Wilki (sin. Gaur, Draug) – rasa plugawych, zwierzęcych istot zamieszkujących lasy i puszcze Śródziemia. Stworzone przez Morgotha za Dawnych Dni, będące wypaczeniami dawnych ogarów.
Historia[]
Era Drzew[]
Zostali wyhodowani z ogarów w Pierwszej Erze przez Władcę Ciemności Morgotha w Utumno. Szybko rozpanoszyli się po Beleriandzie. Brali udział w Wielkiej Bitwie Potęg, w której większość z nich została wybita, a niedobitki kryły się w najciemniejszych jaskiniach i puszczach.[1]
Pierwsza Era[]
Prawdopodobnie wielu z nich uczestniczyło w Pierwszej Bitwie o Beleriand, kiedy to hordy orków weszły na tereny Sindarów. Gdy Mroczny Władca uciekł z Valinoru, odbudował Angband i zwołał na nowo swoje sługi. Wtedy wilki brały udział w wielu Bitwach o Beleriand wraz z innymi sługami Melkora. Podczas Dagor Bragollach wyszli z hordami orków, Balrogami i Glaurungiem. Kiedy Morgoth zabił Fingolfina, chciał dać jego ciało na pożarcie wilkom, jednak Władca Orłów Thorondor zdążył zabrać ciało elfa. Wilki brały też udział w Nírnaeth Arnoediad[2], następnie podczas Wojny Gniewu. Wojska Czarnego Nieprzyjaciela były tak wielkie, że nie mieściły się na równinie Anfauglith, jednakże i tak zostały rozgromione przez siły Valinoru.[3][4]
Druga i Trzecia Era[]
Rozproszone wilki zebrały się dopiero w Drugiej Erze pod sztandarami Saurona, dawnego sługi Morgotha. Nie wiadomo za dużo o ich działalności podczas tej Ery, poza tym, że na pewno uczestniczyły w bitwach Ostatniego Sojuszu. Podczas Trzeciej Ery największa ilość z nich mieszkała na północy w Rhovanionie oraz w Górach Mglistych. Na przełomie lat 2758 - 2759 nastała Długa Zima, kiedy to śniegi Eriadoru spłynęły krwią ludzi z powodu Białych Wilków. W 2941 roku Kompania Thorina spotkała wilki ze szczepu wargów, kiedy uciekali przed goblinami z Gór Mglistych. Gandalfowi udało się rozniecić ogień, który rozwścieczył wilki, a następnie zostali uratowani przez wodza Wielkich Orłów.[5] Podczas Bitwy Pięciu Armii ogromna część wilków oraz orków z Gór Mglistych zebrało się pod Górą Gundabad, skąd wyruszyli pod Samotną Górę. Ostatecznie pokonani przez Wolne Ludy ponieśli sromotną porażkę.[6] W późniejszych latach wilki były na czynnej służbie Mordoru i Isengardu. Doszły nawet do Bree, gdzie czaiły się na wychodzących z miasteczka ludzi i hobbitów. Po upadku Saurona wilki pozostałe nieliczne i rozproszone.
Charakterystyka[]
Wilki były dzikie i nieobliczalne, a ich okropne wycie napawało strachem. Miały grube futro, ostre kły oraz pazury, żywili się mięsem upolowanych ofiar. Najwięcej z nich znajdowało się w Rhovanionie, a dokładnie w Górach Mglistych. Wilki, od kiedy wyszły ze swych ciemnych nor, sprzymierzone były z innymi plugastwami Morgotha, przede wszystkim z orkami, którym pomagali w atakach na Wolne Ludy. Nienawidzili wszystkiego, co pochodziło od Valarów i Eru, ale szczególnie pałali nienawiścią do ogarów, od których powstali.
Język[]
Tak jak wszystkie wilcze rasy posługiwały się tak zwaną wilczą mową, bądź językiem wargów.
Podział[]
- Wilki (pospolite gatunki wilków, żyjące w lasach i na pustkowiach, wiele z nich wzięło udział w Bitwie Pięciu Armii).
- Białe Wilki Eriadoru (żyły w Górach Mglistych, zeszły z Gór podczas Długiej Zimy i napadły Eriador).
- Wargowie (rasa wilków żyjąca w Rhovanionie, miały złego ducha, co może oznaczać, że są potomkami wilkołaków).
- Wilkołaki (wilki, w które wstąpił zły duch Umajarów, żyły w Pierwszej Erze i służyły Morgothowi, po Dawnych Dniach ostały się nieliczne z nich).
Kreacje w adaptacjach[]
.png){kind=link}
"Władca Pierścieni- Bitwa o Śródziemie II - Król Nazguli"
- W grze Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie II - Król Nazgûli, podczas grania frakcją Angmaru można zbudować koszary dla wilków i grać nimi.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Pojawienie się elfów i uwięzienie Melkora
- ↑ Silmarillion
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Piąta Bitwa: Nírnaeth Arnoediad
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Bitwa Nieprzeliczonych Łez”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Z deszczu pod rynnę
- ↑ J.R.R. Tolkien, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Nadejście burzy