Elu Thingolb Elwë (? LD - 502 PE) – elf należący do Telerich, żyjących w Pierwszej Erze. Mąż Meliany, ojciec Lúthien i król Doriathu. Jak wszyscy ojcowie elfów, obudził się nad Cuiviénen. Jego braćmi byli Olwë i Elmo.
Biografia[]
Elu Thingol był jednym z przywódców swego ludu, którzy ujrzeli Dwa Drzewa Valinoru.[1]
Thingol i Meliana (graf. Kip Rasmussen)
Powróciwszy do Śródziemia, miał przekonać swoich pobratymców do zamieszkania w Valinorze,[1] jednak zakochał się w Melianie z Majarów, gdy wędrował lasami Nan Elmoth.[2] Zauroczony nie pragnął już wracać do Amanu. Lud Telerich nie chciał wyruszyć bez swego pana, więc doszło do rozłamu, ci, którzy chcieli ruszać, poszli za Olwëm i dotarli do Amanu[2], a ci którzy woleli zostać, byli nazywani Sindarami (Elfami Szarymi) i stali się ludem Doriathu. Od tego czasu Elwë był znany jako król Elu Thingol, panował nad wszystkimi ziemiami Beleriandu.[2]
Mimo że Thingol był królem Elfów Szarych, które nigdy nie widziały światła Dwóch Drzew, jako ambasador Valarów był zaliczany do Elfów Wyższych, na równi z Eldarami.[2]
Około drugiego wieku uwięzienia Melkora Elwë był światkiem przybycia do Śródziemia krasnoludów. Za radą Meliany Thingol zaprzyjaźnił się z nimi i wynajął ich do zbudowania mu siedziby. Z Belegostu przybyli budowniczowie, którzy wyrzeźbili dla niego wspaniałą jaskinie Menegroth. Odwdzięczył im się, ofiarowując im perłę Nimphelos.[3]
Tysiąc lat przed pierwszym wschodem Słońca i Księżyca do Beleriandu wkroczyły Zielone Elfy pod przywództwem Denethora. Thingol powitał ich i dał im ziemie w Ossiriandzie, które nazwano Lindon.[3] Niestety to właśnie Zielone Elfy stały się pierwszą ofiarą orków, po zniszczeniu przez Melkora Dwóch Drzew. Nieprzyjaciel powrócił nazywany teraz Morgothem, po zabiciu Finwëgo, Najwyższego Króla Ñoldorów, i skradnięciu Silmarilów. Jego władza zaczęła się rozprzestrzeniać po Śródziemiu. Widząc rosnące zagrożenie, Thingol zwołał wszystkie podwładne mu elfy do swych lasów, a Meliana otoczyła je magiczną Obręczą, przez którą nie mogło przedrzeć się żadne zło. W królestwie zapanował względny pokój.[3]
Później do Śródziemia przybyli Ñoldorowie, po wielu udrękach, jakie przeżyli podczas podróży, oraz po starciach z Morgothem. Gdy w Menegroth zjawił się poseł w postaci Angroda, brata Finroda, który opowiedział wiele królowi o czynach Noldorów choć słowem nie wspomniał o Bratobójstwie w Alqualonde. Thingol pozwolił im się osiedlić Beleriandzie i ofiarował im ziemie w Hithlumie.[4] Na ucztę Mereth Aderthad Thingol nie zjawił się osobiście, lecz wysłał z pozdrowieniami Mablunga i Daerona.
Później wielokrotnie gościł ich na swoim dworze, m.in. Finroda, któremu wskazał miejsce, w którym ten założył Nargothrond oraz Galadrielę, która zaczęła nauki u Meliany.[4]
Meliana ostrzegała Thingola przed synami Feanora, choć król widział w nich wygodnych sojuszników w walce z Morgothem. Niestety gdy w końcu dowiedział się o bratobójczej bitwie w Alqualondë od posłańców Cirdanapopadł w gniew i ostatecznie zakazał używania języka Ñoldorów, a w kontaktach z nimi stał się bardzo oschły i podejrzliwy.[5]
Wiele lat później, po przebudzeniu ludzi, jedyna córka Elwëgo, Lúthien zakochała się w człowieku Berenie, synu Barahira. Thingol uważał, że nawet książęta elfów nie są godni ręki jego córki, nie wyobrażał sobie więc oddania jej śmiertelnikowi. Polecił mu więc, by zdobył dla niego jeden z Silmarilów z korony samego Morgotha. Sądził, że jest to zadanie niewykonalne, lecz nie docenił siły przeznaczenia wiążącej tę parę. Beren wyruszył do Angbandu, a później dołączyła do niego i Lúthien wraz z pomocą wilczura Huana. Razem stanęli naprzeciw Morgothowi i zdobyli Silmaril. Niestety podczas ucieczki zatrzymał ich wilk Carcharoth. Odgryzł rękę Berenowi, w której trzymał Sirmaril, i połknął ją, następnie uciekł, ponieważ Sirmaril poparzył jego wnętrzności. Gdy wszystko wydawało się stracone, nadleciały orły Manwëgo i zabrały ich do Doriathu. Zostali wezwani przed oblicze Thingola, który zażądał, aby zobaczyć Sirmaril, ale zamiast klejnotu Beren pokazał mu kikut ręki i opowiedział mu ich historię. Zaskoczony Thingol zrozumiał, jak potężna więź łączy tych dwoje i pozwolił mu ożenić się z Lúthien. Wkrótce dotarła do niego wiadomość, że rozszalały z powodu płonącego w żołądku klejnotu Carcharoth grasuje w granicach Doriathu. Wtedy to Beren, Thingol, Huan, Mablung i Beleg wraz z innymi elfami z Doriathu, ruszyli zabić bestię. Dokonał tego Huan, który zginął po walce od ciężkich ran, po tym jak Carcharoth zaatakował Berena. Syn Barahira wkrótce zmarł w ramionach Lúthien, która przebłagała samego Mandosa, by pozwolił im być razem. Oddała swoją nieśmiertelność, aby Beren mógł żyć.[6]
Po zdobyciu wreszcie klejnotu Fëanora Thingol chciał oprawić go w naszyjnik Nauglamír, otrzymany wcześniej od Húrina. Wynajął więc kowali z Nogrodu, by połączyli oba klejnoty. Krasnoludowie, gdy zobaczyli naszyjnik i Silmaril, zauroczyli się ich pięknem. Po zakończeniu pracy Thingol chciał odebrać dzieło, ale krasnoludowie nie zgodzili się, podważając jego prawa do naszyjnika. Król elfów rozkazał im wynieść się z królestwa, lecz ci zaślepieni chciwością zamordowali go. Krasnoludowie próbowali później uciec, ale większość z nich zginęła, a naszyjnik wraz z klejnotem odzyskali elfowie. Po śmierci Thingola Meliana pogrążona w smutku opuściła Doriath, każąc jedynie Mablungowi powiadomić Berena i oddać Silmaril Lúthien. Sama znikła ze Śródziemia i powróciła do Valinoru.[7]
Charakterystyka[]
Jego włosy były siwe jak srebro, jego oczy były jak gwiazdy i był najwyższy ze wszystkich elfów.[8]
Etymologia[]
Imię Elu Thingol pochodzi z sindarinu i oznacza Szary Płaszcz.[9]
Oryginalna forma jego imienia brzmiała Elwë z quenyi el ("gwiazda") i wë ("osoba").
Ciekawostki[]
- Thingol posługiwał się mieczem Aranrúthem.
- Według legendy ojcem trzeciej grupy elfów obudzonych w Cuiviénen był Enel, zaś Elwë przywódcą tych z Nalyarów, którzy wyruszyli na zachód. Jeśli Thingol byłby ojcem jakiejś grupy elfów, też nie mógłby mieć braci[10].
Inne wersje Legendarium[]
Księga Zaginionych Opowieści[]
W Księdze Zaginionych Opowieści Cześć Pierwsza jego imię qenya to Linwë Tinto lub Tinwë Linto, a jego gnomie imię to Tinwelint.[11] Piękna muzyka Wendelina odciągnęło go od Solosimpi, jego ludu, i nigdy do nich nie wrócił. Ellu zajął jego miejsce jako ich przywódca.[12] W przekreślonej notatce tylko dzieci Tinwelinta, Timpinen i Tinúviel, wróciły później do Eldarów.[13]
W Księdze Zaginionych Opowieści Cześć Druga, Tinwelint odnalazł Gwendeling podążając za śpiewem jej słowików. Zatrzymał się, by posłuchać, co uważał za chwilę, chociaż w rzeczywistości trwało to wiele lat. Natknął się na nią w lesie, gdzie leżała, również słuchając słowików. Uważając ją za bardzo piękną, zaczął się do niej zbliżać, ale ona wstała i uciekła ze śmiechem. Następnie zapadł w głęboki sen, podczas gdy ona pozostała i długo czuwała nad nim. Jego ludzie, którzy dawno temu odeszli do Valinoru, zostali zapomniani przez Tinwelinta, gdy w końcu się obudził i znalazł ją wciąż w pobliżu. Ostatecznie oboje wzięli ślub.[14]
Tinwë Linto/Tinwelint panował z Wendelin/Gwendeling (Vëannë i Ausir, dzieci rozmawiające z Eriol, spierały się o ich imiona) nad Zaginionymi Elfami Artanoru. Tolkien rozważał również imię Ellu dla niego.[14] Jego dziećmi byli Tinúviel i Dairon.[14]
Natura Śródziemia[]
Tekst 1[]
Elwe urodził się w 865/110 (2126) LV, będąc potomkiem Enela (choć nie podano w którym pokoleniu).[15]
W 866/1 (2163) LV Melkor, podejrzewając że wojna jest wymierzona przeciwko niemu z powodu Quendich, wysyła do nich swoich emisariuszy, którzy rozsiewają wśród elfów kłamstwa iż Valarowie słusznie porzucili Endor (Śródziemie) jako wyznaczone królestwo elfów, ale teraz stali się zazdrośni i chcieli kontrolować elfy jako wasale i odzyskać Endor dla siebie. Elwe jest w mniejszym stopniu pod wrażeniem owych kłamstw aniżeli jego przyjaciel Finwe.[15]
W czasie Wielkiej Debaty Quendich w 866/61 (2223) LV powiedział że pójdzie do Amanu dla swego przyjaciela Finwe, lecz nie dokonuje wyboru za nikogo oprócz siebie. Uważa, by jego lud dokonał podobnego wyboru, nie widząc żadnej krzywdy w podziale Spokrewnionych i nie da się tego uniknąć, chyba że niektórzy zostaną do tego zmuszeni. Uważa również że Valarowie pozwalają wrócić każdemu do domu po zakończeniu Wojny z Melkorem. Zachęca również by wyruszyć pod bezpiecznym przewodnictwem Oromego i zobaczyć jak wygląda Endor oraz Morze. Jego wizja Morza głęboko porusza Lindarów.[15]
W alternatywnym schemacie Trzej Ojcowie (Imin, Tata i Enel) byli Ambasadorami, a Finwë, Ingwë i Elwë byli pomocnikami i przedstawicielami młodszych Elfów. Podczas Debaty Imin i Tata, którzy byli pod wielkim wrażeniem Valarów, opowiedzieli się za przyjęciem zaproszenia. Kiedy przemawiają młodsi pomocnicy, Elwe najprawdopodobniej kusi Enela wolnym głosowaniem i podkreśla wolność powrotu.[15]
Tekst 2A[]
Elwe w tej wersji urodził się w 862/34 (1022) LV. W 872/50 (1058) LV Orome i Tulkas przyprowadzają do Valinoru wysłanników Elfów, przedstawicieli Trzech Kompanii. Był wśród nich Elwe, wnuk Enela (w tej wersji zaledwie w drugim pokoleniu po Enelu).[15]
Tekst 3[]
Elwe wyjeżdża jako ambasador w 1393 LV. W tej wersji zaproszenie zbiega się z wojną, gdyż ambasadorzy powracają w 1394 roku, pomiędzy atakiem na Angband w 1393 roku a jego upadkiem w 1395 roku. Wielki Marsz rozpoczyna się w 1396 roku.[15]
| Poprzednik: - |
król Doriathu ? - PE 502 |
Następca: Dior |
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Pojawienie się elfów i uwięzienie Melkora
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Thingol i Meliana.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Sindarowie.
- ↑ 4,0 4,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Powrót Noldorów.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Noldorowie w Beleriandzie.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Beren i Luthien.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Zniszczenie Doriathu.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Pierścień Morgotha, "Cześć Trzecia: Późniejsza Quenta Silmarillion: (I) Pierwsza Faza: 3. Nadejście Elfów.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Pierścień Morgotha, Część trzecia. Późniejsze Quenta Silmarillion: (II) Druga faza: Prawa i zwyczaje wśród Eldarów, O nazywaniu
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (ed.), The War of the Jewels, "Part Four. Quendi and Eldar"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Cześć Pierwsza, Dodatek Nazwy własne w Zaginionych Opowieściach, Tinwe Linto, Tinwelint
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Cześć Pierwsza, V. Przybycie elfów i powstanie Koru
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Cześć Pierwsza, IV. Skowanie Melka, Komentarz, przypis 1
- ↑ 14,0 14,1 14,2 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Cześć Druga, I. Opowieść o Tivuniel
- ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Pierwsza Czas i Starzenie Się, XIII. Kluczowe daty