Frodo wraz z Aragornem i towarzyszami, zaatakowano ich. Upiory nie zdołały zabrać Pierścienia, raniły jednak Froda Ostrzem Morgulu. Wkrótce z Rivendell, dokąd doszły wieści o podróży Powiernika, wysłano elfa Glorfindela. Spotkali się oni 18 października i pomógł im w dalszej podróży. 

Nazgule przy brodzie

Przy brodzie na Bruinen nieprzyjaciele dopadli wędrowców, Frodo zdołał jednak umknąć na koniu Glorfindela do Rivendell. Tymczasem na rzece doszło do spowodowanej przez Elronda powodzi, która porwała kilku Jeźdźców. Resztę zaatakowali i wpędzili do rwącej wody Glorfindel, Aragorn i inni hobbici. Upiory przeżyły, ale poniosły klęskę: ich konie zginęły, a oni sami zostali wyrzuceni przez rzekę wiele mil dalej. Powiernik dotarł do Rivendell, gdzie został uzdrowiony z ran, zadanych Ostrzem Morgulu. Wcześniej zdołał tam także dotrzeć Gandalf.

Narada u Elronda

W tym samym momencie do Rivendell zaczęli zjeżdżać się przypadkowo przedstawiciele wszystkich wolnych ras Śródziemia między innymi: Legolas z Mrocznej Puszczy, Gimli i Gloin z Ereboru, Boromir, syn namiestnika Gondoru. Poza nimi uczestniczyło także wielu znamienitych elfów mieszkających w Rivendell. Podczas narady wszyscy uczestnicy przedstawili swoje problemy oraz prosili o rady. Do krasnoludów przybył wysłannik Saurona chcący informacji o zamieszkaniu hobbitów. Z Mrocznej Puszczy zbiegł Gollum, więzień króla Thranduila posiadający informacje o Pierścieniu, a braciom Faramirowi i Boromirowi, synom namiestnika, wielokrotnie przyśnił się sen, w którym usłyszeli tajemniczy wiersz, mówiący o Narsilu, Zgubie Isildura i niziołku. Ponad to Frodo opowiedział zebranym o Pierścieniu. Zebrani zaczęli debatować nad jego przyszłością. Boromir chciał, żeby został on zaniesiony do Minas Tirith, gdzie posłuży do obrony miasta. Jednak reszta rady zadecydowała, że zostanie on zniszczony w Górze Przeznaczenia w Mordorze. Frodo zgłosił się na Powiernika Pierścienia i to jego zadaniem stało się go zniszczyć. Do pomocy zgłosili się: Gimli, Legolas, Aragorn, Gandalf, Boromir, Merry, Pippin oraz Sam. Tak utworzyła się Drużyna Pierścienia.

Drużyna Pierścienia

Drużyna Pierścienia po opuszczeniu domu Elronda skierowała się na południe i 8 stycznia 3019 roku dotarła do Hollinu. Tam spostrzegli ją szpiedzy wysłani przez Sarumana, który próbował uniemożliwić im dalszą podróż. Wędrowcy postanowili przejść na drugą stronę Gór Mglistych przez przełęcz pod Caradhrasem,

Rauros

jednak wywołana przez Sarumana śnieżyca zmusiła ich do zawrócenia. Udało im się wyjść cało z ataku magicznych, niematerialnych wargów. Drużyna postanowiła przejść przez Morię. Zostali tam zaatakowani przez orków i Balroga. W walce Gandalf zdołał strącić go w Bitwie na Khazad-dum w przepaść, jednak demon pociągnął go ze sobą. Osłabionej stratą Gandalfa Drużynie udało się wyjść z Morii i wkrótce dotarła ona do Lothlórien, gdzie przebywała aż do 16 lutego. Z tamtąd wyruszyli na łodziach w dół Anduiny. Kiedy dopłynęli do Rauros musieli przenieść łodzie na druga stronę wodospadu. Wtedy zaatakowali ich orkowie.

Rozpad Drużyny Pierścienia

Śmierć Boromira

Między członkami Drużyny a orkami wywiązała się walka nazwana później Bitwą na Amon Hen, w wyniku której drużyna rozpadła się. Boromir zgniął raniony strzałą podczas obrony Merrego i Pippina, Frodo i Sam uciekli do Emyn Muil. Aragorn, Legolas i Gimli udali się w głąb Rohanu w celu odbicia z rąk orków dwóch hobbitów, którzy zostali porwani do Isengardu.

Konflikt w Rohanie

Pogoń za hobbitami

Przez cztery dni trójka przyjaciół podążała za orkami w głąb Rohanu. Gdy dotarli w pobliże lasu Fangorn, spotkali

éored Éomera, który kierował się w stronę Brodów Entów. Dzień wcześniej rozgromił on oddział Uruk-hai zmierzający do Isengardu, ten sam, który porwał Merrego i Pippna. Dowódca jednak nie widział nikogo poza orkami. Obdarował bohaterów końmi i odjechał. Kiedy Aragorn przybył na pole bitwy zobaczył hobbickie ślady prowadzące w głąb lasu. Tymczasem hobbici spotkali Drzewca i uczestniczyli w Wiecu Entów, który zadecydował o ataku na Isengard. Aragorn, Gimli i Legolas następnego dnia udali się po śladach w głąb Fangornu, gdzie spotkali Gandalfa Białego. Ten zapewnił ich o tym, że hobbici są cali i zdrowi, po czym wspólnie udali się do Edoras.

Pierwsza i druga bitwa u brodów na Isenie

Dwudziestego piątego lutego TE 3019 armia Sarumana postanowiła uzyskać kontrolę nad brodami na Isenie, które stanowiły wejście do Rohanu. Wojska ludzi ówcześnie obstawiły brody, spodziewając się ataku. Nie czekając na nadejście wroga, Théodred wydał rozkaz ataku. Pomimo heroicznej walki oddziały musiały wycofać się z powrotem do brodów. Przeciwnik miał znaczną przewagę liczebną. Po śmierci Théodreda wojska rohirrickie były bliskie klęski, jednak na odsiecz przybył Elfhelm z kilkoma oddziałami, który rozbił niespodziewających się ataku wrogów. Większość z nich uciekła w stronę Isengardu, lecz osłabione wojska nie miały siły ich gonić.

Saruman nie mógł zostawić brodów w rękach Rohirrimów, dlatego pięć dni później znowu zaatakował brody, licząc na to, że jego przeciwnicy jeszcze nie zebrali dużej armii. W Edoras Grima opóźnił wysłanie wojska na tyle, że wyruszyły one dopiero w dniu starcia. Wojskami Rohanu dowodził Grimbold i Elfhlem, którzy rozstawili swoje armie po dwóch brzegach rzeki Iseny. Z początku armia Isengardu zaatakowała na zachodni brzeg rzeki. Pomimo oporu oddział Uruków przedarł się przez obrońców i zaczął przemierzać brody. Grimbold, który znajdował się dotychczas na wschodnim brzegu, udał się na pomoc. Nie pomogło to jednak i pod naporem wroga dowódca opuścił zachodni brzeg. Wieczorem atak ustał, ale orkowie otrzymali nowe jednostki i bitwa z powrotem się zaczęła. Gdy wschodni brzeg zaczął padać, Grimbold zadecydował o utworzeniu muru z tarcz, w którym schowali się obrońcy, co powstrzymało atak. Wtedy to dowódca nakazał wsiąść swoim rycerzom na konie i zaatakować na przeciwnika od północy i południa. Manewr okazał się skuteczny, na tyle, żeby pod osłoną tylnej straży większości wojsk udało się zbiec. Wojska przeciwnika nie goniły Rohirrimów, tylko przegrupowały się i ruszyły na południe. Elfhem nie brał udziału w wymienionych wydarzeniach, ponieważ druga armia zaatakowała jego wojska, był ustawiony znacznie wyżej od Grimbolda i od razu znalazł się w rozsypce pod naporem wroga. Po zebraniu wojowników wycofał się na wschód.

Bitwa o Helmowy Jar

Po dotarciu na dwór Théodena okazało się, że król jest pod silnym wpływem Grímy, swego doradcy.

Helmowy Jar z lotu ptaka

Gandalf wyzwolił umysł władcy z niewoli i razem zaczęli przygotowywać plan obrony Rohanu. Razem z wojskiem udali się do Helmowego Jaru, gdzie szykowano sięna oblężenie. Gdy obrońcy zajęli pozycje, armia z Isengardu zaatakowała, rozpoczynając bitwę o Helmowy Jar. Pomimo wytrwałej walki, Rohirrimowie zaczęli się wycofywać w głąb warowni. Dużą rolę odegrały pomysły Sarumana, takie jak miny wysadzające mur i drabiny. Wtedy to, kiedy forteca prawie upadła, Théoden ruszył na czele swojej świty na wroga. Kiedy wyparł orków z Helmowego Jaru, tyły armii Uruk-hai zaatakował Gandalf z ocalałymi resztkami wojska, które broniło brodów na Isenie. Resztka nieprzyjaciół uciekła do lasu huornów, który przybył wraz z czarodziejem, żaden nigdy z niego nie wyszedł.

Isengard

Zniszczony Isengard

Po zakończonej bitwie w Helmowym Jarze, Gandalf wraz z Théodenem i jego świtą udał się do Isengardu. Pod dotarciu na miejsce okazało się, że jest on kompletnie zniszczony przez enty. Spotkali tam również Merrego i Pippina. Celem było jednak rozmówienie się z Sarumanem. Pomimo prób przekonania go do opuszczenia wieży i poddania się, Saruman postanowił pozostać w Orthanku. Wobec tego Gandalf złamał różdżkę czarodzieja i wyrzucił go z Rady. Wtedy to Gríma wyrzucił z okna palantír, który miał trafić w Gandalfa, jednak pocisk chybił i został podniesiony przez Pippina.

Kula tak bardzo zaintrygowała hobbita, że ten postanowił sprawdzić, czym właściwie jest. Kiedy wszyscy usnęli wykradł palantír i postanowił w niego spojrzeć. Ukazał mu się Sauron i zadawał mu pytania, jednak Pippin milczał. Zdradził jedynie, że jest hobbitem. Sam bohater nie odniósł żadnych szkód po tym spotkaniu. Następnie Gandalf zabrał ze sobą Pippina i udał się do Minas Tirith, a Aragorn wziął Merrego i udał się do Helmowego Jaru.

Wojna o Gondor

Bitwa w Ithilien

Kiedy Frodo i Sam, prowadzeni przez Golluma, szli przez wschodni Gondor, w pewnym momencie Gollum upolował królika i kiedy Sam miał go ugotować, zobaczyli zastępy Haradrimów i Mûmakili, którzy zostali zaatakowani przez Strażników Ithilien pod dowództwem Faramira i całkowicie rozbici. Frodo i Sam zostali wzięci w niewolę, poza Gollumem, który uciekł. Początkowo Faramir traktował ich dobrze, bo wiedział, że nie są oni orkami ani Haradrimami. Gdy jednak zobaczył łódkę ze swoim martwym bratem, zmienił podejście do jeńców. Zamknął ich w ciemnym lochu położonym w Henneth Annûn. Tam przy Zakazanym Jeziorze złapano Golluma i przesłuchano go. Wkrótce po przesłuchaniu hobbici zostali wypuszczeni.

Trzecia bitwa o Osgiliath

Po uwolnieniu hobbitów, z Minas Morgul wymaszerowała wielka armia Nazgûli, orków i trolli. Była ona wspierana przez liczne zastępy Easterlingów i Haradrimów. W Osgiliath armia Gondoru stawiła opór wielotysięcznej armii Mordoru. Gondor był bez szans, mimo męstwa i odwagi ludzi z Gondoru bitwa zakończyła się zwycięstwem orków.

Pokonanie korsarzy z Umbaru

Aragorn, Legolas i Gimli wraz z Szarą Drużyną poszli na Ścieżkę Umarłych i zobaczyli tam mnóstwo duchów, które poszły z nimi na Głaz na Erech. Aragorn obiecał duchom zwolnienie z klątwy, które bardzo niechętnie przyłączyli się do Halbarada, Elladana, Elrohira i Szarej Drużyny. Wszyscy następnie wyzwolili Linhir i Pelargir. Po tych bitwach Aragorn uwolnił ich z panującej długo klątwy.

Bitwa na Polach Pelennoru

Po przegranej Gondoru w Osgiliath orkowie oblegli Minas Tirith i początkowo zwyciężali. Tuż przed świtem, 15 marca Wódz Nazgûli wjechał do Minas Tirith. Wydawało się, że szturm stolicy Gondoru zakończył się pełnym triumfem sił Saurona. Tylko Gandalf Biały odważył się stawić czoła królowi Upiorów Pierścienia. Jednak wojska Mordoru nie zdołały zdobyć miasta. O pierwszych godzinach zabrzmiały rogi nadciągających z odsieczą Gondorowi Rohirrimów, którzy z łatwością wtargnęli na pola Pelennoru, bowiem otaczający je mur, Rammas Echor, został zburzony przez orków. Jeźdźcy Rohanu natarli w trzech grupach. Na południe od miasta zgromadziły się nietknięte zastępy Mordoru, składające się z Haradrimów. W starciu z nimi Théodenowi udało się rozbić wrogą konnicę i zabić ich wodza, ale niedługo potem strzała przebiła bok rumaka króla Rohanu, Śnieżnogrzywego, który padł, przygniatając monarchę, przez co ten skonał kilka chwil później. W tym momencie zaatakował wódz Nazgûli, dosiadający skrzydlatej bestii. Rozproszył Gwardię Królewską, jednak i jego dosięgła zguba – w dramatycznym pojedynku księżniczka Éowina, która potajemnie ruszyła na wyprawę, z pomocą hobbita Merry’ego Brandybucka, zabiła Upiora Pierścienia.

Wtem na Anduinie spostrzeżono flotę składającą się z kilkunastu okrętów o czarnych żaglach. Wszyscy początkowo myśleli, że to korsarze z Umbaru, którzy przesądzą o wyniku bitwy na korzyść wojsk Saurona. Jednak wkrótce na jednym ze statków rozwinięto sztandar z godłem królów Gondoru – Białym Drzewem pod Siedmioma Gwiazdami i koroną na czarnym tle. Okazało się, iż na pole bitwy przybył Aragorn II na czele Szarej Drużyny i sił gondorskich lenników z południowych prowincji. Jego flota przybiła do Harlondu, a żołnierze zeszli z okrętów i zaatakowali Haradrimów od tyłu. Przebili się łatwo przez zaskoczonych nieprzyjaciół do Rohirrimów. Wkrótce połączone wojska Rohanu i Gondoru rozbiły wroga i zaczęły go spychać ku rzece. Batalia jednak trwała długo, aż do wieczora, bowiem większość oddziałów Saurona nie poddała się, tylko walczyła do ostatniego żołnierza.

Bitwa pod Morannonem

Osiem dni po wymarszu z Minas Tirith wojska dotarły do celu. Aragorn wyruszył w otoczeniu przybocznej straży pod samą Bramę. Tam wezwał do kapitulacji Saurona. Wtedy wyszedł do niego Rzecznik Saurona i zaczął kpić z Aragorna i innych ludzi. Następnie pokazał kolczugę Froda zrobioną z Mithrilu oraz stawił warunki dotyczące uwolnienia hobbita. Gandalf odrzucił je, zabierając kolczugę. W tym momencie brama się otworzyła.

Aragorn ustawił wojska na dwóch pagórkach. Wojska Mordoru zaatakowały ze wszystkich stron otaczając armię Wolnych Ludów. Orkowie, nie mogąc się przedostać przez bagno otaczające pagórki, obsypali ich strzałami. Trollom jednak udało się przejść przez bagno i zdruzgotać obrońców. W tym momencie nadleciały orły, a Gollum wpadł z Pierścieniem do Szczelin Zagłady. Dowódcy i żołnierze pozbawieni wsparcia Saurona wpadli w rozpacz, zlękli się przeciwników. Morannon i Barad-dûr legły w prochu. Wroga armia uciekała w rozsypce z pola bitwy.

Walki na północy

Walki o Lothlórien

Podczas gdy w Gondorze trwała wojna, to z Dol Guldur wyszło wojsko złożone z orków i wargów, które trzykrotnie zaatakowało Lórien, lecz nie zdobyło go, a Galadhrimowie pod przywództwem Celeborna i Galadrieli przeprawili się przez rzekę i zburzyli ich twierdzę.

Bitwa pod Dale

Easterlingowie napadli na Samotną Górę i z początku odnosili sukcesy w Dale. Bitwa trwała 18 dni. Ludzie i krasnoludy ukryli się w Ereborze i bronili się. Kiedy do napastników dotarła wieść o śmierci Saurona, rozpiechrzyli się oraz zostali wybici i zepchnięci do Rhûn.

Bitwa nad Wodą

Gdy Frodo, Sam, Merry i Pippin powrócili do Shire, okazało się, że ich kraj jest w wielu miejscach zniszczony i znajduje się pod rządami osoby znanej pod imieniem "Sharkey". Hobbici, pragnąc odzyskać utraconą wolność, wszczęli powstanie. W wyniku walk zyskali autonomię i wypędzili Dużych Ludzi ze swoich terenów. Wojna o Pierścień zakończyła się w momencie śmierci Sharkeya, czyli Sarumana.

Zasięg działań

Główne działania wojenne odbywały się w Gondorze i Rohanie. Wojną partyzancką zostały objęte tereny Ithilien, gdzie działały oddziały Faramira. Atakowały one głównie posiłki z Haradu zmierzające do Mordoru. Także w południowych prowincjach Gondoru toczyły się walki z korsarzami z Umbaru. W Rohanie, głównie w zachodnich marchiach, odbywały się starcia z armią Sarumana. Doszło tam aż do pięciu większych potyczek. Z Dol Guldur duże wojsko zaatakowało Lórien i Leśne Królestwo. Z kolei Easterlingowie zaatakowali Dale i Erebor. Na północnym zachodzie pod koniec wojny w Shire odbywały się starcia z podwładnymi Sarumana.

Skutki

• Wojna zakończyła się definitywną klęską Saurona - stracił Pierścień i ostatecznie został wygnany z Ardy.
• W Gondorze po blisko tysiącu lat powrócił król.
• Poza Gondorem, wskutek wojny, zmiany władcy miały miejsce również w Rohanie, Dale i Ereborze
• Miejsca, w których toczyły się walki, zostały zniszczone.
• Mroczna Puszcza została przemianowana na Eryn Lasgalen, Las Zielonych Liści, i podzielona na trzy części - północną należącą do Leśnego Królestwa, południową włączoną w granice Lórien oraz środkową pod panowaniem ludzi.

Bitwy rozegrane podczas Wojny o Pierścień

• I bitwa o Osgiliath 20 czerwca 3018 TE
• II bitwa o Osgiliath dokładna data nieznana; pomiędzy 21 czerwca a 7 lipca 3018 TE
• Bitwa w Sali Mazarbul 15 stycznia 3019 TE
• Bitwa na Szczycie 15-18 stycznia 3019 TE
• Pierwsza bitwa u brodów na Isenie 25 lutego 3019 TE
• Starcie na Amon Hen 26 lutego 3019 TE
• Bitwa pod Fangornem 29 lutego 3019 TE
• Druga bitwa u brodów na Isenie 2 marca 3019 TE
• Bitwa o Helmowy Jar 3 i 4 marca 3019 TE
• Bitwa w Ithilien 6 marca 3019 TE
• III bitwa o Osgiliath 12 marca 3019 TE
• Bitwa na Polach Pelennoru 15 marca 3019 TE
• Bitwa pod drzewami 15 marca 3019 TE
• Bitwa pod Dale 15-17 marca 3019 TE
• Walki o Lothlórien 11-22 marca 3019 TE
• Bitwa pod Morannonem 25 marca 3019 TE
• Bitwa nad Wodą 7 listopada 3019 TE