Śródziemie Wiki
Advertisement
Tol Brandir by Ted Nasmith (2)

Tol Brandir według Teda Nasmitha

Tol Brandir (Tindrock lub Carrock) – wyspa i zarazem stroma góra piętrząca się samotnie u południowego krańca Nen Hithoel.

Brzegi wyspy wznosiły się prostopadle do lustra wody. Dalej ponad urwiskiem teren wznosił się coraz wyżej stromymi zboczami, porośniętymi drzewami, które rosły niemal jedno na drugim. Szczyt zaś tworzyła niedostępna ściana szarej skały, zakończona wielką kamienną wieżycą.

W czasie pobytu Drużyny Pierścienia na Parth Galen krążyło wokół niej mnóstwo ptaków, lecz próżno było dostrzec na niej jakiekolwiek inne istoty. Jak mówił Aragorn: "Podobno od tych dni (Wielkich Królów) noga człowieka ani zwierzęcia nie postała na Tol Brandir."

Etymologia[]

Tol Brandir nie była jedyną samotną skałą w nurcie Anduiny, ale największą. Takie skały w westronie były nazywane carrock. Z racji wielkości tę wyspę nazywano też po prostu nazwę własną Carrock (pisaną z dużej litery) - i była to główna wyspa o tej nazwie. To o niej jest mowa przy określeniu położenia Rhosgobel "między Carrock a Starą Leśną Drogą".[1] W ten sam sposób używał tego słowa jak nazwy własnej Beorn w odniesieniu do innej skały, stojącej nieopodal swojego domu - zwanej też Samotną Skałą.[2]

Przypisy

  1. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Spis imion i nazw własnych”
  2. Son of the Wild (Przemysław Burzyński), Gdzie jest Rhosgobel? - Ostateczna Odpowiedź

[]

Bibliografia[]

  • J. R. R. Tolkien, Władca Pierścieni, tom 1 Drużyna Pierścienia, przeł. Maria Skibniewska, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, Warszawa 2013, ISBN 978-83-7758-255-8
  • Robert Foster, Encyklopedia Śródziemia, Wydawnictwo Amber, Warszawa 2012, ISBN 978-83-241-4387-0
Advertisement