Tworzenie Silmarilów – autor AlasseaEarello
Przysięga Fëanora – przysięga Fëanora i jego siedmiu synów, złożona po płomiennym przemówieniu Fëanora, Najwyższego Króla Ñoldorów. W ostateczności, sprowadziła zgubę na cały ród Ñoldorów.
Historia[]
Fëanor i jego synowie przysięgli na imię Iluvatara, że nie spoczną, dopóki trzy Silmarile nie znajdą się w ich rękach i że będą walczyć z każdym, kto spróbuje je sobie przywłaszczyć. W czasie złożenia przysięgi Morgoth posiadał wszystkie trzy Silmarile, kradnąc je z fortecy Fëanora w Formenos. Kierowany niezłomną Przysięgą, Fëanor wyprowadził większą część Noldorów z Amanu i wrócił do Śródziemia, w beznadziejnej pogoni za Nieprzyjacielem. Sam Fëanor został śmiertelnie ranny przez Balrogów w pierwszym ataku Noldorów. Od tego czasu Morgoth trzymał trzy Silmarile w swojej Żelaznej Koroniie a elfy z Beleriandu łączył wspólny wróg.
Prawdziwe niebezpieczeństwo Przysięgi zostało ujawnione po tym, jak Beren i Luthien wydobyli z głębi Angbandu jeden z trzech Silmarilów. Następnie Synowie Feanora rozpoczęli wojnę z innymi elfami z Beleriandu o odzyskanie klejnotu. Zaatakowali i zniszczyli królestwo Doriathu, zabijając dziedzica Thingola, Diora, gdy ten odmówił oddanie klejnotu. Kiedy Silmaril im umknął, odkryli, że trzymała go u ujścia Sirionu córka Diora, Elwinga; ponownie zaatakowali i ponownie Silmaril im umknął. Wyniesiona na morze mocą Ulma, Elwinga przyniosła ją swojemu mężowi Earendilowi po czym popłynęli z nim z do Amanu.
Silmaril został utracony na rzecz Berena i Luthien, ale dwa inne pozostały w Koronie Morgotha. Po klęsce Morgotha w Wojnie Gniewu w Beleriandzie przeżyło tylko dwóch z siedmiu którzy złożyli przysięgę, najstarsi synowie Fëanora, Maedhros i Maglor. Pierwszy przedstawił plan ich odzyskania na który ten drugi niechętnie się zgodził, zmęczony Przysięgą i stratą braci w poprzednich dwóch bratobójstwach. Ukradli Silmarile z obozu zwycięskiego zastępu, ale z powodu zła, jakie popełnili, aby je odzyskać, stwierdzono, że nie mogą już dotykać świętych Klejnotów bez przeszywającego bólu. W rozpaczy Maedhros rzucił się wraz ze swoim Silmarilem w głąb ziemi, podczas gdy Maglor rzucił swój w głębiny morza. Maglor był ostatnim z przysięgających i podobno błąka się po brzegach świata, opłakując swój ból i stratę.
Treść przysięgi[]
Niech będzie wrogiem albo wiernym druhem,
wszetecznym bądź też czystym,
Płodem Morgotha albo pięknym Valą,
Eldą lub Maią albo też Następcą,
Śmiertelnym, co się zbudzi tam w Śródziemiu,
ni żadne prawo, miłość, ni mieczy umowa,
ni strach, ni śmiałość, ni Przeznaczenie samo,
nie obroni przed Fëanorem i Fëanora rodem
tego, co ukryje albo też przetrzyma, czy do ręki weźmie,
znalazłszy zatrzyma albo w dal wyrzuci
Silmarila. To wszyscy przysięgamy solennie:
śmierć mu zadamy nim Dzień się zakończy,
ból do końca świata! O usłysz nasze słowo,
Eru Wszechojcze! Ku nieskończonym
Ciemnościom przeznacz nas, jeżeli przysięgę złamiemy.
Na świętej górze usłyszcie świadkowie
i spamiętajcie nasze śluby święte, Manwë i Vardo!
Inne wersje Legendarium[]
Pierwsza wzmianka o Przysiędze w legendarium znajduje się w niedokończonej „ Opowieści Gilfanona” i nie została ogłoszona przez Fëanora, ale jego Siedmiu Synów, gdy przybyli do Śródziemia.
W porzuconym wierszu „Ucieczka Noldoli z Valinoru ” (lata 20. XX wieku) Przysięga Fëanora po raz pierwszy zawarta jest w konkretnych słowach.
Przytoczone powyżej słowa pochodzą z Kronik Amanu, ale w opublikowanym Silmarillionie znajduje się tylko narracyjny opis Przysięgi.