Ungolianta

Ungolianta
Ungolianta i Morgoth
Informacje biograficzne
Lata życia	Nieśmiertelna?
Rasa	niepewna
Kraina	Avathar Nan Dungortheb
Broń	Jad i Bezświatło
Opis fizyczny
Płeć	Kobieta
Rodzina
Potomstwo	Szeloba i inne Wielkie Pająki

Ungolianta – zły duch nieznanego pochodzenia, żyjący pod postacią potwornej pajęczycy żywiącej się światłem. W przeciwieństwie do wielu innych demonów nie była posłuszna Morgothowi.

Biografia

Początki

Nieznane jest pochodzenie Ungolianty, wg. jednej z koncepcji mogła być upadłym majarem. Jeszcze w czasach Muzyki Ainurów została zniewolona przez Melkora, jednak kiedy zstąpiła na Ardę nie pokłoniła się mu i zaczęła wieść samotny żywot. Umykając przed Valarami i myśliwymi Oromego ukryła się na słabo strzeżonym południu, w wąwozie w krainie Avathar w południowym Amanie, gdzie żywiła się światłem i plotła ogromną czarną pajęczynę. Po wielu wiekach egzystencji sieć miała stać się tak wielka, że przesłoniła cały wąwóz, uniemożliwiając przedostanie się tam światła.

Zniszczenie Drzew Valinoru

W końcu przybył do niej Morgoth, który przedstawił jej plan zniszczenia Drzew Valinoru, dających światło Amanowi. Pajęczyca uległa pokusie i ruszyła wraz z nowym towarzyszem na północ, by wkrótce dotrzeć na wzgórze Ezellohar, gdzie rosły Święte Drzewa. Mieszkańcy Amanu zgromadzeni byli na wielkiej uczcie, nikt więc nie pilnował Ezellohar. Korzystając z tego Melkor i Ungolianta ciężko zranili i zatruli Drzewa, z których pajęczyca wyssała całe światło i życie, rosnąc i napełniając Valinor mrokiem.

Kradzież Silmarilliów i ucieczka do Śródziemia

Uciekając przed pogonią wojsk Valinoru pajęczyca oraz Mroczny Władca ruszyli pod osłoną ciemności na północ i wkrótce dotarli do Formenos - siedziby rodu Finwëgo, gdzie ukryte były Silmarile. Chcąc je pozyskać towarzysze zaatakowali twierdzę, zabili elfa, po czym ze skradzionym łupem uciekli do Śródziemia. Tam jednak żądna światła Ungolianta zażądała drogocennych klejnotów od Morgotha, a gdy ten odmówił ich wydania rzuciła się na niego. Powalony Władca Ciemności został spętany i jedynie jego wołanie na pomoc, które ściągnęło z Angbandu podległych mu Balrogów, uchroniło go od klęski.

Dalsze losy w Śródziemiu

Balrogowie przepędzili Ungoliantę, która skryła się w górach Ered Gorgoroth. Tam przez wieki żyła, żywiąc się światłem i łącząc się z innymi pajakami wydała tam niezliczone potomstwo napełniając to miejsce strachem. M.in. Beren walczył z nimi podczas swej ucieczki z Dorthonionu. Dalsze losy Ungolianty są nieznane. Według legend cały czas pożerała światło i tyła, aż w końcu w nienasyconym głodzie pożarła samą siebie.

Potomstwo

Jedyną jej córką, która przetrwała zagładę Beleriandu, była podobna matce Szeloba, która zamieszkała później w górach Mordoru i spłodziła kolejne potomstwo, m.in wielkie pająki z Mrocznej Puszczy.

Charakterystyka

Ungolianta przybrała postać olbrzymiej pajęczycy. Była czarna i przerażająca a sieci, jakie z siebie wypuszczała utkane były z Bezświatła, ciemności, która był czymś więcej niż tylko brakiem światła, a raczej jakąś mroczną materią, próżnią. Pożerała światło i wszystko to, co piękne, a w miarę jedzenia wzrastała coraz bardziej, przybierała okropniejsze kształty i wypuszczała z siebie więcej złowrogich sieci. Z ich pomocą mogła szybować w powietrzu osłonięta ciemnością. Była na tyle silna, że stanowiła zagrożenia nawet dla Morgotha i Valarów.

Etymologia

Nazwa jest w zasadzie sindarińska lecz wywodzi się z Quenyi. Nie jest pewne źródło etymologiczne ungwë (prawd. "mrok", "przygnębienie", lub "pająk") liantë ("pająk" - również). Analiza wskazuje więc na znaczenie "pająk pająków" odnosząc jednocześnie słowo "pająk" do tkacza sieci ciemności i terroru. Z tego powodu w sindarinie określana też sindarskim mianem Delduthling lub vanyarskim Virilomë które w sindarinie przeszło w Gwerlum.

Bibliografia

• J.R.R. Tolkien, Silmarillion.