Pierścień Barahira – pierścień wykonany przez złotników Ñoldorów w Valinorze. Było to godło Finarfina i jego rodu.
Historia[]
Pierwsza Era[]
Pierścień początkowo należał do Finroda, syna Finarfina. Finrod zabrał klejnot ze sobą, gdy opuszczał Valinor podczas buntu Ñoldorów. Posiadał go do czasu bitwy Dagor Bragollach (455 rok PE). Wtedy dał pierścień Barahirowi z rodu Bëora w nagrodę za uratowanie mu życia na moczarach Serech. Był to znak mający przypieczętować wieczną przyjaźń pomiędzy Finrodem a rodem Barahira. Barahir nosił ten dar przy sobie, aż do swej śmierci. Został mu odebrany wraz z ręką i życiem przez orków.
Jego syn Beren pomścił śmierć ojca odbierając przy okazji pierścień. Nosił ten klejnot zapewne przez całe życie. Gdy po raz pierwszy przybył wraz z Lúthien do Menegrothu, w odpowiedzi na nieufne słowa króla Thingola, trzymając pierścień wysoko w górze, rzekł:
| “ | "Możesz mi, królu, zadać śmierć, zasłużoną czy nie zasłużoną, ale nie przyjmę od ciebie miana nikczemnie urodzonego, szpiega ani niewolnika. Świadczę się pierścieniem, który Felagund dał mojemu ojcu Barahirowi na polu bitwy w północnej krainie, że mój ród nie zasłużył na obelgi z ust Elfa czy nawet króla Elfów." | ” |
Później pokazał go Finrodowi, gdy przybył do Nargothrondu prosić monarchę o pomoc w wyprawie po Silmarile.
Po śmierci Berena pierścień odziedziczył Dior, a po nim Elwinga.
Druga Era[]
W spadku po Elwindze Pierścień Barahira otrzymał Elros, który zawiózł go do Númenoru na początku Drugiej Ery. Pierścień pozostawał w rękach jego następców do czasu, gdy Tar-Elendil podarował go swej najstarszej córce Silmariën. Po niej trafił w ręce jej syna Valandila i odtąd przechowywany był w założonym przez niego rodzie książąt Andúnië.
Uciekając przed Upadkiem Númenoru (3319 rok DE), Elendil, potomek Valandila, zabrał pierścień ze sobą do Śródziemia.
Trzecia Era[]
Po jego śmierci pieczę nad tym klejnotem przejęli jego potomkowie z Linii Północnej Rodu Elendila. Byli to kolejni królowie Arnoru, a po 861 roku TE monarchowie Arthedainu. Ostatni spośród nich, Arvedui, dał go wodzowi Lossothów, dziękując za pomoc od niego otrzymaną. Gdy Dúnedainowie z północy dowiedzieli się o nieszczęśliwej śmierci Arvedui, wykupili pierścień. Wraz z resztą dziedzictwa po Elendilu (mieczem Narsilem, Berłem Annúminas i Gwiazdą Elendila) oddano go na przechowanie Elrondowi do Rivendell. Nie jest jednak wykluczone, iż później poszczególni Wodzowie Dúnedainów nosili pierścień przy sobie.
W 2951 roku Elrond dał go Aragornowi, synowi Arathorna II, wyjawiając mu przy tym jego pochodzenie, utrzymywane wcześniej w tajemnicy. Aragorn nosił klejnot do 2980 roku, kiedy to ofiarował go Arwenie, córce Elronda, gdy oboje przyrzekli sobie miłość na wzgórzu Cerin Amroth w Lórien. Arwena zapewne zatrzymała pierścień do czasu ich ślubu. Można przypuszczać iż w spadku po rodzicach odziedziczył go Eldarion.
Wygląd[]
Uformowany był na kształt dwóch węży; miały oczy ze szmaragdów, a głowy ich spotykały się pod koroną ze złotych kwiatów i gdy jeden ją podtrzymywał, drugi ją pożerał.