Oropher – władca elfów. Ojciec Thranduila, dziadek Legolasa oraz władca Leśnych Elfów w Drugiej Erze.
Biografia[]
Nieznana jest jego dokładna data urodzenia. Zamieszkiwał obszar Doriathu. Po Wojnie Gniewu nie opuścił Śródziemia, lecz udał się w Góry Błękitne, a następnie do Zielonego Lasu. Tam został przywódcą Leśnych Elfów, które uznały go za króla. Założył państwo ze stolicą wybudowaną na wzgórzu Amon Lanc. W Trzeciej Erze późniejszym czasie powstała tam twierdza Saurona, Dol Guldur.
Jego państwo obejmowało obszar Mrocznej Puszczy i wschodniego brzegu rzeki Anduiny, na granicy z królestwem Lothlórien. Zaniepokojony coraz większą potęgą Saurona przenosił się jeszcze trzy razy na północ, w końcu osiadając wokół Emyn Duir. W tamtym czasie jego lud zamieszkiwał lasy i doliny na północ od Men-i-Naugrim.
Oropher pragnął by w Śródziemiu zapanował pokój, a jedynym na to sposobem było pokonanie Saurona. Dołączył do ostatniego sojuszu elfów i ludzi. Jego armia maszerowała wraz z wojskami Amdira, władcy Lothlórien. Później ich siły złączyły się razem z armią Gil-Galada. Maszerowali wzdłuż Anduiny, na równinę Dagorlad, gdzie miało dojść do starcia z wojskami Saurona.
Oropher nie chciał oddać się pod dowództwo Gil-galada i zaatakował, zanim ten dał rozkaz do natarcia. Zginął w czasie pierwszego ataku podczas bitwy na Dagorlad. Jego syn, Thranduil, ocalał, jednakże tylko trzecia część jego armii dotarła z powrotem do Zielonego Lasu.
Etymologia[]
Nazwa Oropher pochodzi z sindarinu i prawdopodobnie oznacza "wysoki (las) bukowy". Składa się z słów: oro (góra, wzrost) + pher (bukowe drzewo lub bukowy). W Doriacie termin oro odnosił się do drzew, w szczególności do buków.
Inna wersja legendarium[]
Pierwotne imię Orophera brzmiało Rogner[1].
- ↑ J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia , „Część trzecia. Świat, jego ziemie i jego mieszkańcy"