Zmiany: Ondoher

Wersja z 17:00, 5 wrz 2013

Ondoher (1787 - 1944 TE) - trzydziesty pierwszy król Gondoru, syn Calimehtara.

Życiorys

Ondoher wstąpił na tron po śmierci swojego ojca w 1936 roku Trzeciej Ery. Od samego początku przyświecała mu idea odnowienia braterskich stosunków między Gondorem, a Arthedainem - ostatnimi dwoma dúnedaińskimi królestwami w Śródziemiu, których stosunki przez wieki uległy ochłodzeniu. Przyjaźń, która zrodziła się między Ondoherem, a ówczesnym królem północnego królestwa, Araphantem, zaowocowała w 1940 roku ślubem ich dzieci: Firiel, księżniczka Gondoru, wyszła za mąż za Arvedui, następcę tronu Arthedainu.

Okres beztroski szybko jednak się skończył. Czarnoksiężnik z Angmaru wydał wojnę północy, a Gondorowi zaczęli ponownie grozić Woźnicy, o czym ostrzegł Ondohera Forthwini, przywódca Éothéodów i sojusznik króla. Co więcej, na południu ponownie zbroili się Haradrimowie, którzy też gotowi byli wydać wojnę Gondorowi.

Ondoher zebrał potężną armię i podzielił ją na dwie części. Mniejszą Armię Południową powierzył swojemu krewnemu, Eärnilowi. Sam zaś, wraz z synem Artamirem, stanął na czele Armi Północnej. Jego młodszy syn, Faramir, miał pozostać w stolicy i objąć władzę, gdyby ojcu i bratu nie udało się zwyciężyć.

W 1944 roku Haradrimowie najechali Południowy Gondor, a kilka dni później do stolicy doszły wieści, że Woźnicy zaatakowali królestwo od wschodu. Eärnil wyruszył ze swoimi siłami z Pelargiru na południe, król natomiast prowadził swoją armię przez Północne Ithilien, planując rozstawić wojska na Dagorlad. Niestety Woźnicy uprzedzili króla i dopadli jego armię zanim ta zajęła odpowiednią pozycję. Zapanował chaos. W trakcie Bitwy na Dagorlad król został zabity, wraz z nim jego syn, Artamir. Dowództwo nad Armią Północną objął Minohtar, siostrzeniec króla. To jemu doniesiono, że w szeregach Nortów, wspierających Gondor, poległ Faramir, który nie chciał siedzieć z założonymi rękami w Minas Anor i po kryjomu wybrał się na wojnę. Niedługo później zginął sam Minohtar.

Eärnil odniósł wielkie zwycięztwo na południu. Gdy dowiedział się o śmierci króla i jego synów, wyruszył wraz ze swoją armią na północ i dopadł Woźników, pokonując ich w Bitwie o Obóz. To zwycięstwo otworzyło mu drogę do tronu, ponieważ był on najbliższym żyjącym krewnym króla płci męskiej. O koronę Gondoru ubiegał się też Arvedui, zięć króla Ondohera, król Arthedainu, jednak Namiestnik Pelendur, który sprawował władzę w imieniu poległego władcy, niechętnie widział na tronie potomka Isildura i przekonał Radę Gondoru aby na następcę Ondohera wybrać właśnie Eärnila.

Poprzednik:
Calimehtar

Król Gondoru
1936 - 1944 TE

Następca:
Eärnil II

@@ Linia 7: / Linia 7: @@
 Ondoher zebrał potężną armię i podzielił ją na dwie części. Mniejszą Armię Południową powierzył swojemu krewnemu, [[Eärnil II|Eärnilowi]]. Sam zaś, wraz z synem [[Artamir]]em, stanął na czele Armi Północnej. Jego młodszy syn, [[Faramir (syn Ondohera)|Faramir]], miał pozostać w stolicy i objąć władzę, gdyby ojcu i bratu nie udało się zwyciężyć.
-W 1944 roku Haradrimowie najechali [[Harondor|Południowy Gondor]], a kilka dni później do stolicy doszły wieści, że Woźnicy zaatakowali królestwo od wschodu. Eärnil wyruszył ze swoimi siłami z [[Pelargir]]u na południe, król natomiast prowadził swoją armię przez [[Ithilien|Północne Ithilien]], planując rozstawić wojska na [[Dagorlad]]. Niestety Woźnicy uprzedzili króla i dopadli jego armię zanim ta zajęła odpowiednią pozycję. Zapanował chaos. Król został zabity, wraz z nim jego syn, Artamir. Dowództwo nad Armią Północną objął [[Minohtar]], siostrzeniec króla. To jemu doniesiono, że w szeregach [[Nortowie|Nortów]], wspierających Gondor, znalazł się Faramir, który nie chciał siedzieć z założonymi rękami w [[Minas Tirith|Minas Anor]] i po kryjomu wybrał się na wojnę. Niedługo później zginął sam Minohtar.
+W 1944 roku Haradrimowie najechali [[Harondor|Południowy Gondor]], a kilka dni później do stolicy doszły wieści, że Woźnicy zaatakowali królestwo od wschodu. Eärnil wyruszył ze swoimi siłami z [[Pelargir]]u na południe, król natomiast prowadził swoją armię przez [[Ithilien|Północne Ithilien]], planując rozstawić wojska na [[Dagorlad]]. Niestety Woźnicy uprzedzili króla i dopadli jego armię zanim ta zajęła odpowiednią pozycję. Zapanował chaos. W trakcie [[Bitwa na Dagorlad (1944)|Bitwy na Dagorlad]] król został zabity, wraz z nim jego syn, Artamir. Dowództwo nad Armią Północną objął [[Minohtar]], siostrzeniec króla. To jemu doniesiono, że w szeregach [[Nortowie|Nortów]], wspierających Gondor, poległ Faramir, który nie chciał siedzieć z założonymi rękami w [[Minas Tirith|Minas Anor]] i po kryjomu wybrał się na wojnę. Niedługo później zginął sam Minohtar.
 Eärnil odniósł wielkie zwycięztwo na południu. Gdy dowiedział się o śmierci króla i jego synów, wyruszył wraz ze swoją armią na północ i dopadł Woźników, pokonując ich w [[Bitwa o Obóz|Bitwie o Obóz]]. To zwycięstwo otworzyło mu drogę do tronu, ponieważ był on najbliższym żyjącym krewnym króla płci męskiej. O koronę Gondoru ubiegał się też Arvedui, zięć króla Ondohera, król Arthedainu, jednak [[Namiestnicy Gondoru|Namiestnik]] [[Pelendur]], który sprawował władzę w imieniu poległego władcy, niechętnie widział na tronie potomka [[Isildur]]a i przekonał [[Rada Gondoru|Radę Gondoru]] aby na następcę Ondohera wybrać właśnie Eärnila.
@@ Linia 16: / Linia 16: @@
 |Lata = 1936 - 1944 TE
 |Następca = [[Eärnil II|Eärnil II]]}}
 [[Kategoria:Postacie]]
 [[Kategoria:Trzecia Era]]