Wojna o Pierścień

Wojna o Pierścień - konflikt rozgrywający się pomiędzy Sauronem a Wolnymi Ludami Śródziemia, mający miejsce pod koniec Trzeciej Ery. Zaczęła się atakiem Saurona na Thranduila i Denethora, zakończyła natomiast śmiercią  Saurona w Mordorze .

Tło historyczne

Główną przyczyną Wojny o Pierścień była chęć Saurona do opanowania Śródziemia. Z końcem Drugiej Ery został on pokonany przez wojska Ostatniego Sojuszu, a Jedyny Pierścień, w który niegdyś przelał część swojej mocy, by móc kontrolować posisadaczy innych Pierścieni Władzy, został zabrany przez króla Isildura i wkrótce przepadł w wodach Anduiny, gdy Isildur zginął zabity przez orków. Osłabiony i pozbawiony materialnej postaci Sauron uciekł natomiast i przez wiele wieków próbował odzyskać dawną moc. Z czasem zdołał odbudować siły, zgromadzić wokół siebie Nazgûli, pozyskać pomoc Easterlingów, Variagów oraz Haradrimów i w 2942 roku Trzeciej Ery powrócił do Mordoru. W 3017 roku wysłał także posłów do Ereboru, próbując sprzymierzyć się z tamtejszymi krasnoludami, jego oferta została jednak odrzucona. Sauron cały czas poszukiwał Pierścienia, nie wiedział jednak, że ten został dawno temu dostał się w ręce hobbita z Pól Gladden Sméagola, zwanego potem Gollumem, a w 2941 roku został zabrany przez innego hobbita Bilba Bagginsa z Shire, który znalazł go w jaskini Golluma w górach Mglistych i odkrył takze wtedy mozliwosć znikania poprzez założenie  pierścienia na palec, co pozwoliło mu wydostac się na światło dzienne do Drużyny Thorina, której losy opisane są w książce Hobbit J. R. R. Tolkiena.

Równocześnie Jedynego Pierścienia poszukiwał Saruman - jeden z Istarich i głowa Białej Rady, powołanej do walki z Sauronem. W tajemnicy przed innymi członkami Rady wysyłał ekspedycje nad Anduinę, jednak bezskutecznie. Zaślepiony pragnieniem władzy zaczął w swojej siedzibie, Isengardzie, tworzyć armię, złożoną z orków i dzikich ludzi z Dunlandu. Około 3000 roku odważył się użyć znajdującego się w jego posiadaniu palantíru i został usidlony przez Saurona.

W tym czasie Jedyny Pierścień został przekazany kolejnemu hobbitowi Frodo Bagginsowi. Gandalf, członek Rady i drugi w hierarchii Istarich, zaczął podejrzewać, że należący do niego Pierścień jest Jedynym, jednak nadal nie miał tej pewności. Wiedział, że Gollum opuścił swą kryjówkę i rozpoczął poszukiwania Pierścienia, dlatego poprosił swojego przyjaciela i wodza Dúnadainów z Północy Aragorna o pomoc. Razem z nim przez 8 lat tropili Golluma, jednak bezskutecznie. Ten tymczasem zdołał dotrzeć do Mordoru, gdzie został wzięty do niewoli przez Saurona. Mroczny Władca dowiedział się od niego, że Pierścień ma niejaki Baggins z Shire. Sauron nie wiedział, gdzie szukać Shire, podejrzewał jedynie, że leży ono gdzieś w górnym biegu Anduiny, jak wspominał Gollum, dlatego postanowił go wypuścić i obserwować cały czas jego poczynania, licząc, że ten doprowadzi go do celu. Jednakże zaraz po wyjściu z niewoli, Gollum został schwytany przez Aragorna i uwięziony w siedzibie elfów z Mrocznej Puszczy. Z jego relacji oraz ze starożytnych dokumentów Gondoru Gandalf nabrał pewności, że Pierścień Froda to Jedyny.

Dowiedziawszy się o pojmaniu Golluma Sauron wpadł w popłoch. Bał się, że jego wrogowie użyją przeciwko niemu Pierścienia. Postanowił czym prędzej odbić Golluma oraz wysłać na poszukiwania Shire Nazgûli.

Przebieg

Początek wojny. Atak na elfów Thranduila i Osgiliath

20 czerwca 3018 roku wysłani przez Saurona orkowie zaatakowali królestwo Thranduila w Mrocznej Puszczy. Wykorzystali moment, kiedy Gollum został wyprowadzony przez elfów na przepustkę. Zaatakowali prowadzący go oddział i co prawda zostali odparci, jednak Gollum zdołał uciec. Wymknął się orkom i poszukiwany przez sługi Saurona, skrył się w Morii.

Tego samego dnia, wieczorem lub nocą, Sauron wysłał oddziały, by zaatakowały Osgiliath. Armią dowodził Czarnoksiężnik z Angmaru, a wraz z nim podążała reszta Upiorów, z wyjątkiem dwóch lub trzech które przebywały w Dol Guldur. Wspierali ją Haradrimów i Easterlingów. Wojska Mordoru były znacznie silniejsze od broniących miasta Gondorczyków pod wodzą Boromira i Faramira, którzy zostali szybko zepchnięci nad rzekę. Jedynie kontrnatarcie, które doprowadziło do tymczasowego odparcia wroga umożliwiło odwrót wojsk Gondoru na drugi brzeg. Jednak nieprzyjaciel zdołał przełamać linię obrony i ostatecznie oddziały Boromira i Faramira zostały rozgromione. Oprócz nich ocaleli tylko dwaj żołnierze. Jednak mimo zwycięstwa Sauron zatrzymał ofensywę. Bitwa o Osgiliath była tylko przykrywką, chciał on bowiem zdobyć kontrolę nad mostami, by móc wysłać Upiory Pierścienia na poszukiwania Jedynego, te bowiem obawiały się wody i nie przekroczyłyby Anduiny wpław. Poza tym chciał sprawdzić siły Denethora. Jak się okazało stawiał on znacznie silniejszy opór, niż Mroczny Władca się spodziewał.

Uwięzienie Gandalfa i ucieczka Froda przed Nazgûlami

Pod koniec czerwca czarodziej Gandalf opuścił Shire, nakazawszy wcześniej Frodowi, aby ten wyruszył z Pierścieniem do Rivendell najpóźniej we wrześniu. Na drodze niedaleko Bree spotkał innego członka bractwa Istarich Radagasta, który został przysłany przez Sarumana. Powiadomił Gandalfa o pojawieniu się Nazgûli. Ci bowiem, istotnie, 1 lipca przekroczyli w Osgiliath Anduinę i skierowali się na północ na poszukiwania Pierścienia. Ruszyli w kierunku Pól Gladden, jednak tamtejsze wioski Stoorów były od dawna opuszczone. Radagast przekazał także, że Gandalf zawsze może szukać pomocy i rady w Isengardzie. Czarodziej postanowił ruszyć tam czym prędzej. Zostawił u karczmarza Butterbura z Bree list dla Froda, by ten jak najszybciej wyruszył do Rivendell, po czym skierował się na południe. 10 lipca dotarł do twierdzy Sarumana i tam dowiedział się o jego zdradzie. Odrzuciwszy propozycję przystąpienia do Saurona, został uwięziony w Orthanku.

Nieco wcześniej w Gondorze braciom Faramirowi i Boromirowi, synom namiestnika, wielokrotnie przyśnił się sen, w którym usłyszeli tajemniczy wiersz, mówiący o Narsilu, Zgubie Isildura i niziołku. Chcąc poznać znaczenie snu, Boromir 4 lipca wyruszył do Rivendell.

Obserwując wyruszenie Boromira, poczynania Sarumana i uwięzienie Gandalfa Sauron nabrał przekonania, że żaden z Istarich nie jest w posiadaniu Pierścienia, jednak podejrzewał, że Saruman wie, gdzie Jedyny się znajduje. Postanowił więc jak najszybciej odnaleźć Shire. Nazgûle przestali działać w ukryciu i czym prędzej dotarli do Isengardu. Tymczasem 18 września Gandalf z pomocą Gwaihira zdołał stamtąd uciec i udał się do Edoras. Saruman zdołał przekonać Upiory, że kraj hobbitów leży w okolicach krain elfów nad morzem. Ruszyły one więc na północ i na trakcie natknęły się na szpiega czarodzieja, który był w posiadaniu map Shire. Upiory pomknęły do Shire. Równocześnie na jaw wyszła zdrada Sarumana, jednak odnalezienie Pierścienia było ważniejsze, niż zemsta Saurona.

Butterbur, karczmarz z Bree, nie przekazał Frodowi listu od Gandalfa i hobbit czekał na jego przybycie aż do września. Ostatecznie wyruszył 23 września i skierował się do Bucklandu. Tego samego dnia Czarni Jeźdźcy pokonawszy Strażników wkroczyli do Shire. Rozpoczęli gorączkowe poszukiwania Froda, ten jednak zdołał im się wymknąć i dostał się do Bucklandu, a następnie wraz z Samwisem Gamgee, Peregrinem Tukiem i Meriadokiem Brandybuckiem przez Stary Las i Kurhany do Bree, gdzie przybył 29 września. Nocą z 29 na 30 września Upiory, nie mając pewności, gdzie jest Pierścień, przypuściły szturm na Buckland i Bree, jednakże nie zdołali schwytać Froda. 30 września hobbici w towarzystwie Aragorna opuścili gospodę i przez bezdroża, omijając Gościniec, ruszyli ku Rivendell. Nazgûle szybko dowiedzieli się o ich odjeździe.

Gandalf tymczasem na wziętym z Edoras koniu pomknął na północ i wieczorem 30 września, w kilka godzin, po wyruszeniu stamtąd Froda i jego towarzyszy, dotarł do Bree. Nie zastawszy tam wędrowców ruszył na Wichrowy Czub, gdzie postanowił na nich zaczekać. 3 października został jednak zaatakowany przez Nazgûli. Zdołał wymknąć się im i ruszył na północ, chcąc odciągnąć ich od Froda. Podążyło za nim czterech Jeźdźców, pięciu jednak pozostało i gdy 6 października na Wichrowym Czubie schronił się Frodo wraz z Aragornem i towarzyszami, zaatakowało ich. Upiory nie zdołały zabrać Pierścienia, raniły jednak Froda ostrzem Morgulu. Wkrótce z Rivendell, dokąd doszły wieści o podróży Powiernika, elfa Glorfindela. Spotkał on go 18 października i pomógł w dalszej podróży. Przy Brodzie Bruinen nieprzyjaciele dopadli wędrowców, Frodo zdołał jednak umknąć na koniu Glorfindela do Rivendell. Tymczasem na rzece doszło do spowodowanej przez Elronda powodzi, która porwała kilku Jeźdźców. Resztę zaatakowali i wpędzili do rwącej wody Glorfindel, Aragorn i inni hobbici. Upiory przeżyły, ale poniosły klęskę: ich konie zginęły, a oni sami zostali wyrzuceni przez rzekę wiele mil dalej. Powiernik dotarł do Rivendell, gdzie został uzdrowiony z ran, zadanych ostrzem Morgulu. Wcześniej zdołał tam także dotrzeć Gandalf.

Narada u Elronda

25 października odbyła się narada u Elronda, w której udział wzięli przedstawiciele wielcy dostojnicy i przedstawiciele Wolnych Ludów Śródziemia: Gandalf, znamienici elfowie, m.in. Elrond, Glorfindel, Galdor, wysłannik Círdana, Legolas, syn króla elfów z Mrocznej Puszczy Thranduila, krasnolud Glóin, wysłannik Dáina II z Erbeoru, wraz z synem Gimlim, syn namiestnika Gondoru Boromir, wódz Dúnadainów z Północy i ostatni dziedzic Isildura Aragorn II oraz Frodo Baggins z Pierścieniem, Bilbo Baggins oraz niezaproszony Samwise Gamgee. W trakcie narady ujawniono zdradę Sarumana i prawdziwą tożsamość Aragorna - dziedzica Isildura, przedstawiono zebranym całą historię Jedynego Pierścienia oraz zdecydowano, że należy go zniszczyć. Uczynić to można było jedynie w ogniu Góry Przeznaczenia w Mordorze. Zaniesienia tam go podjął się Frodo Baggins, a towarzyszyć mu mieli Gandalf, Aragorn, Boromir, Legolas, Gimli, Samwise oraz dwaj kolejni hobbici, z którymi przybył do Rivendell: Meriadok Brandybuck i Peregrin Tuk. Drużyna Pierścienia wyruszyła z Rivendell 25 grudnia.

Misja Drużyny Pierścienia

Drużyna Pierścienia po opuszczeniu domu Elronda skierowała się na południe i 8 stycznia 3019 roku dotarła do Hollinu. Tam spostrzegli ją szpiedzy wysłani przez Sarumana, który próbował uniemożliwić im dalszą podróż. Wędrowcy postanowili przejść na drugą stronę Gór Mglistych przez przełęcz pod Caradhrasem, jednak wywołana przez Sarumana śnieżyca zmusiła ich do zawrócenia. Udało im się wyjść cało z ataku magicznych, niematerialnych wargów. Drużyna postanowiła przejść przez Morię. Zostali tam zaatakowani przez orków i Balroga. W walce Gandalf zdołał strącić go z mostu Khazad-dûm w przepaść, jednak demon pociągnął go ze sobą. Osłabionej upadkiem Gandalfa Drużynie udało się wyjść z Morii i wkrótce dotarła ona do Lothlórien, gdzie przebywała aż do 16 lutego.