Śródziemie Wiki
Advertisement

Númenorejczycyludzie zamieszkujący królestwo Númenor w Drugiej Erze. Wywodzili się oni z Edainów, którzy przeżyli zniszczenie Beleriandu w czasie Wojny Gniewu. Po Upadku Númenoru garstka ocalałych Númenorejczyków założyła w Śródziemiu Królestwa na Wygnaniu: Arnor i Gondor. Ponieważ Númenor już nie istniał, zaczęli nazywać się Dúnedainami, Ludźmi Zachodu.

Wiadomo też, że spora populacja Númenorejczyków ocalała w okolicach rzeki Lhûn, pod panowaniem Gil-galada do czasu założenia Arnoru, i w miastach będących koloniami Númenoru założonych na południowych brzegach Śródziemia. W Trzeciej Erze część tych drugich zwano Czarnymi Númenorejczykami, ponieważ nigdy nie przestali czcić Saurona i zacięcie walczyli u jego boku. Ich główną siedzibą był Umbar.

Wygląd[]

Númenorejczycy byli smukli, wzrostem dorównywali Eldarom. Wiadomo, że Elendil, jeden z ostatnich ludzi urodzonych na wyspie, który przetrwał Upadek Númenoru, miał około 240 cm wzrostu. I chociaż w jego czasach było to sporo (stąd otrzymał swój przydomek - Smukły), to można przypuszczać, że zanim Cień padł na wyspę, nie wyróżniałby się wśród jej mieszkańców. 

Niewiele wiemy o kolorze włosów i oczu, które dominowały wśród tej ludności, bowiem z czasem geny trzech edaińskich rodów mieszały się ze sobą, a ich charakterystyczne cechy zacierały.

Númenorejczycy byli też obdarzeni dłuższym życiem niż inni ludzie. Początkowo członkowie rodziny królewskiej żyli około czterystu lat, a zwykli mieszkańcy w granicach dwustu. Po nadejściu Cienia jednak, ich życie zaczęło trwać krócej, a na wyspę dotarły różne choroby, przywleczone zapewne ze Śródziemia.

Cechy charakteru[]

Númenorejczycy byli, przynajmniej początkowo, ludźmi miłującymi pokój i piękno. Osiągnęli biegłość w wielu sztukach, w tym w architekturze, kowalstwie, płatnerstwie, snycerstwie, a przede wszystkim w szkutnictwie. Uwielbiali żeglować i odkrywać nowe kraje. Tam z kolei pomagali napotkanym plemionom rozwijać się i radzić sobie z trudami życia. Po jakimś czasie niestety zaczęli zbyt mocno przywiązywać się do dóbr materialnych. Stali się próżni i dumni, chciwi na dobra ukryte w innych krainach. Otaczali się zbytkami, drogimi klejnotami i skarbami zrabowanymi w Śródziemiu. W swojej pysze zapragnęli również nieśmiertelności, co w końcu doprowadziło do Upadku Númenoru. 

Spuścizna[]

Niewiele ocalało z Upadku Númenoru. Wiadomo, że opuściło go jedynie dziewięć statków Wiernych i ich ładunek, to wszystko co trafiło z wyspy do Śródziemia. Wiadomo, że znadowała się tam sadzonka Białego Drzewa, wyhodowana z owocu Nimloth, Królewskie Ziele - athelas, siedem z dziewięciu znajdujących się na wyspie palantírów, Elendilmir, Pierścień Barahira, Narsil oraz Berło Andúnië. Wszystkie te artefakty odegrały później wielką rolę w historii Śródziemia. Przetrwała rówież Númenorska architektura, to za jej pomocą wybudowano w Śródziemiu takie miasta jak Minas Anor, Minas Ithil, Osgiliath, Annuminas, czy Fornost.

Advertisement