Śródziemie Wiki
Advertisement
Palantir

Pippin trzyma palantir z Isengardu

Palantíry (sin. Widzące Daleko) – kryształy widzenia, utworzone najprawdopodobniej przez samego elfa Fëanora w Amanie. Były one darem dla Amandila z Númenoru. Krótko przed upadkiem Númenoru 7 z nich wywiózł do Śródziemia syn Amandila, Elendil, wraz ze swymi synami: Isildurem oraz Anárionem. Elendil wziął trzy kamienie, a jego synowie po dwa. Kamienie Elendila umieszczono w wieżach na Amon Sûl, Elostirionie na Emyn Beraid oraz w grodzie Annúminas. Kamienie synów znalazły się w Osgiliath, Orthanku, Minas Anor i Minas Ithil.


Charakterystyka[]

Palantir-0

Aragorn z Palantirem

Palantíry miały kształt idealnej kuli w kolorze czarnym i z reguły około stopy średnicy. Tylko 2 były tak duże, że nie mógł ich unieść człowiek. Były bardzo wytrzymałe, nie groziły im upadki nawet z wielkiej wysokości. Każdy kryształ posiadał biegun, musiał być odpowiednio "zorientowany" aby łączność była możliwa. Te mniejsze posiadały tylko jeden kierunek "aktywny", przekręcone nie działały.

Pozwalały na komunikację pomiędzy ich właścicielami. Kamienie miały cudowną moc, tak że kto w nie patrzył, mógł zobaczyć rzeczy odległe zarówno w przestrzeni, jak w czasie. Z reguły objawiały tylko rzeczy znajdujące się w pobliżu innego pokrewnego Kamienia, bo prawie wszystkie miały łączność między sobą; ale ktoś obdarzony wielka siłą woli i umysłu mógł się nauczyć sztuki kierowania swego spojrzenia tam, gdzie sam chciał. Kryształy dużo łatwiej poddawały się woli prawowitych właścicieli, oraz osób posiadających dziedziczne tytuły, dlatego Sauron bał się przedstawić Denethorowi osobiście, plotąc subtelnie swoją intrygę. Palantíry (oprócz najsilniejszego z Osgiliath i zapewne tego z Avallonu) nie mogły podsłuchiwać komunikacji innych palantírów. Osoby niewprawne widziały w nich tylko poszarpane wizje. Kamienie przenikały przez obiekty fizyczne i obszary mroku, ale pokazywały tylko to co jasno oświetlone. Obszary np. w lochach były dla nich niewidoczne. Koncentracja umysłu pozwala na pokazywanie szczegółów wizji i na przykład przybliżanie obrazu, lecz było to niesłychanie wyczerpujące i używane w ostateczności. Kamienie nie potrafiły czytać myśli ukrytych przez rozmawiającego. Kryształy zachowywały też wizje, które pokazywały, im wcześniejsze tym ostrzejsze, jednak te mniejsze miały jakby mniejszą pojemność owej pamięci. Najlepszą odległością do kontaktu był dystans 500 mil.

Legendy głosiły, że ktokolwiek spojrzał w kryształ w Minas Tirith, jeśli nie miał dość potężnej woli, ujrzał w nim tylko dwie płonące dłonie Denethora.

Historia[]

W czasach trwania dynastii Arnoru i Gondoru niewiele ludzi wiedziało o kryształach. Jednak królowie mieli strażników kryształów a pozwalano w nie patrzeć także ministrom Korony. Użyto ich w 1944 TE do uzgodnień między Gondorem i Arnorem w sprawie sukcesji korony. Ostatnimi z tamtych czasów były zapewne wiadomości w 1973 TE o trudnej sytuacji Północnego Królestwa.

Kryształy odegrały znaczącą dla Saurona rolę w czasie Wojny o Pierścień, wpływając na Sarumana i Denethora. Przeciwko Sauronowi użył palantíru Aragorn, zmuszając go do odwrócenia wzroku od poczynań Froda i Sama.

Z siedmiu kryształów Śródziemia 2 utonęły w Zatoce Forochel (Annúminas i Amon Sûl), jeden został zabrany do Amanu (Elositirion), jeden wpadł do Anduiny w 1437 TE (Osgiliath). Pozostałe trzy zostały w Śródziemiu, przy czym kryształ Anoru pokazywał tylko płonące ręce Denethora, a o Krysztale Minas Ithil nie wiemy czy został odnaleziony w ruinach Barad-dûr.

Podział[]

Advertisement