| Te informacje pochodzą z wczesnego Legendarium
Treści znajdujące się w artykule obejmują teksty powstałe do lat 30-tych XX wieku, kiedy J.R.R. Tolkien całkiem inaczej pojmował Silmarillion. Dotyczą m.in. takich książek jak Księga Zaginionych Opowieści oraz Ostatnie Legendy Śródziemia stanowiących dwa pierwsze tomy cyklu The History of Middle-earth. |
Tinfang Gelion, także Tinfang Trel[1] – jeden z trzech największych bardów, obok Maglora i Daerona, wymieniony w Balladzie o Leithian, a także w Księdze Zaginionych Opowieści. Część Pierwsza. Był on półelfem, a półduszkiem (wcześniejsza wersja Majara). Wyróżniało go to, że nosił brodę. Był niezrównanym flecistą, gwiazdy migotały do granych przez niego melodii.
Wiersz[]
Istnieje także wiersz autorstwa J.R.R. Tolkiena, zatytułowany Tinfang Trel, zamieszczony w Księdze Zaginionych Opowieści. Część Pierwsza.
Poniżej pełny tekst wiersza z polskiego przekładu Księgi Zaginionych Opowieści. Część Pierwsza wydawnictwa Zysk i S-Ka:
Tinfang Trel
Co za ton! Co za ton!
Jak na flecie ćwierka on!
Oto ton Tinfanga Trela!
Tańczy całkiem sam,
Na głaz wspiął się tam
Jak jelonek w skok,
A dokoła wszędzie zmrok,
Patrzcie na Tinfanga Trela!
Wschodzi pierwsza z gwiazd,
Rozpala swój blask
W mrugający modry błysk.
On nie dla mnie dziś tak dmie,
Lecz dla ciebie także nie,
Dla nikogo z was ten świst,
On dla siebie tylko gra,
Nuty to Tinfanga Trela!
(Przełożyła Katarzyna Staniewska)
Etymologia[]
Imię to pochodzi od dwóch słów – ñoldorskiego tinu – "iskra, mała gwiazda" i sindarskiego fang – "broda".
Przypisy
- ↑ nieoficjalne tłumaczenie imienia Tinfang Warble