Wilkołaki (sin. Gaurhoth) – inteligentna rasa demonów o wilczej formie zamieszkująca Śródziemie. Wyhodował je Morgoth za czasów Dawnych Dni za pośrednictwem umajarów, którzy wstąpili w ciała wilków. Były one postrachem Wolnych Ludów i służyły władcom ciemności jako ich najwierniejsze sługi. Często dowodzili wilkami i orkami, niektórym z nich pozwolili zasiadać na swoich grzbietach. Jest to bardzo prawdopodobne, iż ich potomkami w Trzeciej Erze byli Wargowie.
Historia[]
Pierwsza Era[]
Wilkołaki powstały w Pierwszej Erze w Angbandzie, najpewniej około Dagor Bragollach. Pierwszym z nich był Draugluin nazwany ojcem wilkołaków. Możliwe, że niektórzy z nich brali udział w Bitwie Nagłego Płomienia, jednak nigdzie nie ma o tym mowy. Jedynie dwa lata po wspomnianym wydarzeniu sługa Morgotha, Sauron, podbił wyspę Tol Sirion i przemianował ją na Tol-in-Gaurhoth, Wyspę Wilkołaków. Stamtąd wilkołaki terroryzowały pobliskie tereny aż do roku 466, kiedy to Sauron pojmał kompanię Finroda wraz z Berenem w trakcie wyprawy po Silmaril. Gorthaur zmierzył się z Felagundem na pojedynek pieśni, który elf przegrał. Następnie drużyna została wtrącona do lochów, a każdego dnia wilkołak zjadał jednego z towarzyszy. Kiedy ten przybył po Berena, Finrod uwolnił się i własnymi pięściami i zębami zabił potwora, sam jednakże poniósł śmierć.
Po tym na wyspę przybyła Lúthien wraz z Huana, ogarem Valarów, odwiecznym wrogiem wilków. Huan zagryzł wszystkie wilkołaki, w tym Draugluina. Ostatecznie sam Sauron przyjął wilczą formę i podjąwszy walkę z psem, przegrał. Zmuszony do przyjęcia warunków kapitulacji dał Lúthien klucz do więzienia, a Tol-Sirion została oswobodzona. Po tym w formie wampira uciekł z wyspy i zebrał niedobitki wilkołaków. Uciekł z nimi do lasu Taur-nu-Fuin, gdzie ukrywał się przed gniewem Morgotha przez resztę Pierwszej Ery.
Podczas wyprawy po Silmaril Beren i Lúthien spotkali u bram Angbandu Carcharotha, którego elfka uśpiła swoją pieśnią. Gdy wracali, Carcharoth przebudził się i odgryzł rękę Berenowi wraz z klejnotem, który, będąc w brzuchu wilka, palił mu trzewia. Wilkołak, włócząc się po Beleriandzie zagryzał wszystkich, których spotkał na drodze. Gdy trafił do królestwa Doriathu, król Thingol zarządził polowanie na Wilka, podczas którego Carcharoth zginął zagryziony przez Huana.
Trzecia Era[]
W Trzeciej Erze niewiele wiadomo o wilkołakach. Wspomina o nich tylko Gandalf w rozmowie z Frodem Bagginsem.
Charakterystyka[]
Wilkołak z Wampirem na Tol-in-Gaurhoth
Cierpienie innych sprawiało im przyjemność, dlatego stali się jednymi z najwierniejszych sług władców ciemności. Byli więksi od wilków, a ich kły i pazury ostrzejsze od innych ras. Z racji zamieszkiwania w nich złej duszy, ich ślepia widniały złowrogim blaskiem. Wilkołaki zdawały się mieć jad w swoim ugryzieniu, jednak ta cecha była użyta jedynie w starszej wersji opowieści o Berenie i Lúthien.
Etymologia[]
Słowo Gaurhoth pochodzi z sindarinu i oznacza ono "Wilkołak". Pochodzi od dwóch członów: gaur oznaczający "wilka", oraz hoth oznaczające "wrzask". Ostatecznie więc tłumaczy się to jako "Wrzeszczące Wilki", co odnosi się do ich demonicznej natury.
Jeśli chodzi zaś o oryginalne słowo – Warewolf – pochodzi od członu were odnoszącego się do ludzi, oraz wolf oznaczające "wilka". Można to więc ostatecznie przetłumaczyć jako "ci, którzy są wilkami". Wyraz ten został stworzony w Starej Anglii, jednak wyobrażenia tych stworzeń powstały o wiele wcześniej wśród innych nacji.
Ciekawostki[]
- Wilkołaki w dziełach Tolkiena często występują wraz z wampirami, między innymi na wyspie Tol-in-Gaurhoth.
- Nigdy nie zostało do końca potwierdzone czy dusze Wilkołaków są umajarami, ale z racji, iż większość innych złych duchów jest zbyt słaba by się zmaterializować, nawet w istniejącym już ciele, to można przypuszczać, że byli to umajarowie.