Wojna Gniewu

Wojna Gniewu
Orły atakują Ancalagona podczas Wojny Gniewu (graf. Kip Rasmussen)
Informacje
Miejsce	Północ Śródziemia
Data	PE 587
Wynik	Zwycięstwo armii Valarów
Uczestnicy
Armia Valarów
Armia Morgotha
Dowódcy
Eönwë Ingwion Thorondor prawdopodobnie Finarfin
Ancalagon † Morgoth
Siły stron
Bliżej nieznana liczba Wojownicy Valarów Vanyarowie Wielkie Orły
Armia zajmująca całą równinę Anfauglith Balrogowie Easterlingowie Orkowie Smoki
Straty
Nieznane
Większość orków niemal wszyscy Balrogowie

Wojna Gniewu, albo Wielka Bitwa – ostateczne starcie Pierwszej Ery, pomiędzy Morgothem i jego siłami a armią wysłaną przez Valarów. Odbyła się w 587 roku Pierwszej Ery.

Geneza

Wolne Ludy zamieszkujące Beleriand były bliskie całkowitego upadku. Ich osiedla były stopniowo wyniszczane przez cały czas trwania Pierwszej Ery. Teraz niedobitki były zgromadzone przy Ujściu Sirionu, pod opieką Círdana, oraz Eärendila i Elwingi. W końcu żyjący tam elfowie i ludzie zostali napadnięci przez synów Fëanora, szukających jednego ze swoich Silmarilów. Eärendil i Círdan byli wtedy na morzu i nie zdążyli przyjść z pomocą swoim podwładnym. Elwinga rzuciła się wraz z Silmarilem do Morza. Tam, przez interwencję Ulma uniosła się na falach, oraz pod postacią białego ptaka poleciała do Eärendila. Rankiem, przemieniła się znów w człowieka.

Zrozpaczeni małżonkowie nie wrócili do brzegu, a obrali kurs na Zachód. Dzięki mocy Silmarila przepłynęli burzliwe Morze, oraz nie ulegli czarom Zaczarowanych Wysp. Gdy przybili do brzegów Amanu, Eärendil udał się do Valimaru. Tam stanął przed zgromadzeniem Valarów i zaczął błagać o pomoc dla Wolnych Ludów. Prosił o przebaczenie dla Noldorów i miłosierdzie dla ludzi. Prośby zostały wysłuchane.

Przebieg

Finarfin podczas bitwy - autorstwa Maureval

Na czele armii stanął Eönwë, herold Manwëgo. Zastępy Vanyarów poprowadził Ingwion, syn Ingwëgo. Żołnierze Valarów przybrali postacie młodych, wspaniałych i groźnych wojowników, cały Beleriand jaśniał od blasku ich zbroi, a góry trzęsły się pod nimi. Nieliczni potomkowie Ojców Ludzi walczyło po stronie Valarów, zaś Easterlingowie po stronie Morgotha. W bitwie nie wzięli udziału elfowie żyjący w Śródziemiu.

Wojska nadciągnęły od zachodu. Morgoth rzucił do bitwy siły tak liczne, że nie mogła ich pomieścić cała równina Anfauglith. Cała Północ gorzała ogniem bitwy. Balrogowie zostali wytępieni. Zaledwie kilku z nich uratowało się z pogromu. Orkowie ginęli jak muchy w płomieniach.

Smoki wyruszają do ostatecznej bitwy w Wojnie Gniewu (graf. Kip Rasmussen)

Widząc, że szala zwycięstwa przechyla się na stronę Valarów, Morgoth bał się osobiście stanąć do walki. Wysłał do bitwy ostatniego przeciwnika, najsilniejszego. Z czeluści Angbandu wypełzły skrzydlate smoki, jakich wcześniej nikt nie widział. Ich natarciu grzmoty i burze ognia. Atak był tak straszliwy, że armia Valarów się cofnęła. Wtedy jednak nadciągnął Eärendil na swoim szybującym po niebie okręcie Vingilocie i w towarzystwie Wielkich Orłów pod wodzą Thorondora.

Ancalagon i Eärendil

Cały dzień i noc trwała niepewna bitwa w przestworzach. Wreszcie, przed wschodem słońca, Eärendil zabił Ancalagona Czarnego, najpotężniejszego ze smoków. Zwłoki potwora zwaliły się na wieżyce Thangorodrimu i zdruzgotały je. Po tym wydarzeniu słońce podniosło się, a prawie wszystkie smoki zostały wybite. Rozbito i otworzono jamy Angbandu. Morgoth uciekł w najgłębsze zakamarki swojej twierdzy, jednak nie mógł już uciec. Przyparty do ściany nie zdobył się na waleczność. Błagał o litość i przebaczenie. Odrąbano mu stopy, Żelazną Koronę przekuto na obrożę, a spętano go łańcuchem Angainorem. Zawleczono go do Amanu, gdzie wyrzucono go w Pustkę, poza Bramy Nocy.

Skutki

• Upadek królestwa Morgotha.
• Wyzwolenie tłumów niewolników z lochów Angbandu.
• Zagłada Beleriandu, który został zalany przez Morze.
• Odzyskanie dwóch pozostałych Silmarilów.
• Wytępienie niemal wszystkich Balrogów. Przetrwało ich tylko kilka, na przykład Zguba Durina.