Pierwotny elficki (praquenya, wspólnoelficki) – język pierwszych elfów obudzonych nad Zatoką (Jeziorem) Cuiviénen. W większości nie mamy żadnych bezpośrednich danych dotyczących tego języka, jednak możemy go wydedukować, tak jak np. język praindoeuropejski, obserwując grupy leksykalne w językach potomnych.
Historia[]
Rozwój języka elfickiego następował nie tylko w sposób naturalny, ale często też był sterowany, zważywszy na to, że elfom niezwykle zależało na pięknym nazywaniu rzeczy, przy czym ważne tu było nie tylko brzmienie, ale treść, związki znaczeniowe, podobieństwa, uchwycenie charakteru rzeczy lub zjawiska.
Pierwotna mowa elfów ograniczała się jednak do prostych słów, a zaczęła się prawdopodobnie od słowa el-ā "patrz!" wypowiedzianego przez pierwszego elfa do kolejnego, którego obudził. Wraz z podziałem na grupy doszło do powstania dialektów, oddalających się tym bardziej, im grupy te wędrowały dalej od siebie.
Istnieją dwie fazy rozwoju pierwotnego języka elfickiego zwane "wspólnoelficki" i "wspólnoeldariński". Momentem kluczowym jest wyjście na Wielką Wędrówkę i oddzielenie się języków avarińskich. Jednak z powodu skąpej wiedzy na ich temat nie możemy nic pewnego powiedzieć o tych dwóch fazach, dlatego zazwyczaj w słownikach i opracowaniach przedstawia się te języki razem, często pod jedną nazwę.[1][2][3]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Pojawienie się elfów i uwięzienie Melkora
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. X, Morgoth's Ring, „Annals of Aman wersja II (od momentu Stworzenia do Ukrycia Valinoru)”
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XI, The War of the Jewels, „Appendix: The legend of the Awaking of the Quendi (Cuivienyarna)”