Nazgûle (C. M. Upiory Pierścienia; nazg − pierścień, gûl − upiór) − niegdyś dawni lordowie, magowie i królowie ludzi, którym Sauron podarował Dziewięć spośród Pierścieni Władzy. Dzięki nim stali się wielkimi władcami, wojownikami i czarownikami, jednakże Pierścienie odebrały tym dziewięciu dar Iluvatara − śmierć. Mimo iż zdawali sobie sprawę z tego, że artefakty przejmują nad nimi kontrolę, każdy z nich ulegał pokusie Pierścienia i nie potrafił się go pozbyć. Z czasem zanikało ich ciało (hröa), aż stali się niewidocznymi dla śmiertelników upiorami, niewolnikami Saurona. Odpowiadali tylko przed nim i byli mu w pełni oddani, chociaż nie z własnej woli.
Wiadome jest, że trzech spośród Nazgûli było możnymi Númenorejczykami (najpewniej poplecznicy Ludzi Króla), zaś jeden z nich był królem Easterlingów. Inni spośród Dziewięciu najpewniej także wywodzili się z plemion zamieszkujących rozległe ziemie Rhûn i Haradu.
Historia[]
Druga Era[]
Po raz pierwszy pojawili się około 2251 roku Drugiej Ery.[1] Nie wiadomo nam nic o tym czym dokładnie się zajmowali w tym okresie, byli jednakże sługami swego Pana i jego dowódcami wojskowymi w Mordorze. Kiedy w roku 3441 DE Sauron został pokonany przez Ostatni Sojusz, Nazgûle zniknęły z historii świata, kryjąc się na wschodzie.
Trzecia Era[]
Około 1050 roku Trzeciej Ery Sauron pod mianem Nekromanty potajemnie osiedlił się na wzgózu Amon Lanc w swojej nowej fortecy Dol Guldur. Wtedy także powróciły Upiory Pierścienia. Następnie około 1300 roku wódz Nazgûli, znany później jako Czarnoksiężnik z Angmaru, zebrał Ludzi Wzgórz i orków z Północy, zakładając królestwo Angmaru. Nie wiadomo czym reszta Upiorów zajmowała się w tym okresie, większość pewnie skupiała się wokół Dol-Guldur. Nie jest wykluczone, że część Nazgûli dowodziła wojskami w Angmarze.
W wyniku wojen Gondoru z Easterlingami (głównie Woźnikami), a także w wyniku Wielkiej Plagi, odwołano straże Gondorczyków na granicach Mordoru. Pozwoliło to zrealizować plan Saurona, który za wszelką cenę chciał, aby nie pilnowano Czarnego Kraju. Úlairi ostatecznie dostali się do Mordoru najpewniej w roku 1856 lub później.
W 1974 roku wojska Czarnoksiężnika zniszczyły Arthedain, ostatnią prowincję królestwa Arnoru. Mimo tego triumfu Angmar wkrótce został doszczętnie rozbity przez koalicję Gondoru i elfów w 1975 roku. Czarnoksiężnik natomiast po upadku swego królestwa powrócił do Modoru, gdzie zebrał Nazgûle, stało się to roku 1980 (tego samego kiedy Balrog, wypędził krasnoludy z Khazad-dûm).
W dwadzieścia lat później nowo zebrane siły Upiorów Pierścienia zaatakowały miasto Gondoru, czuwające nad przełęczą Cirith Ungol, Minas Ithil. Po dwóch latach oblężenia ich wojska ostatecznie zdobyły miasto, przekształcając je w nową fortecę Nazgûli pod dowodzeniem samego Czarnoksiężnika. Miejsce to nazywało się teraz Minas Morgul (Wieża Czarnej Magii). Sauron nie tylko zyskał kontrolę nad kolejną przełęczą prowadzącą do Mordoru, ale także znajdujący się tam kryształ Ithilu, który przeniesiono do Barad-dûr. Pozwoliło mu to setki lat później na komunikowanie się ze Sarumanem.
W 2043 roku Czarnoksiężnik, rezydujący w Minas Morgul, wyzwał Eärnura, króla Gondoru, na pojedynek, przywołując ich wcześniejszą walkę podczas bitwy pod Fornostem. Mimo iż namiestnik Mardil Voronwë przekonywał monarchę, by odstąpił od pojedynku, to siedem lat potem Eärnur przyjął propozycję. Tym razem namiestnikowi nie udało się powstrzymać wściekłego króla, który odjechał z kilkoma jeźdźcami w kierunku Minas Morgul. Na jego zaginięciu skończyła się linia Anáriona w Gondorze i zaczęły rządy namiestników.
W roku 2951 Sauron ujawnił się w Mordorze i wysłał Khamûla oraz dwóch innych Nazgûli, by odzyskali Dol-Guldur, z którego dziewięć lat wcześniej Biała Rada wypędziła samego Saurona. Khamûl został zarządcą twierdzy w imieniu Władcy Pierścieni i przebywał tam wraz z jednym z dwóch wysłanych tam Upiorów Pierścienia, natomiast trzeci najpewniej powrócił do Mordoru.
Poszukiwania Pierścienia i Wojna o Pierścień (3018 TE)[]
Dowiadując się od Golluma o tym, iż niejaki Baggins z Shire'u jest w posiadaniu Jedynego Pierścienia, Sauron powierzył Nazgûlom nową misję odnalezienia Pierścienia. Jednakże nawet niespowite w szaty Upiory Pierścienia emanowały ogromną grozą, dlatego by ukryć swoje zamiary Władca Ciemności postanowił przedwcześnie rozpocząć wojnę − Wojnę o Pierścień.
Dwudziestego czerwca 3018 siły Saurona zaatakowały Osgiliath, podczas którego wojska Mordoru przejęły wschodnią część miasta (tego samego dnia zostało wysłane natarcie z Dol-Guldur na Leśne Królestwo, mające na celu uwolnienie Golluma). Atak na Osgiliath pozwolił Nazgûlom (siedmiu Upiorom w tym Czarnoksiężnikowi z Angmaru) na potajemne przeprawienie się za rzekę Anduinę. Podróżowali oni bez szat, przez co byli niewidoczni dla świata, jednak wśród ludzi roznosiły się pogłoski o nieznanej grozie. Upiory przeszły przez Anórien, następnie wkroczyły na tereny Calenardhonu, kierując się na północ w stronę Płaskowyżu. Potem na zachodnim brzegu Anduiny, lekko na północ od Sarn Gebir, grupa Czarnoksiężnika otrzymała szaty, ekwipunek, a także konie sekretnie przeprawione przez rzekę. Dalej kierowali się na północ, gdzie na Polach Celebrantu spotkali Khamûla i towarzyszącego mu Nazgûla. Z tego miejsca Upiory podążyły wzdłuż biegu Anduiny, omijając Lórien i mając nadzieję, że natkną się na niejakie Shire w rozległej Dolinie Anduiny.
Po prawie dwóch miesiącach bezskutecznego przeszukiwania zachodniego Rhovanionu, Nazgûle powróciły na Płaskowyż. Tam spotkali posłańca z Mordoru, który poinformował Dziewięciu, iż Sauron rozkazał im wybrać się do Isengardu. Mieli od tej pory porzucić dyskrecję i jak najszybciej wykonać swój cel. Osiemnastego września 3018 roku Upiory przekroczyły brody na Isenie, po dwóch dniach przybyli do Isengardu. Saruman jednakże odmówił im pomocy (w tym czasie czarodziej chciał działać na własną rękę), polecając im jedynie szukać Gandalfa, który uciekł niedawno z Orthanku. Następnego dnia w Rohanie jeźdźcy natknęli się na Grímę, który był w drodze do Isengardu, by przekazać Sarumanowi wiadomości z Edoras. Przerażony Gadzi Język zdradził Nazgûlom położenie Shire w Eriadorze. Czarnoksiężnik oszczędził Grímę, przewidując że kiedyś przyniesie on szkodę Sarumanowi.
Wódz Czarnych Jeźdźców podzielił swoich ośmiu podwładnych na cztery pary, a sam udał się z najszybszą do Minhiriath. Na swojej drodze napotkali dwóch szpiegów Sarumana. W ich posiadaniu znaleźli mapy Shire'u. Czarnoksiężnik odprawił szpiegów do Bree, mówiąc im, że nie będą już pracować dla Isengardu, lecz dla Mordoru. Następnie wszystkie Upiory Pierścienia skierowały się na północ do brodu Sarn, skąd odpędzili czuwających tam na straży Strażników Północy. Czterech z jeźdźców (wśród, których dowodził Khamûl) wkroczyło do Shire'u. Pięć pozostałych (wśród, których dowodził Czarnoksiężnik) pojechało w pościg na wschód za uciekającymi strażnikami, później jednak powrócili, by czuwać na Zielonym Szlaku. Khamûl ze swoimi towarzyszami zjawił się w Hobbitonie o zmroku. Tam przepytał Hamfasta Gamgee na temat Bagginsów. Jednakże Dziadunio powiedział, że Frodo opuścił Bag End tego ranka. Dwa dni później za hobbitami podążył czarny jeździec. Napotkali jednak Gildora ze swoją kompanią elfów, wracających z Emyn Beraid – wtedy jeździec uciekł. Inni, bądź ten sam z Nazgûli, przybył tego samego dnia do farmy Maggota, który przegnał przybysza. Tego wieczora do Maggota przybyła także grupa hobbitów, których farmer zabrał do promu Bucklebury.
Dwudziestego szóstego września dwóch z Dziewięciu przybyło do Bree, gdzie rozmawiali z Nobem, który to zamknął przed nimi drzwi, po tym jeźdźcy odjechali z osady. W nocy z dnia dwudziestego szóstego na dwudziestego siódmego Bill Ferny i jego nieznany towarzysz poinformowali Nazgûle, o tym, że jeden z hobbitów nagle zniknął w Karczmie pod Rozbrykanym Kucykiem. Wczesnym rankiem trzydziestego września Upiory napadły na dom Froda w Ustronii, a druga grupa zdemolowała sypialnie hobbitów w karczmie Butterbura. Niziołki nocowały jednak w pokoju Obieżyświata, który wyprowadził ich w dzikie ostępy. W nocy tego samego dnia do Bree przybył Gandalf. Dowiadując się o Frodzie od Khamûla, Czarnoksiężnik wysłał czterech Nazgûli do ruin Amon Sûl. Gandalf ruszył w pogoń za jeźdźcami, jednakże Przywódca Upiorów Pierścienia pozwolił Gandalfowi ich wyprzedzić. Trzeciego października wszyscy jeźdźcy zaatakowali czarodzieja na Wichrowym Czubie, mimo to Mithrandirowi udało się uciec, a w pościg za nim ruszyło czterech spośród Nazgûli. Aragorn i hobbici także przybyli na Wichrowy Czub, gdzie zaatakowało ich pięć pozostałych upiorów. Podczas tej walki Frodo został ugodzony Ostrzem Morgulu przez Czarnoksiężnika. Tymczasem Khamûl i trzech jego podwładnych stacjonowało na moście przez Hoarwell, jednakże zostali odpędzeni przez Glorfindela, który odnalazł czwórkę mieszkańców Shire'u prowadzonych przez Dúnadana. Czarnoksiężnik tymczasem zebrał wszystkich Nazgûli i przekroczył most na Hoarwell. Następnie ominął Glorfindela i Obieżyświata, pędząc w pogoni za Frodem. Na brodzie Bruinen wody rzeki wzrosły za pośrednictwem mocy Elronda i zmiotły z brodu Czarnych Jeźdców. Czarnoksiężnik zabrał jedynego żyjącego spośród dziewięciu konia i skierował się w stronę Mordoru, do którego dotarł w grudniu. Wysłał pomoc dla pozostałych ośmiu, którzy w sekrecie powrócili do Czarnego Kraju.
Wojna o Pierścień (3019 TE)[]
W Minas Morgul Upiory Pierścienia przygotowywały się do wojny przeciw Gondorowi. W tym okresie wojny Nazgûle często podróżowały na skrzydlatych bestiach. Jedną z takich bestii Legolas ustrzelił w nocy dwudziestego trzeciego lutego 3019 TE. W dniach pierwszy - czwarty marca, kiedy Frodo, Sam i Gollum podróżowali przez Martwe Bagna, jeden z Nazgûli przeleciał nad nimi, udając się do Mordoru. Natomiast piątego marca po raz kolejny upiór przeleciał nad nimi na skrzydlatej bestii, kiedy trójka znajdowała się przy Czarnej Bramie. Tego samego dnia Nazgûl przeleciał nad stacjonującymi w Dol-Baran zwycięzcami wojny w Rohanie, którzy powracali z pertraktacji z Sarumanem.
Dziesiątego marca ostatecznie gotowa armia Morgulu wyrusza pod dowództwem Czarnoksiężnika. Dwa dni później Osgiliath szybko upadło, dostając się w ręce sił Czarnego Wodza. Faramir dowodzący garnizonem miasta został zraniony przez zatrutą strzałę. Uratowali go Gandalf i Imrahil ze swoimi jeźdźami, którzy bezpiecznie przenieśli dowódcę poza Rammas Echor. Wkrótce orkowie opanowali Pola Pelennoru i rozpoczęli przygotowania do oblężenia i szturmu na Minas Tirith, który ostatecznie rozpoczął się czternastego marca. W nocy Grond ruszył ku bramie miasta. Czarnoksiężnik wzmocnił siłę taranu złowieszczymi zaklęciami, dzięki czemu machina zniszczyła potężną bramę w przeciągu zaledwie trzech uderzeń. Czarny Wódz wjechał na czarnym koniu do miasta niepowstrzymany przez nikogo, oprócz Gandalfa, który blokuje mu drogę. Nie mogli jednak oni stoczyć pojedynku, gdyż w tym samym czasie nadszedł świt, a wraz z nim nadzieja dla obrońców – na północnej części Pól Pelennoru zjawili się Rohirrimowie. Mimo iż wojska Rohanu zadały siłom Saurona ogromny cios, a król Théoden własnoręcznie zabił haradrimskiego wodza, Czarnoksiężnik teraz już na skrzydlatej bestii przeprowadził desperacki atak na rohirrimskiego władcę. Przelatując nad ludźmi króla, wywołał ogromy popłoch, przez co Śnieżnogrzywy przewrócił się. Koń przygniótł swojego pana, śmiertelnie go raniąc. Wtedy Éowina w przebraniu Dernhelma jako jedyna stanęła między umierającym królem, a lordem Nazgûli. Kobieta zabiła skrzydlatą bestię Czarnoksiężnika, jednakże ten bez swojego wierzcha strzaskał jej tarczę i złamał ramię ciosem swej czarnej maczugi. Gdy jednak miał zadać Éowinie śmiertelny cios, Merry dźgnął Upiora swym zaklętym mieczem z Kurhanów, co osłabiło powłokę chroniącą Czarnego Wodza i pozwoliło księżnicce zadać Czarnoksiężnikowi ostateczny cios. Tak też pokonany i zarazem uwolniony został najpotężniejszy sługa Saurona, Król Angmaru, Wódz z Morgulu i przywódca Upiorów Pierścienia. Bez głównego wodza siły Mordoru pogrążyły się w chaosie, jednakże walka wciąż była na korzyść wojsk Władcy Ciemności, które zostały teraz wsparte przez posiłki ze wschodu i południa prowadzone przez Gothmoga. Ostatecznie Aragorn przypłynął z ludźmi z południowego Gondoru, obracając szalę zwycięstwa na korzyść obrońców i uzyskując dla nich zwycięstwo.
Piętnastego marca Frodo i Sam zobaczyli przelatującego Nazgûla wracającego do Barad-Dûr, niosącego wieści o tragedii z Pelennoru. Dwudziestego drugiego marca Upiory Pierścienia rozpoczęły śledzenie Armii Zachodu idącej w kierunku Czarnej Bramy, demoralizując ludzi Gondoru i Rohanu z każdym dniem. Trzy dni później w bitwie pod Morannonem pozostałych Ośmiu Nazgûli nękało armie Wolnych Ludów. Jednakże na pomoc ludziom zachodu nadeszły orły z północy, dowodzone przez Gwaihira. W tym momencie Upiory Pierścienia zaczęły uciekać, jednakże nie z powodu orłów, a tego, iż Frodo w Górze Przeznaczenia ogłosił się nowym właścicielem Pierścienia.
Ośmiu spóźniło się jednak, gdyż dzięki Gollumowi Jedyny Pierścień został zniszczony. Nazgûle złapane w burzę ognia Orodruiny zostały unicestwione, a ponieważ moc Pierścienia już nie istniała, na zawsze zostali uwolnieni od Saurona.[2]
Charakterystyka[]
Sami po przemianie byli niewidoczni, przynajmniej nie dla widocznego świata. Kształt nadawały, im jedynie szaty i kolczugi. Natomiast w świecie niewidzialnym, ich forma była przerażająca, blade postacie o płonących oczach, żelaznych mieczach i srebrnych hełmach. Poruszali się na wielkich, szybkich, czarnych koniach, a także na olbrzymich skrzydlatych bestiach. Posługiwali się także Ostrzami Morgulu. Osoba, która nie została w odpowiednim czasie uleczona, zamieniłaby się w pomniejszego upiora, podległego woli Saurona.
Nie widzieli światła słonecznego, lecz jedynie cienie osób. W ciemności widzieli zaś wiele rzeczy, których nie ujrzałby zwykły śmiertelnik. Panicznie bali się wody, przede wszystkim akwenów, rzek i rwących strumieni. Emanowali wokół siebie aurę grozy, zaś osoby, które zetknęły się na bliską odległość z Nazgûlem mogła zachorować na Czarny Dech. Upiory Pierścienia nienawidziły ciepła, dlatego bały się one ognia, one zaś panowały nad chłodem, można to zobaczyć szczególnie na przykładzie Czarnoksiężnika. Lossothowie wspominali, że podczas zimy moc Czarnoksiężnika rośnie, może on spowodować mróz lub odwilż wedle swej woli, natomiast w lecie jego siły słabną.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek B Kronika Lat (Kronika Królestw Zachodnich), Druga Era
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Powrót króla, „Góra Przeznaczenia”