Śródziemie Wiki
Advertisement

Thranduilelf z rodu Sindarów, król Leśnego Królestwa położonego w Mrocznej Puszczy, syn Orophera oraz ojciec Legolasa. Uwielbiał srebro oraz białe klejnoty.

Biografia[]

Data jego narodzin nie jest znana. Prawdopodobnie było to w Pierwszej, lub na początku Drugiej Ery. Wiadomo, że do Mrocznej Puszczy przybył jeszcze przed 1000 rokiem Drugiej Ery, gdzie wraz z ojcem zostali władcami Elfów Leśnych.

Ich wojska wzięły udział w Ostatnim Sojuszu, jednak Oropher nie chciał przejść pod dowództwo Gil-Galada. W bitwie na Dagorlad zginął ojciec Thranduila i 2/3 armii elfów[1]; mimo to pozostali wojownicy byli wystarczająco silni, aby wrogowie lękali się ich zaatakować[2].

Po tym wydarzeniu Thranduil objął władzę w Leśnym Królestwie i z czasem je odbudował. Około 1050 roku Trzeciej Ery wycofał się na północ nieopodal Leśnej Rzeki i wybudował nową stolicę na wzór Menegrothu. Wielkie zyski królestwo czerpało z handlu z Miastem na JeziorzeEreborem oraz z Dale. Pod koniec Trzeciej Ery jednak dwa ostatnie państwa zostały zniszczone przez smoka Smauga[3] i z pewnością przyczyniło się to do osłabienia elfów. Thranduil znany był ze swojej niechęci do krasnoludów, której przyczyną była prawdopodobnie napaść krasnoludów na Doriath.

W 2941 roku Trzeciej Ery zrozpaczona Kompania Thorina trzykrotnie próbowała poprosić o pożywienie ucztujących w lesie elfów, na których czele stał Thranduil, jednak przybycie krasnoludów zostało odebrane jako atak i elfowie uciekli. Król przepytywał Thorina o cel jego podróży i powód przerywania uczty, jednak ten nie chciał wyjawić nic, mówiąc jedynie, że on i jego towarzysze umierali z głodu. Thranduil rozkazał pojmać resztę Kompanii i uwięzić ich w swoich lochach; jej członkowie zdołali jednak uciec[4]. Thranduil poprowadził swoją armię po śmierci smoka Smauga do Ereboru, domagając się należących do jego rasy bezcennych diamentów i kolii; jego sprzymierzeńcami stali się ludzie z Miasta na Jeziorze[5]. W wyniku roszczeń elfów i ludzi bliskie było dojście do bitwy z krasnoludami, jednak obie strony pojednały się na wieść o nadchodzącej armii goblinów pod wodzą Bolga. Thranduil wraz ze swoimi wojskami wziął udział w Bitwie Pięciu Armii, w której orkowie ponieśli wielką klęskę[6].

Po bitwie odbudowano Erebor i Dale oraz przywrócono dobre stosunki z elfami Thranduila[7].

Pomógł Aragornowi i Gandalfowi w schwytaniu Golluma. Stwór został uwięziony w jego lochach, później jednak za sprawą orków uciekł. To wydarzenie było przyczyną wysłania syna Thranduila, Legolasa, do Rivendell[8].

W 3019 roku złe siły z Dol Guldur napadły na jego królestwo. Thranduil stoczył wówczas w Mrocznej Puszczy wielką bitwę, z której wyszedł zwycięsko, lecz las ucierpiał zniszczony w wielu miejscach mieczem i ogniem. W dzień nowego roku (według kalendarza elfów) spotkał się z Celebornem pośrodku puszczy i nadał jej nową nazwę: Eryn Lasgalen, co w mowie elfów oznaczało "las zielonych liści". Król zajął wówczas północny obszar Mrocznej Puszczy, aż po góry wyrastające z lasu[9].

Charakterystyka[]

Thranduil, jako król elfów z Mrocznej Puszczy, nosił koronę. Jesienią była zrobiona ze splatanych jagód i czerwonych liści, natomiast wiosną z leśnych kwiatów. Dzierżył też berło z rzeźbionej dębiny i bursztynowym klejnotem.

Osobowość[]

Thranduil był bardzo mądrym elfem i dumnym królem. Bronił interesów swoich oraz swojego królestwa i poddanych. Był też bardzo nieufny w stosunku do obcych, co można zauważyć jak potraktował kompanię Thorina gdy ci zostali pojmani przez elfów w lesie, choć król elfów ich uwięził, to zadbał o możliwie dobre warunki. Mimo wybuchów złości potrafił współczuć i okazać litość. Jeszcze przed bitwą Thranduil pokazał się z dobrej strony, udzielając pomocy mieszkańcom Esgaroth - Thranduil pomógł ludziom, chociaż nie musiał tego robić. Charakter Thranduila jest bardzo skomplikowany - na początku był trochę oschły, nieprzyjemny (miał ku temu zachowaniu swoje powody), dopiero przed bitwą pokazał pewną część swej szlachetności, dobroci i elfiej mądrości. Na końcu zaś jest pogodnym, uprzejmym elfem, który chętnie powitałby u siebie gości. Opadła maska obojętności, chłodu i dumy – ukazało się dobre, piękne i ciepłe oblicze. Thranduil bardzo lubił spędzać czas na polowaniach i miłował się w piciu wina[10].

Thranduil, po wzięciu udziału w Ostatnim Sojuszu, nie mógł uciec od prześladującej go przeszłości. Za każdym razem, gdy król patrzył na południe, cień pamięci jakby przysłaniał blask słońca. Strach przed powrotem Władcy Ciemności mógł znacząco wpływać na jego działania i zachowanie[1].

Przypisy

  1. 1,0 1,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Historia Galadrieli i Celebrona, i Amrotha, władcy Lórien”, „Dodatki”, „Dodatek B. Sindarińscy książęta Elfów Leśnych”
  2. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Klęska na polach Gladden
  3. J.R.R. Tolkien, Hobbit, Rozdział I: Zabawa zgoła nieoczekiwana, Amber, Warszawa 2011, ISBN 978-83-241-3951-4
  4. J.R.R. Tolkien, Hobbit, Rozdział IX: Beczkowy spływ, Amber, Warszawa 2011, ISBN 978-83-241-3951-4
  5. J.R.R. Tolkien, Hobbit, Rozdział XV: Chmury się gromadzą, Amber, Warszawa 2011, ISBN 978-83-241-3951-4
  6. J.R.R. Tolkien, Hobbit, Rozdział XVII: Nadejście Burzy, Amber, Warszawa 2011, ISBN 978-83-241-3951-4
  7. J.R.R. Tolkien, Hobbit, Rozdział XVIII: Droga powrotna, Amber, Warszawa 2011, ISBN 978-83-241-3951-4
  8. J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Drużyna Pierścienia, Księga Druga, Rozdział 2: Narada u Elronda, Muza SA, Warszawa 2012, ISBN 978-83-7758-297-8.
  9. J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek B: Kronika lat, Trzecia Era, Muza SA, Warszawa 2012, ISBN 978-83-7758-297-8.
  10. J.R.R. Tolkien, Hobbit, Rozdział IX: Beczkowy spływ, Amber, Warszawa 2011, ISBN 978-83-241-3951-4
Advertisement