Puck Norris (tablica | edycje) Nie podano opisu zmian Znacznik: VisualEditor |
Pallando158 (tablica | edycje) (Dodawanie kategorii) |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
Zanim się przygotowali do odparcia ataku Melkora, ten zadał im pierwszy cios. Powalił na ziemię Wielkie Latarnie i zniszczył je. Upadając, zdruzgotały Ardę, powstały wtedy inne kontynenty, Almaren został zatopiony, a Valarowie zmuszeni byli uciec na Zachód. Wielki był gniew Valarów, szczególnie wielki był głos Manwëgo, sięgający poza obłoki. Tulkas wyruszył wtedy na północ, aby zmiażdżyć Melkora, lecz ten skrył się wraz ze swoimi sługami w Utumno. Valarowie wyruszyli na zachód, ukształtowali [[Aman]] i tam zamieszkali. Tak zakończyła się Wiosna Ardy i tak też zakończyła się [[Pierwsza Era]] świata. |
Zanim się przygotowali do odparcia ataku Melkora, ten zadał im pierwszy cios. Powalił na ziemię Wielkie Latarnie i zniszczył je. Upadając, zdruzgotały Ardę, powstały wtedy inne kontynenty, Almaren został zatopiony, a Valarowie zmuszeni byli uciec na Zachód. Wielki był gniew Valarów, szczególnie wielki był głos Manwëgo, sięgający poza obłoki. Tulkas wyruszył wtedy na północ, aby zmiażdżyć Melkora, lecz ten skrył się wraz ze swoimi sługami w Utumno. Valarowie wyruszyli na zachód, ukształtowali [[Aman]] i tam zamieszkali. Tak zakończyła się Wiosna Ardy i tak też zakończyła się [[Pierwsza Era]] świata. |
||
| + | [[Kategoria:Ery]] |
||
Wersja z 15:19, 4 sty 2018
Wiosna Ardy – okres w dziejach Ardy, trwający od stworzenia Wielkich Latarń, do ich zniszczenia przez Melkora i pogrążenia przez niego Śródziemia w półmroku, pod gwiazdami Vardy.
Iluina jedna z lamp Valarów
Historia
Kiedy Tulkas Potężny wypędził Melkora poza obręb Ardy, Valarowie w końcu mogli przywrócić ziemię do porządku, a sam Tulkas został wliczony w ich zastępy. Wtedy Aulë wykuł dwie wielkie latarnie. Była to Iluina na północy i Ormal na południu. Manwë poświęcił je, a Varda stworzyła dla nich światło, aby oświetlały całą Ardę. Wraz z ich stworzeniem zaczęła się Wiosna Ardy. Valarowie oraz Majarowie zamieszkali na wyspie Almaren, pośrodku Wielkiego Jeziora.
Wtedy też zakiełkowały nasiona Yavanny, które obmyśliła dawno przed wiekami. Ziemia okryła się mnóstwem odmian roślin, olbrzymich drzew, które sięgały wierzchołkami pod obłoki. Zjawiły się też pierwsze zwierzęta. Bogactwo wyobraźni Kementári było rozsiane wszędzie, a najhojniej w środkowej części Śródziemia, na Almarenie.
Manwë zorganizował w tym czasie Wielką Ucztę, lecz Aulë i Tulkas się tam nie stawili, ponieważ mieli największy udział w naprawianiu szkód po Melkorze. Jak mówią legendy, wtedy też Tulkas poślubił Nessę, siostrę Oromëgo.
Kiedy Tulkas, zmęczony swoją pracą, usnął, Melkor wykorzystał to i przybył znowu na Ardę. Zbudował na północy swoją pierwszą podziemną siedzibę – Utumno, a światło Iluiny nie sięgało jej. Przywołał wtedy do siebie zbuntowanych Majarów, którzy przyłączyli się do niego jeszcze podczas Ainulindalë. Przybrali oni postać demonów, znanych jako Balrogowie. Oprócz nich na swoją stronę Melkor przywołał duchy ciemności, które objawiły się pod postacią licznych potworów. Valarowie nic o tym nie wiedzieli, lecz kiedy fale nikczemności Melkora wylały się z północy, a chmary potworów wylęgły się, wnosząc w świat okrucieństwo, Valarowie spostrzegli to i zdali sobie sprawę z tego, że to Melkor znów działa w Śródziemiu.
Zanim się przygotowali do odparcia ataku Melkora, ten zadał im pierwszy cios. Powalił na ziemię Wielkie Latarnie i zniszczył je. Upadając, zdruzgotały Ardę, powstały wtedy inne kontynenty, Almaren został zatopiony, a Valarowie zmuszeni byli uciec na Zachód. Wielki był gniew Valarów, szczególnie wielki był głos Manwëgo, sięgający poza obłoki. Tulkas wyruszył wtedy na północ, aby zmiażdżyć Melkora, lecz ten skrył się wraz ze swoimi sługami w Utumno. Valarowie wyruszyli na zachód, ukształtowali Aman i tam zamieszkali. Tak zakończyła się Wiosna Ardy i tak też zakończyła się Pierwsza Era świata.