Nortowie – szczep ludzi spokrewnionych z Rohirrimami i Edainami, zwany Ludźmi Północy, wcześnie prawdopodobnie także z przodkami ludu Bëora i Maracha. Wywodzą się z tej grupy Atanatári, która wyruszyła na zachód, ale nie przeszła przez Ered Luin.
Historia[]
Wczesne lata[]
Przodkowie dwóch rodów Edainów podążali na zachód, uciekając z Hildórien i będąc od początku w stanie wojny z Ludźmi Ciemności. Gdzieś w północnym Rhûnie spotkali krasnoludów, a po osiedleniu się wokół morza podzielili się na dwa plemiona, później nazywanymi ludamii: Bëora i Hadora. Najpierw wywędrował pierwszy z nich, a za nimi podążała plemię Hadora. Podczas przechodzenia przez Mroczną Puszczę ludzie podzielili się. Niektórzy dotarli do Doliny Anduiny i skręcili na północ, a inni osiedlili się między Puszczą a Górami Szarymi. Nieliczni poszli dalej przez Góry Mgliste do Eriadoru, a i tam odłączyła się pewna grupa. Zamieszkali oni wokół Nenuial, na Kurhanach i Północnych Wzgórzach i byli przodkami tych, których spotkał Aldarion. W końcu ludzie przekroczyli Ered Luin, stając się Edainami.[1]
Nortowie mieszkający w Rhovanionie przenieśli się na ziemie między Mroczną Puszczą i morzem Rhûn. Zawiązali sojusz z krasnoludami z rodu Durina. Dostarczali im pożywienie, a krasnoludowie pomagali w budownictwie i wykuwaniu broni
Druga Era[]
Po Wojnie Gniewu orkowie powrócili na wschód i zaczęli nękać Wolne Ludy. Krasnoludowie wraz z Nortami stawiali im opór. W tym czasie Długobrodzi przejęli ich język, zaś swojej mowy nie wyjawiali nikomu. Sojusz został przerwany przez Saurona podczas Mrocznych Lat. Krasnoludowie zamknęli się w swoich fortecach, a Nortowie zostali rozproszeni.
Trzecia Era[]
- Około 1000 TE – otrzymują wiele ziem na południe i wschód od Mrocznej Puszczy za udzielenie pomocy Gondorowi w czasie napaści Easterlingów. Wykarczowują obszar zwany Wschodnim Zakolem.
1248 TE – Rómendacil II umocnia ich lojalność miażdżąc Easterlingów. Wiele Nortów dołącza do gondorskiego wojska.
1250 TE – Valacar zostaje wysłany do Vindugavii jako ambasador Gondoru.
1447 TE – stanowią większość armii, która przywróciła tron Eldacara.
1635 TE – zostają osłabieni przez Wielki Mór.
1856 TE – walczą wraz z Gondorczykami w bitwie na Równinach i zostają podbici przez Easterlingów. Część tworzy grupę Éothédów, część dostaje się do niewoli, a niektórzy uciekają nad Celduinę.[2]
1899 TE – wznoszą bunt (lecz prawie wszyscy podczas niego giną) i dzięki atakowi Calimehtara wyzwalają się.
1975 TE – nortoscy wojownicy walczą w armii króla Eärnura w bitwie o Fornost.
1901 - 2699 TE – liczne walki z Easterlingami.
2510 TE – grupa Éotéhodów otrzymuje ziemie od Gondoru i staje się Rohirrimami.
2701 - 2899 TE – Nortowie mieszkający między Celduiną a Carnen zostają sprzymierzeńcami krasnoludów z Ereboru. Z pomocą krasnoludów odepchnęli Easterlingów w głąb Rhûn.
3019 TE – Easterlingowie docierają do bram Ereboru pokonując Nortów, lecz ci później biorą odwet z krasnoludami.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „Of Dwarves and Men”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Cirion i Eorl. Przyjaźń Gondoru z Rohanem”