Tar-Palantir (adûn. Ar-Inziladûn; 3035 DE – 3255 DE) – dwudziesty pierwszy król i dwudziesty czwarty władca Númenoru. Był najstarszym synem Ar-Gimilzôra i Inzilbêth. Miał młodszego brata, Gimilkhâda.
Biografia[]
Młodość[]
Inziladûn był ulubieńcem swojej matki. Kiedy Gimilkhâd zajęty był wyprawami morskimi i wojowaniem w Śródziemiu, Inziladûn uczył się od niej wiele o Valarach, Eldarach i historii Ardy. Sama królowa wywodziła się ze stronnictwa Wiernych i w takim duchu wychowywała najstarszego syna. Młodszy, ku jej rozpaczy, chciwością, bluźnierstwami przeciw Valarom i nienawiścią do elfów, dorównywał swojemu ojcu i w niego wdał się najbardziej. Ar-Gimilzôr to właśnie jego najchętniej osadziłby na tronie, jednak nie pozwalało na to prawo sukcesji i po jego śmierci w 3177 DE Berło przejął Inziladûn, przybierając zgodnie z porzuconą przed wiekami tradycją imię w języku quenya – Tar-Palantir.
Król Númenoru[]
Król z całych sił próbował przywrócić pradawne obrzędy i na nowo zakorzenić je w mieszkańcach Númenoru. Kultywował tradycję wznoszenia modłów na Meneltarmie trzy razy do roku, w święta poświęcone Eru – Erukyermë, Erulaitalë i Eruhantalë. Przyjaźnił się z Númendilem, księciem Andúnië, który był jego głównym doradcą. Pielęgnował też szczególnie Białe Drzewo, które, jak przepowiedział, obumrze wraz z wymarciem Linii Elrosa. Miał jednak silną i niewahającą się otwartej konfrontacji opozycję, Ludzi Króla, na których czele stanął jego własny brat, Gimilkhâd. Rozpoczął się czas zimnej wojny domowej i tylko cudem nie doszło do otwartego konfliktu zbrojnego.
Tar-Palantir wiele lat czekał na odpowiedź Valarów, lub chociaż na jeden okręt elfów. Było już jednak za późno, a Valarowie prawdopodobnie podjęli już decyzję co do dalszych losów Númenoru.
Był on ostatnim prawowitym królem Númenoru. Zmarł w 3255 roku Drugiej Ery. Władzę po nim przejąć miała córka, Tar-Míriel, jednak nigdy do tego nie doszło. Bratanek króla zmusił księżniczkę do małżeństwa po śmierci jej ojca i odebrał jej Berło Númenoru, koronując się jako Ar-Pharazôn.
Etymologia[]
Słowo Palantir pochodzi z quenyi i oznaczy "Dalekowidzący", natomiast imię Inziladûn pochodzi z adunaickiego i tłumaczy się je jako "Kwiat Zachodu".
| Poprzednik: Ar-Gimilzôr |
Król Númenoru 3177 – 3255 DE |
Następca: Ar-Pharazôn |
| Elros Tar-Minyatur (32 - 422) • Vardamir Nólimon (422)* • Tar-Amandil (442 - 590) • Tar-Elendil (590 - 740) • Tar-Meneldur (740 - 883) • Tar-Aldarion (883 - 1075) • Tar-Ancalimë (1075 - 1280)Q • Tar-Anárion (1280 - 1394) • Tar-Súrion (1394 - 1556) • Tar-Telperiën (1556 - 1731)Q • Tar-Minastir (1731 - 1869) • Tar-Ciryatan (1869 - 2029) • Tar-Atanamir (2029 - 2221) • Tar-Ancalimon (2221 - 2386) • Tar-Telemmaitë (2386 - 2526) • Tar-Vanimeldë (2526 - 2637)Q • Tar-Anducal (2637 - 2657)† • Tar-Alcarin (2657 - 2737) • Tar-Calmacil (2737 - 2825) • Tar-Ardamin (2825 - 2899) • Ar-Adûnakhôr (2899 - 2962) • Ar-Zimrathôn (2962 - 3033) • Ar-Sakalthôr (3033 - 3102) • Ar-Gimilzôr (3102 - 3177) • Tar-Palantir (3177 - 3255) • Ar-Pharazôn (3255 - 3319)‡ | |
| * Natychmiast abdykował na rzecz swego syna • Q Królowe Númenoru • † uzurpator, po śmierci żony, odsunął od tronu swojego syna. • ‡ zmusił do małżeństwa swoją kuzynkę Tar-Míriel i pozbawił ją władzy | |