Woźnicy – konfederacja Easterlingów sprzymierzonych przez nienawiść do Gondoru pod wpływem Saurona.
Historia[]
Swoje najazdy na Rhovanion i Gondor rozpoczęli po Wielkim Morze, pojawiając się w TE 1851, w TE 1856 zabijając króla Narmacila II w bitwie na Równinach.[1] Gondor szybko utracił wszystkie posiadłości na wschodnim brzegu Anduiny. Calimehtar pokonał ich na krótko w TE 1899, gdy wykorzystał bunt Nortów przeciwko Woźnicom w jednej z licznych bitew na Dagorlad.[2]
Po tym wydarzeniu Woźnicowie planowali zemstę. Sprzymierzyli się z ludźmi z Haradu i Khandu, atakując Gondor z dwóch stron. W TE 1944 król Ondoher zginął na północy w kolejnej bitwie na Dagorlad, ale jego generał Eärnil pokonał najeźdźców na południu. Gdy Woźnicowie świętowali, wystawili się na atak Eärnila. Zostali wówczas niemal wytrzebieni w Bitwie o Obóz.[3]
Charakterystyka[]
Poruszali się wielkimi wozami zaprzężonymi w konie (stąd nazwa). Budowali obozowiska ufortyfikowane przez koła z wozów. Przemierzali równiny, rujnując osady i zniewalając ludzi. Ich kobiety również uczyły się walczyć i stawały do bitwy, podobnie jak starcy i młodzież.[4]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Królowie Númenoru", Królestwa na wygnaniu, Linia Południowa: Spadkobiercy Anáriona
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek B Kronika Lat (Kronika Królestw Zachodnich), Trzecia Era
- ↑ Karen Wynn Fonstad, Atlas Śródziemia, „Trzecia Era”, Woźnicy i Angmar (1851–1975)
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Cirion i Eorl. Przyjaźń Gondoru z Rohanem”