Meneldil ( 3318 DE[1] – 158 TE[2]) – trzeci król Gondoru, pierwszy rządzący samodzielnie, we własnym imieniu. Rządził przez 156 lat – od 2 roku Trzeciej Ery do swojej śmierci. Był czwartym najmłodszy synem Anáriona, bratankiem Isildura, kuzynem Elendura, Aratana, Ciryona i Valandila oraz wnukiem Elendila Smukłego.
Biografia[]
Meneldil był ostatnim chłopcem urodzonym w Númenorze[3]. Był czwartym synem Anáriona i miał starsze rodzeństwo składające się z 3 starszych braci. Wraz z rodziną opuścił wyspę w obawie przed gniewem Valarów, który doprowadził do jej upadku.
Przez kolejne 110 lat żył w Gondorze i służył u boku ojca. Prawdopodobnie pomagał mu odpierać ataki Mordoru, gdy w 3429 roku DE Sauron zdobył Minas Ithil i zaczął oblegać Osgiliath. Wraz z nadejściem posiłków Elendila i Gil-galada, zawiązał się Ostatni Sojusz. Walka jednak nie była łatwa, a w 3440 roku zginął Anárion oraz prawie wszyscy jego synowie z wyjątkiem najmłodszego Meneldila, zaś rok później sam Elendil.[4]
Po zakończonej wojnie Arnor został bez władcy. Isildur, wuj Meneldila, wziął więc Berło Arnoru i Elendilmir i ogłosił się władcą Dúnedainów i Królem Północy, oddając władzę na południu swojemu bratankowi. O ile większość jego wojska ruszyła do domów na północy, sam Isildur pozostał jeszcze 2 lata w Gondorze, wraz ze swymi trzema synami, aby przywrócić porządek i umocnić granice królestwa.[3] Wtedy też, wraz z niewielką grupą zaufanych przyjaciół pochował ciało swojego ojca na wzgórzu Eilenaer, zwanym później Amon Anwar[5], oraz zasadził w Minas Anor na pamiątkę swego brata Białe Drzewo Gondoru które stało się symbole południowego królestwa. Po tym wydarzeniu ostatecznie oddał resztę władzy w Gondor Meneldilowi i wyruszył na północ, w kierunku Imladris, aby spotkać się ze swoim czwartym synem i Elrondem. Pozostawiając bratankowi Skrzydlatą Koronę i polecenie aby Południowe Królestwo cały czas miało pod strażą Mordor na wypadek powrotu Saurona.[3]
Meneldil cieszył się z wyjazdu stryja. Został koronowany na króla i mógł rozpocząć samodzielne panowanie. Niestety miesiąc po jego wyjeździe doszła do władcy tragiczna wiadomość o śmierci Isildura i jego kompanów w Bitwie na Polach Gladden. Tym samym nowym władcą Arnoru został kuzyn Meneldila, Valandil, który tytułował się również królem Gondoru, jednak faktyczna władza należała do Meneldila.[3]
Przez resztę panowania Meneldila Gondor cieszył się pokojem. Niewiele zatem wiadomo o jego rządach, poza faktem, że w czasie owym, lub nieco wcześniej, nieznany autor napisał Ondonóre Nómesseron Minaþurie, księgę zawierającą wyjaśnienia nazw miejsc na obszarze Gondoru.[6] Meneldil zmarł 158 TE, a jego syn, Cemendur, objął tron.
Etymologia[]
Menedil jest imieniem z quenyi i oznacza ono "Astronom."[7] W dosłownym tłumaczeniu oznacza ono "Miłośnik Nieba" od słów menel ("Niebo") i -(n)dil ("Przyjaciel, Miłośnik").
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, VII. Dziedzice Elendila
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek A: Południowa Linia - Dziedzice Anariona
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone Opowieści, Klęska na Polach Gladden
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek B, Druga Era
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone Opowieści, Cirion i Eorl oraz Przyjaźń Gondoru i Rohanu
- ↑ Vinyar Tengwar, numer 42, lipiec 2001, „Rzeki i wzgórza Gondoru”
- ↑ J.R.R. Tolkien; Humphrey Carpenter, Christopher Tolkien (red.), Listy J.R.R. Tolkiena, przypis 118 do listu 297 (z sierpnia 1967 r.)