Valarin – język używany przez Valarów i Majarów.
Historia[]
Valarin powstał, gdy Valarowie i Majarowie zeszli na Eę, przybierając materialną postać. Był pierwszym językiem utworzonym w obszarze Ardy, dzięki czemu część słów z valarinu można spotkać w językach elfów. Valarowie nie musieli korzystać z języka mówionego, gdyż korzystali też z języka ósanwe, jednak przybierając formę materialną, przybrali też możliwość porozumiewania się za pomocą brzmień. W wyniku tego, że valarin był trudny do nauczenia się elfom, nie korzystali z niego, lecz stworzyli swoje własne języki. Również i Valarowie szybko przyjęli quenyę, porozumiewając się nią, a także robiąc liczne zapożyczenia do swojego języka.[1]
Był to język brzmiący jednocześnie wspaniale i surowo. Rúmil z Tirionu napisał, że był to język subtelny, ale szybki, słowa były przeważnie długie i szybkie, "jak połysk mieczy, jak świst liści w wielkim wietrze lub spadanie kamieni w górach". Język ten używał wiele brzmień, które były trudne do wymówienia nawet dla elfów. Pomimo to, zapożyczenia z tego języka można by znaleźć praktycznie we wszystkich językach Ardy. Valarin zapewne znali Meliana, Sauron, Istari – ale rzadko (o ile w ogóle) mieli okazję ich używać.[2][3]
Etymologia[]
W innych językach Ardy można znaleźć wpływy valarinu. Przykłady:
- Czarna Mowa – nazg ("pierścień") – od naškad ("pierścień", "krąg").
- Adûnaic – inzil ("kwiat") – od iniðil ("lilia", "duży pojedynczy kwiat").
Zobacz też[]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Pojawienie się elfów i uwięzienie Melkora
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XI, The War of the Jewels, „Note on the 'Language of the Valar' ”
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. X, Morgoth's Ring, „Annals of Aman wersja II (od momentu Stworzenia do Ukrycia Valinoru)”