Śródziemie Wiki
Advertisement

Pre-Númenorejczycy (ludzie z Ered Nimrais) – grupa ludzi, żyjąca w czasach Drugiej Ery w Enedwaith i na zboczach Gór Białych. Posługiwali się językiem pre-númenorejskim.

Historia[]

Pierwsza Era[]

Pierwsi Atani wywędrowali z Hildórien uciekając przed Złem. W Pierwszej Erze część ludzi osiedliła się wokół Ered Nimrais, spotykając tam Drúedainów – ludu, który jako pierwszy przekroczył Anduinę. [1]

Część ludzi wywędrował z Białych Gór przez Wrota Calenardhonu. Niektórzy z nich zostali w Enedwaith i Minhiriath widząc porastające je puszcze. Nieliczna grupa ruszyła dalej i przekroczyła Ered Luin stając się Haladinami.[2]

Druga Era[]

Po zniszczeniu Angbandu Easterlingowie powrócili z Beleriandu i zaczęli zastraszać i podbijać ludzi nieczczących Morgotha.[3] Za Lat Ciemności Pre-Númenorejczycy przemieścili się do południowych dolin Gór Mglistych. Część z nich wywędrowała później aż po Kurhany; ci będą przodkami Ludzi z Bree.[4]

Po przypłynięciu Númenorejczyków do Śródziemia Aldarion zachwycił się puszczami porastającymi wielkie połacie wokół rzeki Gwathló. Zaczęto budować przystań Lond Daer i wyrąbywać drzewa na budowę statków. Podróżnicy z Westernesse błędnie uważali tubylców za Ludzi Ciemności, ponieważ ich język nie przypominał adûnaicu.[5] Początkowo nie atakowali przybyszów, lecz gdy lasy szybko kurczyły się, zaczęli to robić. Númenorejczycy jeszcze szybciej wycinali drzewa nie zasadzając nowych. Rdzenni mieszkańcy Minhiriath przenieśli się na Eryn Vorn, a ludzie z Enedwaith uciekli na południowo-zachodnie stoki Gór Mglistych stając się protoplastami Dunlendingów. Sauron wykorzystał ich jako przewodników swoich oddziałów podpalających lasy i składy drewna.[6]

Po założeniu Pelargiru osadnicy zaczęli nawiązywać kontakty z ludźmi zamieszkującymi Ered Nimrais. Ci po założeniu Gondoru i Arnoru poddali się władzy Númenorejczyków.[7] Król jednego z górskich plemion złożył przysięgę wierności Isildurowi. Gdy ten wezwał ich do uczestnictwa w Ostatnim Sojuszu, nie stawili się, ponieważ bali się gniewu Saurona. Król Gondoru rzucił więc klątwę i tak stali się oni Umarłymi z Dunharrow.

Trzecia Era[]

W Trzeciej Erze mieszkańcy Białych Gór wymieszali się z Númenorejczykami, przez co tym ostatnim zaczął się skracać czas życia. Gondorczycy włączyli w swoje granice Dunland, lecz zbytnio się nim nie interesowali i nigdy nie mieli tam realnej władzy. Dunlendingowie ucierpieli mniej podczas Wielkiego Moru, ponieważ żyli między sobą w odosobnieniu.[8] Na początku trzeciego tysiąclecia uniezależnili się od Gondoru i zaczęli przenikać do Calenardhonu. Kiedy Éothéodzi dostali na własność tę ziemię od Gondoru, Brego oraz Aldor Stary wyparli Dunlendingów, którzy odtąd zawsze nienawidzili Rohirrimów. Po śmierci Aldora znów zaczęli osiedlać się osiedlać w Emnecie Zachodnim za cichym przyzwoleniem Isengardu. Po tym jak Déor pokonał ich, okazało się, że Dunledingowie wybili swoich sprzymierzeńców z Angrenostu i przejęli tam władzę.

W 2758 roku Wulf, po śmierci swojego ojca, wraz z Korsarzami i Easterlingami zaatakował Rohan i zdobył Edoras. Zabił Haletha, syna Helma, i ogłosił się królem Rohanu. Rohirrimowie bronili się w Helmowym Jarze i po Długiej Zimie wyparli najeźdżców ze swoim ziem. Fréaláf zajął Isengard, a Folkwin podporządkował sobie tereny między Iseną a Adornem.[9] W czasie Wojny o Pierścień Dunlendingowie sprzymierzyli się z czarodziejem Sarumanem, który wykorzystywał ich do tworzenia Uruk-hai. Po bitwie o Helmowy Jar poddali się zwycięzcom i zostali wyłapani przez Rohirrimów. Wykorzystano ich do odbudowy wielkiego muru, wysadzonego w powietrze w czasie oblężenia Helmowego Jaru. Potem najprawdopodobniej sprzymierzyli się z ludźmi z Rohanu, którzy uczynili ich ziemie urodzajnymi.[10]

Plemiona[]

Ciekawostki[]

Z historii Tal-Elmara, który prawdopodobnie należał do tej grupy ludzi wynika, że byli to ludzie niscy, o ciemnych włosach i i ciemniejszej karnacji. Zachowywali się porywczo, łatwo wpadali w gniew, nie opiekowali się starszymi ze swojego plemienia. Rodziny miały sporo dzieci, nawet po kilkanaście. Ubierali się w przepaski biodrowe i futrzaste krótkie opończe przewiązane rzemykami. Nie używali łuków, a miecze mieli tylko zdobyczne. Ich bronią były najczęściej kamienie i dzidy. Byli pod władzą ludzkiego króla, lecz niekoniecznie go wielbili. Mieli też swoje legendy często mówiące o okrucieństwie innych plemion i ras – np. Númenorejczyków, których podejrzewali o zwabianie ludzi na swoje okręty, poświęcanie bogu zła i zjadanie. Brali udział w Bitwie w dolinie Ishmalog.[11]

Przypisy

  1. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Drúedainowie
  2. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Historia Galadrieli i Celebrona, i Amrotha, władcy Lórien”, „Dodatki”, „Dodatek D. Port w Lond Daer”
  3. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Akallabêth, Upadek Númenoru
  4. J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek F, "Języki i ludy Trzeciej Ery", Ludzie
  5. J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „Of Dwarves and Men
  6. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Pierścienie Władzy i Trzecia Era
  7. J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek F, "Języki i ludy Trzeciej Ery", Ludzie
  8. J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Ród Eorla", Królowie Marchii
  9. J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Ród Eorla", Królowie Marchii
  10. J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „Tal-Elmar
Advertisement