Przysięga Eorla – wydarzenie w trzeciej erze, opisane w Niedokończonych Opowieściach.[1] Zwana niekiedy Przysięgą Ciriona.[2]
Złożył ją Eorl Młody król Éothéodów, Cirionowi, namiestnikowi rządzącemu Gondorem. Stało się to na górze Amon Anwar, w trzy miesiące po boju stoczonym na polach Celebrantu (2510 rok Trzeciej Ery).[1]
Zobowiązywała ona Eorla oraz jego następców do utrzymywaniu przyjaznych stosunków z Gondorem. W zamian za to Éothédzi zamieszkali w Calenardhon. Ich królestwo zostało potem nazwane Rohanem.[1]
Świadkami owej przysięgi byli Cirion, Hallas, Éomund, dwójka wyższych dowódców z wojska Éothéodów i ich giermkowie do tego nieznany z imienia książę Dol Amrothu i dwaj członkowie Rady Gondoru.[1]
Eorl Młody wypowiedział słowa przysięgi w języku swego ludu, stojąc przy grobie Elendila Wiernego. W przekładzie na Wspólną Mowę brzmiały one następująco: Słuchajcie mnie teraz wszyscy ludzie, którzy nie skłaniacie się przed Cieniem na Wschodzie. Oto dzięki darowi władcy Mundburga zamieszkamy w krainie zwanej Calenardhon, a ja przysięgam we własnym imieniu i w imieniu Éothéodów z Północy, że między nami a Wielkimi Ludźmi Zachodu trwała będzie po wsze czasy przyjaźń: ich wrogów uznamy za naszych własnych, ich potrzeby staną się naszymi i jakiekolwiek zło, groźba lub napaść zawiśnie nad nimi, wesprzemy Gondor ze wszystkich sił. Przysięga ta wiąże też moich następców, którzy po mnie zapanują w nowej krainie, i niech dotrzymają słowa, by nie padł na nich Cień i by sami nie zostali przeklęci.[1]
Cirion, Namiestnik Gondoru odpowiedział tym samym, podniósł głos i wyrzekł te słowa w języku quenya: Vanda sina termaruva Elenna-nóreo alcar enyalien ar Elendil Vorondo voronwë. Nai tiruvantes i hárar mahalmassen mi Númen ar i Eru i or ilyë mahalmar eä tennoio.[1]
We wspólnym znaczy ona tyle:
Przysięga ta będzie trwała na pamiątkę chwały Kraju Gwiazd i wierności Elendila Wiernego, zaświadczona przez tych, co zasiadają na tronach Zachodu i przez Jedynego, który jest ponad wszystkimi tronami na wieczność.[1]
Imię Eru bardzo rzadko przywoływano w przysięgach[3], a od czasów Ostatniego Przymierza nie czyniono tego wcale.[1] Wśród ludzi pochodzenia numenoryjskiego uważano, że tylko król mógł wzywać Eru, ale Cirion miał takie prawo jako namiestnik i regent króla.[3]
Od owego dnia przysięga ta stała się podstawą przyjaźni Gondoru i Rohanu. Dzień ten stał się dniem w którym powstało królestwo Rohanu. Po czasach rządów namiestników, przysięgę odnowił król Elessar. Stało się to na górze Anwar, na początku czwartej ery.
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 J.RR Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „ Cirion i Eorl oraz przyjaźń Gondoru i Rohanu”, „(iii) Cirion i Eorl”
- ↑ JRR Tolkien, „Rzeki i wzgórza Gondoru” (pod redakcją Carla F. Hostettera ), w Vinyar Tengwar, nr 42, lipiec 2001, s. 20.
- ↑ 3,0 3,1 J.RR Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Cirion i Eorl oraz przyjaźń Gondoru i Rohanu”, „Notatki”, przypis 44