Wojna Elfów z Sauronem (DE 1693 - DE 1701) – inwazja Saurona na wolne krainy Śródziemia (przede wszystkim Eriador), z tego powodu konflikt nazywany jest często Spustoszeniem Eriadoru.
Mimo przeważającej przewagi Władcy Ciemności, wojna skończyła się jego sromotną porażką z powodu niespodziewanego wsparcia przez siły Númenorejczyków.
Przyczyny[]
W celu zjednoczenia sobie mieszkańców Śródziemia, Sauron wybrał się do osiedli Elfów w pięknej postaci Annatara - Pana Darów, wysłannika Valarów. Oferował on pomoc i chciał udzielić rad, jednakże Elfowie nie dali się przekonać Annatarowi. Zarówno W Lindonie jak i Lórien odrzucono jego propozycje, natomiast w Eregionie Celebrimbor zawiązał z nim współpracę. Wtedy wraz z Celebrimborem utworzyli bractwo Gwaith-i-Mírdain, nadzorował ich pracę w Ost-in-Edhil. Około roku 1500 DE kiedy Noldorowie z Eregionu osiągnęli szczyt umiejętności wykute zostały przez nich Pierścienie Władzy, Szesnaście Pierścieni (Które później będą znane lepiej jako Siedem i Dziewięć). Niedługo po tym sam Sauron powrócił do Mordoru, aby wykuć Jedyny Pierścień (roku 1600 DE). Kiedy jednak założył go na palec odkrył, iż Elfowie bez jego wiedzy stworzyli Trzy Pierścienie. Sauron zażądał odstąpienia mu Pierścieni Władzy, czego Noldorowie nie uczynili, Celebrimbor natomiast ukrył Trzy Pierścienie wysyłając dwa na przechowanie Gil-Galadowi, a jeden Galadrieli. Władca Ciemności uznał to za idealny czas na zdominowanie pod swoją władzą Śródziemia i zaczął się zbroić na jedną z największych wojen Drugiej Ery.
Przebieg[]
Początek Wojny i Walki w Eregionie[]
W 1693 roku Sauron zdał sobie sprawę, że za pomocą Pierścienia nie podporządkuje sobie elfów, wypowiedział im więc wojnę i zaczął ostateczne przygotwania, wiedząc, iż elfowie nie mają siły by zadać mu w tym czasie jakie kolwiek straty.
Ostatecznie w 1695 DE, siły Mordoru składające się z dziesiątek tysięcy orków, trolli, wilków i innych plugawych istot Saurona, a także zastępy sojuszników Mrocznego Władcy z Rhûn i Haradu, wyruszyło z Czarnej Bramy. Ogromne wojska przeszły przez Calenardhon, a następnie od Wrót Calenardhonu kierowały się na północ w kierunku Eregionu. Wtedy Gil-Galad wysłał wiadomość do Númenoru z prośbą o pomoc w wojnie, a w tym samym czasie Elrond chorąży króla wyruszył na czele sił z Lindonu zmierzając na pomoc Celebrimborowi. Wkrótce armia Czarnego Kraju zatrzymała się w Dunlandzie. Tamtejsi mieszkańcy przywitali Saurona jako wybawcę, mając nadzieję, iż odpędzi on Númenorejczyków z wybrzeży. Dunlendingowie wzmocnili oddziały upadłego Majara, a do tego służyli hordom jego łupieżców jako przewodnicy w dalszym podboju Eriadoru. Ostatecznie te gigantyczne wojska dotarły do Ost-in-Edhil, stolicy Eregionu. Celeborn ruszył na czele sił uderzeniowych elfów i zmiótł awangardę przeciwnika, jednakże wróg miał wielokrotną przewagę liczebną. Z pomocą przybyły siły Lindonu dowodzone przez Elronda, nawet to jednak nie mogło odeprzeć armii wschodu i ostatecznie elfowie zostali odepchnięci, natomiast Sauron rozpoczął Oblężenie Ost-in-Edhil. Noldorowie dzielnie się bronili tnąc orków i ludzi jak popadnie, lecz obrońców nie było wtedy wielu (gdyż duża część wojowników znajdowała się w armii Celeborna). Mroczny Władca zdobył miasto, splądrował je i zniszczył, zyskując Szesnaście Pierścieni, ale pomimo tortur Celebrimbora, nie wydobył informacji co do położenia Trzech. Zabił władcę elfów, którego potraktowano strzałami, a ciało nabito na pal jako baner wojsk Saurona w dalszym podboju. Wściekły powrócił do bitwy z Noldorami, którzy uciekli na północ od Ost-in-Edhil.
Walka z Elrondem, Amdirem i krasnoludami[]
Sauron zaatkował następnie wojska Elronda, do których dołączyły niedobitki z Eregionu. Orkowie nieśli na czele swych wojsk nabite na pal i przeszyte strzałami ciało Celebrimbora. Od tyłu armie Saurona zaatakowały wysłane przez króla Durina krasnoludy z Khazad-dum wraz z Galadhrimami pod wodzą króla Amrotha. Dzięki temu Elrond zdołał ujść na północ, gdzie w 1697 DE założył kryjówkę Imladris. Sauron zwrócił się przeciw krasnoludom i elfom z Lorien, ci jednak zdołali w porę ukryć się w Khazad-dum za Bramą Durina.
Podbój Eriadoru i Oblężenie Lindonu[]
Sauron zaczął więc zdobywać i pustoszyć Eriador, idąc na północ. Niedobitki elfów uciekały do Imladris, które było nieustannie oblegane. Nieprzyjaciel postanowił zdobyć Lindon i przebywający tam chociaż jeden z Pierścieni Elfów. Kraj Gil-glada był jednak, dzięki przezorności swojego władcy, dobrze przygotowany do bitwy, dawno też wysłał poselstwo do króla Tar-Minastira w Numenorze z prośbą o pomoc. Do roku 1700 TE Sauron opanował cały Eriador, oprócz Imladris i dotarł aż do rzeki Lhun, gdzie Gil-galad i Numenorejczycy bronili dostępu do Szarej Przystani. Wtedy wezwał posiłki, które zbliżały się juz do przeprawy w Tharbadzie. Wtedy nadciągnęły posiłki z Numenoru, które pobiły i odparły wojska Saurona.
Rzeź u Brodu Sarn i Bitwa nad Gwathló[]
Następnie nad Baranduną, w bitwie u Brodu Sarn armia Mordoru została zdziesiątkowana i umknęła na południe, gdzie w Tharbadzie połączyła się z nadchodzącymi posiłkami. Tam jednak zaskoczyły go wojska Numenorejskie, które z polecenia admirała Ciryatura przybyły Rzeką Gwathlo z portu Vinyalonde. Tam w bitwie nad Gwathló jego wojsko zostało ostatecznie pokonane, a sam Sauron ledwie uszedł.
Ucieczka Saurona i zakończenie Wojny[]
Ostatnia potyczka odbyła się we wschodniej części Calenardhonu, gdzie orków doszczętnie wybito, a Sauron uciekł w kierunku Dagorlad z ledwie małą garstką straży przybocznej, i zaszył się w Mordorze na długie lata. Armia oblegająca Imladris został otoczona przez wojska Elronda i Gil-galada, oraz unicestwiona.
Skutki[]
Chociaż w Wojnie Elfów z Sauronem, Władca Ciemności przegrał, jednak Eriador został w znacznym stopniu zniszczony, a jego ludność przetrzebiona. Upadł Eregion, wraz ze swym władcą i bractwem Gwaith-i-Mirdain, Bramy Morii zostały zamknięte. Sauron na wiele lat pozostał w Mordorze, posiadł jednak Pierścienie Ludzi, co w przyszłości przyczyniło się do powstania Nazguli.
Po wojnie po raz pierwszy zebrała się Rada, na której Gil-galad przekazał Elrondowi Vilyę, ustanawiając go swym namiestnikiem w Eriadorze i ustanowił Imldris centralną warownią elfów na wschodzie. Po wojnie na wiele lat zapanował pokój pozwalający na leczenie ran, a także na wzmocnienie władzy Numenorejczyków na wybrzeżach Śródziemia.