Valacar (1194[1] - 1432 TE) – człowiek; dwudziesty król Gondoru, syn Rómendacila II.[2]
Biografia[]
Ojciec Valacara odniósł w 1248 roku Trzeciej Ery wielkie zwycięstwo nad Easterlingami. Nie obyło się to bez pomocy Nortów, którzy okazali się lojalnymi sprzymierzeńcami Gondoru. Przywódcą owych północnych plemion był wówczas Vidugavia, który nazywał siebie Królem Rhovanionu. Aby uhonorować władcę i okazać mu należny szacunek i wdzięczność, Rómendacil, jeszcze jako Regent swojego wuja, Narmacila I, uczynił wielu z Nortów swoimi podwładnymi, ofiarując im zaszczyty i urzędy. Wysłał też swojego syna, Valacara, jako ambasadora na dwór Vidugavii.[2]
Od młodego księcia oczekiwano nauki zwyczajów, praw oraz języka Nortów. Valacarowi bardzo spodobało się życie na północy, a po pewnym czasie zakochał się z wzajemnością w córce Vidugavii, Vidumavi. Król Rómendacil pochwalał ten związek, sądząc, że na stałe zbliży to ze sobą Gondorczyków i Nortów. Nowożeńcy kontynuowali wspólne życie w Rhovanionie, a w 1255 roku narodził się ich syn, nazwany w języku matki, Vinitharya. Następca tronu został w końcu wezwany z powrotem do Osgiliath w 1260 roku. Wraz z nim do Gondoru przybyła żona, syn, oraz grono najszlachetniejszych i najdostojniejszych Nortów.[2]
Wiadomość o tym, że następca tronu poślubił kobietę obcej i niższej rasy, a w dodatku ma z nią dziecko, wielce zaniepokoiła gondorską arystokrację. Krążyły pogłoski o tym, że Vidumavi, jako żyjąca krócej (przynajmniej według dúnedaińskich norm), zanieczyści królewską krew, co doprowadzi do skarlenia rodu i upadku królestwa. Arystokracja Gondoru dystansowała się również mocno od dostojników, którzy przybyli z Rhovanionu za panowania Rómendacila II i Valacara. Uważali ich za nieokrzesanych barbarzyńców i byli zniesmaczeni ich tradycją, kulturą, obyczajami i stylem bycia. Niechęć ta rosła przez lata, aż szlachta południowych prowincji Gondoru zaczęła otwarcie występować przeciw Nortom w królestwie, kwestionując również prawo Vinitharyi, teraz zwanego Eldacarem, do tronu. Był to początek konfliktu, który dziesięć lat później przerodził się w dramatyczną wojnę domową, znaną również pod nazwą Waśni Rodzinnej.[2]
Etymologia[]
Valacar jest imieniem w quenyi a jego znaczenie nie jest pewne. Najpewniej znaczy ono "Hełm Valara" od słów Valar i car od słowa carma ("hełm"); podobny człon występuje w imieniu Eldacar ("Hełm Elfa").
Inna wersje Legendarium[]
Późny rękopis tego, co później stanie się wpisem o Minalcarze, Valacarze i Eldacarze w Dodatku A do drugiego wydania Władcy Pierścieni, wspomina również, że Romendakil wyraził zgodę na małżeństwo, ponieważ chciał uniknąć rozgniewania Nortów i zyskania wrogości Vidugavii, którą spowodowałaby odmowa zawarcia małżeństwa. Wspomina również, że Minalkcar wezwał Valakara z powrotem do Gondoru w 1240 roku Trzeciej Ery i że rodzina szlachetnych mężczyzn i kobiet z ludu Nortów towarzyszyła Valakarowi, jego żonie i dzieciom w drodze do Gondoru. Wspomina się również, że Valakar nadał swojemu synowi imię Eldakar do publicznego użytku w Gondorze.[3]
| Poprzednik: Rómendacil II |
Król Gondoru 1366 - 1432 TE |
Następca: Eldacar |
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, VII. Dziedzice Elendila
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek A: Południowa Linia - Dziedzice Anariona
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, IX. Tworzenie Dodatku A: (i) Królestwa na Wygnaniu, Notatka o rozszerzeniu opowieści o Waśni Rodzinnej w drugim wydaniu, maszynopis D Dziedzice Elendila, 19. Romendakil II