Nargothrond - autor Matěj Čadil
Nargothrond – forteca założona przez Finroda, który wykorzystał opuszczoną przez krasnoludy poślednie sieć jaskiń Nulukkizdin. Odległa od Wodospadów Ivrin ok. 200 km i od Zapadliska Sirionu ok 125 km[1].
Opis
Widok wejścia do Nargothrondu ze strony mostu (graf. Mithgaraf)
Budowa miasta elfów rozpoczęła się w 52 Pierwszej Ery, a skończyła się w 102 PE i była prowadzona przez Krasnoludów z Gór Błękitnych, czyli Ognistobrodych lub Szerokobiodrych. Miasto leżało po zachodniej stronie rzeki Narog, na wschodnich zboczach wzgórz Taur-en-Faroth u wylotu strumienia Ringwil. Założenie było ogromne, przez co Finrod otrzymał przydomek "Felagund" czyli "Rębacz Jaskiń". Istniały tu szerokie korytarze, którymi mógł wędrować smok, wielkie sale w których gromadzono całą społeczność, zbrojownie i liczne mieszkania, głęboko położona komnata będąca więzieniem Luthien oraz tajemne wyjście po północnej stronie miasta którym uciekła. Na samym dnie mieściła się pieczara w której rozłożył się Glaurung. Przed wejściem składającym się prawdopodobnie z trzech bram, istniał taras lub galeria z którego rozciągał się widok przynajmniej kilka kilometrów na wschód. Taras ten mógł pomieścić smoka ze sporą grupą jeńców. Poniżej urwiska spadały do rzeki. Pierwotnie do wejścia prowadziła od północy galeria od brodu usytuowanego ok. milę na północ.
Historia
Było to królestwo ukryte przed Morgothem. Walczono z nim skrycie. Po tym, jak Finrod wyruszył za Berenem i zginął, władzę objął Orodreth. Do Nargothrondu przybył Túrin. Swoją odwagą zyskał posłuch króla i doradzał mu, aby wybudować most nad rzeką Narog, a potem by otwarcie wyruszono na wojnę z Morgothem. Król nie posłuchał ostrzeżeń Cirdana i Ulma, lecz uległ namowom Turina, przez co sprowadził na królestwo klęskę. Orkowie i Glaurung zniszczyli twierdzę w 495 PE po Bitwie na polach Tumhalad. Smok rozłożył się tam na 5 lat wśród skarbów. Po tym czasie wśród ruin zamieszkał krasnolud Mîm.
Ciekawostki
Historię Nargothrondu zdaje się opisywać wiersz Skarb z tomu Przygody Toma Bombadila.
Przypisy
- ↑ Karen Wynn Fonstad, Atlas Śródziemia, "Pierwsza Era", "Beleriand"