Opowieść o Eärendelu (ang. The Tale of Eärendel) - piąty rozdział Księgi Zaginionych Opowieści Część Druga. W przeciwieństwie do poprzednich rozdziałów nie zawiera pełnej narracji, lecz zawiera ekspozycję Christophera Tolkiena na temat różnych notatek i „skróconych i często sprzecznych zarysów” niedokończonej Opowieści o Eärendelu. Christopher uwzględnia również cztery wiersze napisane przed Zaginionymi Opowieściami.
Streszczenie[]
Ta opowieść miała być kontynuacją Upadku Gondolinu i Opowieści o Nauglafringu, od wychowania Eärendela i Elwingi wśród Lothlimów u ujścia Sirionu i miłości między nimi. Następnie zarysy szkicują ratunek Eärendela z katastrofy przez Ulma, jego podróże w poszukiwaniu Valinoru, spętanie Melka i w końcu jego odejście na firnament.
Istnieją dwie główne rozbieżności między tym zarysem opowieści Eärendela a opublikowanym Silmarillionem. Po pierwsze, w Zaginionej Opowieści Eärendel przybywa do Valinoru zbyt późno: wiadomość niesiona przez ptaki Gondolinu już obudziła Eldarów, którzy postanowili iść na wojnę wbrew woli bogów, wyruszając do Wielkich Krain. Według Christophera Tolkiena „nadzwyczajny” wniosek, że poszukiwania Eärendela były bezowocne, przetrwał do wczesnych wersji Silmarillionu, ale pozostawia poważne nierozwiązane pytanie dotyczące celu Ulma w kierowaniu losami Tuora i Eärendela. Obraz Eärendela przybywającego do Kôr, tylko po to, by znaleźć je opuszczone, został rzeczywiście zachowany w opublikowanym Silmarillionie, ale w późniejszej koncepcji wynika to z faktu, że mieszkańcy biorą udział w święcie w Valmarze.
Po drugie, nie wydaje się, aby Elwinga kiedykolwiek została odnaleziona przez Eärendela po splądrowaniu jego domu. W przeciwieństwie do Silmarillionu, wcześniejsza narracja przedstawia Eärendela przejeżdżającego przez Bramy Nocy w poszukiwaniu jej, nie z woli Valarów i nie noszącego Silmarila. Jego blask jest zamiast tego przypisywana temu, że stąpał po „diamentowym pyle” Kôr i spotęgowany przez jego własny smutek.
Komentarze[]
Jak zauważa Christopher, przypuszczalnie opowieść podzielona była na siedem części, z których każda miała by długość porównywalną do opowieści o Nauglafringu; gdyby więc Opowieść o Eärendelu została kiedykolwiek napisana, stanowiłaby połowę długości całej Księgi Zaginionych Opowieści.
Poematy[]
- Éalá Éarendel Engla Beorhtast, napisany we wrześniu 1914 r.
- Polecenie dla minstrela, napisany zimą 1914 r.
- Wybrzeże Czarodziejskiej Krainy, napisany w lipcu 1915 r.
- Szczęśliwi żeglarze, napisany w lipcu 1915 r.
Przekłady na język polski[]
- Magdy Pietrzak-Merty: Opowieść o Eärendelu
- Radosław Kot: Opowieść o Eärendelu
- Agnieszka Sylwanowicz "Evermind": Opowieść o Eärendelu
| Poprzedni rozdział: Nauglafring |
Opowieść o Eärendelu | Następny rozdział: Historia Eriola lub Ælfwinego i koniec opowieści |