| “ | Z całego rodu Fingolfina najbardziej lękał się Morgoth Turgona, gdyż przed laty, jeszcze w Valinorze zwrócił jego uwagę ten syn Fingolfina i zawsze w jego obecności czuł, jakby cień padał mu na ducha, jak gdyby w przeczuciu, że w dalekiej, jeszcze osłoniętej mgłą przyszłości ten właśnie elf przyczyni do jego zguby. | ” |
Turgon – elf ze szczepu Ñoldorów, drugi syn Fingolfina i Anairë, król Gondolinu. Za rodzeństwo miał Aredhelę, Fingona i Argona.
Historia[]
W Amanie[]
Turgon (graf. Maria Filatova)
Turgon urodził się 1300 roku Lat Drzew jako drugi syn Fingolfina i Anarie, w tym samym czasie co jego kuzyn Finrod.[1] W nieznanym czasie poślubił Elenwe z plemienia Vanyarów z którą doczekał się córki Idril.
Po nastaniu Mroku Valinoru przez zniszczenie Dwóch Drzew z ręki Morgotha i Ungolianty oraz śmierci Finwego, Feanor zjawił się w Tirionie, żarliwie przekonując Noldorów do porzucenia Amanu i powrotu do Śródziemia a następnie z swymi siedmioma synami złożył swą straszliwą przysięgę. Jednak Turgon z swym ojcem Fingolfinem sprzeciwili się słowom Feanora i omal nie doszło do rozstrzygania sporu mieczami. Wtrącił się Finarfin, nakłaniając Noldorów to spokoju i rozwagi. Finrod poparł Turgona w sprzeciwie wobec Feanora i odejściu Noldorów z Amanu, lecz ostatecznie zgromadzenie wybrało wygnanie. Mimo swego oporu wobec tego, Turgon zdecydował odejść z ojcem i większością Noldorów do Śródziemia. Nie wiadomo w jakim stopniu i czy w ogóle Turgon brał udział w Bratobójstwie w Alqualonde. Mimo wygłoszonej przez Mandosa (lub herolda Manwego) Przeznaczenia Noldorów Turgon nie wrócił do Tirionu, bo "Fingon i Turgon, Noldorowie o śmiałych i gorących sercach, raz podjąwszy zadanie, gotowi byli wytrwać aż do końca, choćby miał to być koniec bardzo gorzki." Po zdradzie Feanora, który po przybyciu do brzegów Beleriandu z swymi synami i zwolennikami spalił okręty Telerich, nie wycofał i nie wrócił do Tirionu, lecz poszedł z ojcem, rodzeństwem, kuzynami i zwolennikami Fingolfina do Beleriandu przez cieśninę Helcaraxe.[2] Podczas przeprawy żona Turgona, Elenwe, i ich córka Idril wpadły do gorzkich wód. Turgon ryzykował życie, aby ich uratować, ale mógł uratować tylko Idril, a Elenwë zginęła w zimnych wodach. Od tego czasu żywił jedynie wrogość do Feanora i jego synów.[3]
Życie w Beleriandzie[]
Król Turgon autorstwa Marii Filatova
Po przybyciu do Śródziemia Turgon i jego zwolennicy osiedlili się Nevrascie, gdzie zbudował Vinyamar. W 50 roku Pierwszej Ery on i Finrod podróżowali razem wzdłuż Sirionu i gdy spali w pobliżu Aelin-uial, Ulmo zesłał im sen, aby poszukali ukrytych miejsc, w którym mogliby być bezpieczni przed potęga Morgotha. W następnym roku, Ulmo ukazał się bezpośrednio Turgonowi i poprowadził go do doliny Tumladen w Górach Okrężnych. Początkowo Turgon opuścił Tumladen i wrócił do Vinyamaru, przez wiele lat ukrywając swoje odkrycie i planując budowę miasta na wzór Tirionu.[4]
Po Dagor Aglareb Turgon zaczął ponownie odczuwać niepokój zaszczepiony w jego sercu przez Ulma i jego myśli zwróciły się ku Tumladen. Potajemnie przeniósł wielu najbardziej utalentowanych Noldorów do doliny i kazał im zbudować Gondolin. Kiedy ukończono ją w 116 roku PE, opuścił Vinyamar wraz ze wszystkimi swoimi ludźmi i poprowadził ich w tajemnicy do Tumladen, ukryty mocą Ulma. Zanim jednak odszedł, zostawił w Vinyamar miecz, kolczugę i hełm dla kogoś, kto miał przyjść w godzinie największej potrzeby Noldorów i przynieść nadzieję, zgodnie z przepowiednią Ulma. W swoim Ukrytym Mieście Turgon był królem Gondolindrimów, a wszyscy pracowali nad upiększeniem Gondolinu. Osobiście stworzył nawet dwa drzewa: Glingal i Belthil na wzór Dwóch Drzew Valinoru.[5] W 400 roku PE, po nieszczęśliwych wydarzeniach dotyczących jego siostry Aredheli, Turgon powitał swojego siostrzeńca Maeglina, który został jego bliskim doradcą.[6]
W 458 roku PE Turgon przyjął Húrina i Huora, których uratowały Orły. Zawarli wielką przyjaźń, ale po roku pozwolił im opuścić miasto, chociaż było to sprzeczne z jego prawem.[7] Turgon i dwaj bracia spotkali się ponownie w Nirnaeth Arnoediad: w środku bitwy cieszyli się z tego spotkania. Kiedy Fingon został zabity, a bitwa wydawała się przegrana, Huor nalegał, aby Turgon odszedł, przepowiadając, że z obu z nich wzejdzie nowa gwiazda. Dzięki ludziom z Domu Hadora na moczarach Serech, Gondolindrimowie uciekli, ale Huor został zabity, a Húrin pojmany. Chociaż bitwa była nadal przegrana, nieoczekiwana interwencja Turgona zapobiegła całkowitemu zniszczeniu armii Noldorów i ich sojuszników w pogromie.[8]
Po śmierci brata Fingona, Turgon został nowym Najwyższym Królem Noldorów, będąc najbardziej znienawidzonym przez Morgotha wrogiem, gdyż jego miasta było przed nim ukryte.[9] W tamtych czasach Círdan osiedlił się w ujściu Sirionu, a z jego pomocą Turgon wysłał siedem łodzi na Zachód, aby poprosić o pomoc Valarów, ale wszystkie okręty przepadły.[8]
W 495 roku PE Voronwë, jedyny ocalały z katastrof statków, przyprowadził do Ukrytego Miasta człowieka: Tuora, syna Huora. Król przyjął go w Wieży Króla, a gdy Tuor przemówił, jego płaszcz opadł, odsłaniając broń i pancerz, którą Turgon zostawił w Vinyamarze, wykonując polecenia Ulma prawie 400 lat wcześniej.[10] Tuor ostrzegł go słowami Ulma: zbliża się Przeznaczenie Noldorów, więc Gondolindrimowie muszą opuścić swoje piękne miasto i zejść Sirionem do morza. Ale król stał się dumny i kochał swoje miasto, więc odrzucił radę Valara. Jednak nakazał zablokowanie Siedmiu Bram, aby nikt nie mógł wejść do miasta, a jedyne wieści, jakie nadeszły, to te przyniesione przez Thorondora.[11]
Kilka lat później Húrin został uwolniony przez Morgotha i zbliżył się do Echoriad z nadzieją na powrót do Gondolinu. Thorondor poinformował o tym Turgona, ale ten nie ufał Húrinowi i nie pomógł mu. Turgon później tego żałował, ale było już za późno; dzięki wędrówkom Húrina, Morgoth dowiedział się o położeniu Ukrytego Miasta. Siedem lat po swoim przybyciu Tuor poślubił Idril. Turgon pobłogosławił ich związek, ponieważ darzył Tuora wielkim szacunkiem i nie zapomniał słów Huora z Nirnaeth Arnoediad.[11]
Morgoth zaatakował miasto w 510 roku PE. Historia tej bitwy została opowiedziana w Upadku Gondolinu, w tym obrona Wieży Króla przez Turgona wraz z mieszkańcami jego twierdzy.[11]
Grupa Wygnańców przetrwała Upadek Gondolinu i dotarła do Ujścia Sirionu. Tam Ereinion Gil-galad został mianowany kolejnym Najwyższym Królem Noldorów. Wnuk Turgona, Eärendil Błogosławiony, miał później przynieść zbawienie Śródziemiu, spełniając obawy Morgotha.
Był posiadaczem słynnego miecza zwanego Glamdringiem.[12]
Etymologia[]
Turgon pochodzi z sindarinu i oznacza „Rządzący Pan” lub „Książę Zwycięstwa”, prawdopodobnie połączenie tur („pan”) i -gon („pan, książę”).
Jednak w Szybolecie Fëanora Tolkien przetłumaczył imię Turgon jako „Mistrz Krzyku”. Tam wyjaśniono, że imię to jest zsindarizowaną wersją jego quenejskiego imienia ojcowskiego, Turukáno, co wyraźnie oznacza „Zwycięski Dowódca”.
Odrzuconym imieniem quenejskim było Turondo („Lord Kamienia”). Na najwcześniejszym etapie języków elfickich imię w qenyi było takie samo, a imię gnomickie również brzmiało Turgon, o którym mówi Christopher Tolkien, że pochodzi od rdzenia TURU („bycie silnym”).
W pewnym momencie Sarafinwë był brany pod uwagę jako imię jego ojca, z imieniem Turgond (Turukond) jako tytułem. Chociaż „Sarafinwë” nie zostało zdefiniowane, należy zauważyć, że rdzeń SAR oznaczał „kamień”.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Pierścień Morgotha, Kroniki Amanu.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarillion: Ucieczka Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XI. Szybolet Fëanora, Imiona potomków Finwëgo
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien, Silmarilion, Quenta Silmarilion: Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Noldorowie w Beleriandzie
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Maeglin
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Zniszczenie Beleriandu i Śmierć Fingolfina
- ↑ 8,0 8,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Piąta Bitwa: Nirnaeth Arnoediad
- ↑ J.R.R, Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone Opowieści, O Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu
- ↑ J.R.R, Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone Opowieści, O Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu, przypis 31
- ↑ 11,0 11,1 11,2 J.R.R, Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarillion: Tuor i Upadek Gondolinu
- ↑ J.R.R. Tolkien, Hobbit, Krótki odpoczynek