Oblężenie Barad-dûr – zbrojny konflikt, który był zwieńczeniem Ostatniego Sojuszu elfów i ludzi. Oblężenie było następstwem zwycięstwa sił sojuszu w bitwie na Dagorlad.
Przebieg[]
W roku DE 3434 Ostatni Sojusz elfów i ludzi wkroczył do Mordoru. Orkowie, którzy przetrwali bitwę na Dagorlad, zostali otoczeni w Barad-dûr – mrocznej fortecy Saurona. Siły Ostatniego Sojuszu rozpoczęły oblężenie wieży, ale nie mogły przebić się przez jej bramy. Sauron uformował silną obronę, która przez siedem lat dokonywała licznych wypadów zadających armii sojuszu duże straty. W DE 3440 Anárion zmarł, w wyniku zmiażdżenia jego hełmu przez rzucony kamień. Rok później Sauron sam wziął udział w wypadzie i dotarł do Góry Przeznaczenia. Czekało tam na niego dwóch królów: Gil-galad i Elendil, z którymi Władca Ciemności stoczył batalię. Sauron złamał miecz Elendila, Narsil, a następnie zabił pozbawionego broni władcę. Twarz Gil-galada spłonęła, gdy dotknęła jej gorąca dłoń Saurona. Władca ciemności był poważnie osłabiony po tej walce, co wykorzystał Isildur. Syn Elendila podniósł złamany miecz swojego ojca i odciął Sauronowi palec, na którym znajdował się Jedyny Pierścień.[1]
Następstwa[]
Koniec oblężenia Barad-dûr uznaje się za moment tymczasowego odejścia Saurona i rozpoczęcia Trzeciej Ery. Círdan i Elrond sugerowali Isildurowi zniszczenie Jedynego Pierścienia w ogniu Góry Przeznaczenia. Isildur postanowił jednak zatrzymać artefakt, jako zadośćuczynienie za śmierć jego ojca i brata, a także w ramach nagrody za zadanie Sauronowi ostatecznego uderzenia. Gondor wzrósł w potędze i zbudował fortece dookoła wszystkich wejść do Mordoru: Morannon, Durthang i Wieżę Cirith Ungol. Isildur szczegółowo opisał oblężenie Barad-dûr, jak również walkę Elendila i Gil-galada z Sauronem. Elrond i Círdan powrócili do Lindonu.
Wraz ze śmiercią Gil-galada Ñoldorowie zostali pozbawieni króla, a nie mieli dziedzica. Relacje elfów i ludzi pogorszyły się na skutek śmierci ich władców, a także zagarnięcia Jedynego Pierścienia przez Isildura. Ostatni Sojusz elfów i ludzi rozpadł się, a elfowie nigdy potem nie przystąpili do otwartej wojny w Śródziemiu. Zamiast tego zaczęli opuszczać tę krainę i odpływali do Amanu. Isildur przebywał przez pewien czas w Minas Tirith. Gdy powrócił na północ, wraz ze swoimi synami wpadł w zasadzkę orków. Pierścień został stracony podczas walki, ale nie zniszczony. Sauron przetrwał dzięki temu pod postacią słabego ducha.[2][3][4]
Adaptacja[]
W filmie Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia bitwa została ograniczona do walki między Ostatnim Sojuszem a orkami i Sauronem. Ograniczono rolę Gil Galada i pominięto postacie Círdana i Anáriona (ten ostatni w ogóle nie pojawia się w całym filmie). Dowódcą elfów uczyniono Elronda. Sama bitwa rozgrywa się na stokach Góry Przeznaczenia.
Skutki[]
- Całkowita klęska wojsk Saurona
- Upadek Mordoru
Przypisy
- ↑ Karen Wynn Fonstad, Atlas Śródziemia, „Druga Era”, Ostatnie Przymierze
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Pierścienie Władzy i Trzecia Era
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek B Kronika Lat (Kronika Królestw Zachodnich), Druga Era
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek B Kronika Lat (Kronika Królestw Zachodnich), Trzecia Era