Opis wyspy Númenor (ang. A Description of the Island of Númenor) - trzeci rozdział Niedokończonych Opowieści autorstwa J.R.R. Tolkiena wydane pośmiertnie przez jego syna, Christophera Tolkiena. Jak wskazuje tytuł, zawiera opis wyspy Númenor, zwanej też Elenną, obejmujący jej geografię, florę, faunę i na koniec, co nie mniej ważne, jej mieszkańców.
Streszczenie rozdziału[]
Po krótkim wstępie szczegółowo opisującym (wyimaginowane) źródła samej opowieści, autor opisuje kształt wyspy, gwiazdy z 5 przylądkami, nazywanymi następująco:
- Forostar, Północna Kraina
- Andustar, Zachodnia Kraina
- Hyarnustar, Południowo-Zachodnia Kraina
- Hyarrostar, Południowo-Wschodnia Kraina
- Orrostar, Wschodnia Kraina
Środkowy region wyspy był największą prowincją i najbardziej zaludnionym obszarem:
- Mittalmar, Wewnętrzna Kraina
Tutaj znajdowało się Armenelos, Miasto Królów, a także święta góra Meneltarma, gdzie odbywały się Trzy Modlitwy 3 razy do roku. Na jej południowym zboczu znajdowała się Noirinan, Dolina Grobów. Strzegły jej orły Manwëgo, jeden z 2 gatunków ptaków wymienionych w rozdziale, drugim jest Kirinki.
Zaczynając od Północnej Krainy, każdy przylądek jest opisany po kolei: Forostar, gdzie mieszkali Orły Manwëgo i gdzie góra Sorontil stała obok morza. Andustar, który miał 3 zatoki po swojej zachodniej stronie, pierwszą z nich była Andúnië, która posiadała miasto o tej samej nazwie, największe na wyspie i port dla elfów z Eressëi. Tutaj opisano piękno Eldalondë, a jego największymi skarbami były majestatyczne drzewa: Oiolairë, Lairelossë, Nessamelda, Vardarianna, Taniquelassë, Yavannamírë i Malinornë. Dwie rzeki wyspy, Nunduinë i Siril, płynęły po obu stronach Hyarnustar, podczas gdy w Hyarrostar rosły Laurinquë, drzewa, którego jedynym celem było oczarowanie ludzi swoim pięknem. O Orrostar niewiele wiadomo, jedynie tyle, że w tej zimnej części wyspy można było uprawiać zboże.
Opis ludności przedstawia się następująco: głównie Edainowie, biegli w jeździe konnej, tworzeniu straszliwej broni wojennej, zwłaszcza łuków, a także w budowie statków, którymi żeglowano do Śródziemia. Pierwszym, któremu się to udało, był Vëantur. Wiele legendarnych broni zostało tu uratowanych, wśród nich topór Tuora i łuk Bregora, a także Pierścień Barahira, który wraz z Narsilem jako jedyne przetrwały Upadek Númenoru.
Przekłady na język polski[]
- Radosław Kot: Opis wyspy Númenor
- Paulina Braiter: Opisanie wyspy Númenor
| Poprzedni rozdział: Narn i Hîn Húrin. Opowieść o dzieciach Húrina |
Opis wyspy Númenor | Następny rozdział: Aldarion i Erendis. Żona marynarza |