Tar-Aldarion

Tar-Aldarion (700 DE - 1098 DE)  - szósty król Númenoru, panujący w latach 883 - 1075 Drugiej Ery. Zmienił prawo dziedziczenia tronu, aby władzę po nim mogła przejąć jego córka - Ancalimë.

Biografia

Młodość i małżeństwo

W czasach młodości Aldariona Númenor był jeszcze dość odizolowaną wyspą. Stosunkowo niedawno żeglarze zaczęli wyprawiać się dalej niż w okoliczne wody, niewielu zaś dotadło do brzegów Śródziemia. Jednym z najbardziej wytrawnych żeglarzy tamtych czasów był Vëantur, dziadek Aldariona od strony matki. Zabierał on często wnuka na swoje wyprawy, co rozbudziło w młodzińcu miłość do przygód, żeglarstwa, a zwłaszcza do Belegaeru. W czasie jednej z takich podróży poznał i zaprzyjaźnił się z Gil-galadem i Círdanem, od których dowiedział się wiele o budowie okrętów i zarządzaniu flotą. Zafascynowany żeglarstwem i nowo posiadłą wiedzą, założył w 750 roku DE Gildię Podróżników. Mniej więcej w tym czasie poznał Erendis, Númenorejkę wielkiej urody i inteligencji, która jednak nie należała do potomków Elrosa, więc nie cieszyła się życiem tak długim jak Aldarion. Jego matka jednak zachęcała go do bliższego poznania Erendis, co w końcu zaowocowało uczuciem łączącym tych dwoje o tyle silnym, co niełatwym i pełnym wybojów. Oboje dzielili wątpliwości co do związania się ślubami, jednocześnie łączyło ich coraz silniejsze uczucie. Erendis pragnęła miłości i całej uwagi Aldariona, zdawała sobie jednak sprawę jak ważne dla niego jest morze i podróżowanie co napawało ją lękiem, że nigdy nie będzie miała pierwszeństwa w jego sercu. Aldarion zaś niechętny był małżeństwu w ogóle, czuł jednak presję czasu, ponieważ Erendis starzała się o wiele szybciej od niego. W końcu, niemal zmuszony, poślubił ją. Obawy Erendis się sprawdziły i niemalże zaraz po ślubie jej mąż wyruszył w kolejną wyprawę. O ile na początku ich relacje były chłodne, o tyle po narodzinach ich jedynego dziecka, córki Ancalimë, niemal całkowicie się od siebie oddalili.

Król Númenoru

Kiedy Aldarion wrócił z kolejnej dlugiej podróży do Śródziemia, przywiózł swojemu ojcu, Tar-Meneldurowi, list od Gil-Galada o rosnącym zagrożeniu ze strony Saurona, jednego ze sług Morgotha, który ocalał z Wojny Gniewu. Król postanowił, że czoła temu zagrożeniu lepiej stawi jego syn i abdykował, oddając mu władzę.

Tar-Aldarion ruszył na pomoc Gil-Galadowi, chociaż nie wiadomo dokładnie w jakim zakresie ta pomoc się odbywała, ani jaki miała charakter. Rządy króla były jednak pomyślne. Założył wiele portów na wybrzeżach Śródziemia, w tym Vinyalondë - pierwsze miejsce gdzie Númenorejczycy osiedlili się na stałe poza wyspą, skąd prowadzili liczne wyprawy wgłąb lądu. Tar-Aldarion położył również podwaliny pod przyszłą potęgę morską Númenoru. Jego działania bardzo nie podobały się żonie, która gardziła ziemiami poza Númenorem, nie znosiła morza, a przede wszystkim kochała drzewa i lasy, które teraz jej mąż masowo wyrąbywał do budowy statków. I chociaż król jako strażnik númenorejskiej natury sadził więcej nowych drzew niż wycinał, robił to by zapewnić ciągłość w dostawie zasobów, niż z miłości do przyrody. Dzikie lasy zastąpiły plantacje drzew, a uwaga Númenoru zwróciła się na wschód, ku niezadowoleniu Erendis

Rozdarta wewnętrznie między swoich skłóconych ze rodziców, Ancalimë wyrosła na piękną, mądrą lecz upartą i krnąbrną pannę. Król zmienił prawo dziedziczenia tronu, aby mogła ona objąć rządy po nim, jednak zrobił to raczej po to by zezłościć żonę, niż żeby zapewnić ciągłość władzy. Zmieniając prawo Tar-Aldarion pozbawił możliwości przejęcia tronu przez swojego siostrzeńca, Soronto.  Zgodnie z númenorejskim zwyczajem, Tar-Aldarion abdykował, oddając Berło swojej córce w 1075 roku DE. Zmarł w 1098 roku, w wieku 398 lat, przeżywając o ponad wiek swoją żonę.

Poprzednik: Tar-Meneldur

Król Númenoru 883-1075 DE

Następca: Tar-Ancalimë