Meliana – jedna z Majarów, żona Thingola, matka Lúthien oraz królowa Doriathu.
Historia[]
Została stworzona przez Eru Ilúvatara, przed początkami Ardy. Przed powstaniem świata była blisko związana z Yavanną.[1]
Mieszkała w ogrodach Irma i Estë, Lórien. Mieszkańcy Amanu powiadali, że nie było istoty piękniejszej, mądrzejszej i o piękniejszym głosie niż Meliana. Gdy śpiewała, Majarowie i Valarowie porzucali swe zajęcia, a ptaki przerywały szczebiot, by jej wysłuchać. [1] Była służącą zarówno Vany jak i Estë.[2]
Meliana i Thingol (graf. Kip Rasmussen)
Po przebudzeniu się elfów, Meliana opuściła Valinor po otrzymaniu ostrzeżenia we śnie.[3] Miłość Meliany do drzew sprowadziła ją do Śródziemia, wypełniając jego ciszę nią i głosami jej ptaków.[1] Po tym, jak Oromë odnalazł Elfy w Cuiviénen, Valarowie planowali wypowiedzieć Wojnę Melkorowi i podczas przygotowań wysłali Meliane do Cuiviénen, a następnie grupę Strażników (wielkie duchy spośród Majarów), aby strzegli Elfów. Meliana była ich przywódczynią, jedynym kobiecym duchem wśród nich.[3] Później zamieszkiwał Beleriand Wschodni, w lesie Nan Elmoth. Elf Elwë (później Thingol), jeden z przywódców hufca Telerich, gdy pewnego razu wybrał się samotnie do lasu Nan Elmoth, usłyszał nagle śpiew i padł na niego czar. Pobiegł za głosem, i tak spotkał Melianę. Z miejsca się pokochali, stali tam przez dobre kilka lat, kiedy wreszcie przemówili do siebie. Razem zamieszkali w lesie Doriath, który Meliana objęła zaczarowaną obręczą. Nikt jej nie mógł przekroczyć bez jej zgody. Wkrótce para stała się władcami elfów Sindarów z Beleriandu. Wtedy też przyszła na świat ich córka Lúthien.[1]
Za radą Meliany, Thingol z pomocą Naugrimów z Gór Błękitnych, wybudował warowne miasto Menegroth, które odtąd było siedzibą pary. Nauczyła też krasnoludów wiele sztuk, w których pragnęli się doskonalić.[4] Po przybyciu Noldorów do Śródziemia, nauczała też Galadrielę. Od niej dowiedziała się o prawdziwym powodzie powrotu jej plemienia. Ostrzegała też swego męża przed synami Feanora.[5]
Jej mądrość czyniły z niej postać proroczą. Kiedy Berenowi udało się przekroczyć Obręcz, Meliana widząc w tym coś niezwykłego, przeznaczenie, odwodziła męża od wysłania człowieka po Silmarile, król jednak postąpił zgodnie z własną wolą.[6]
Po odejściu Luthien i Berena, pomogła Túrinowi, jego matce i siostrze. Zaopatrzyła Belega w chleby podróżne, lembasy, dla niego i wygnanego Túrina, okazując wielką łaskę, ponieważ nigdy wcześniej lembasy nie były dane człowiekowi i rzadko zdarzało się to ponownie. Ale przewidziała również jego zgubę w jego dążeniu do Túrina.[7] Kiedy Húrin, ojciec Túrina, powrócił z niewoli w Angbandzie, to ona zdjęła z niego mroczny czar Morgotha.[8]
W Doriacie pewnego razu gościła garstka podstępnych krasnoludów z Nogrodu, którym Thingol nie chciał dać jednego z Silmarilów. Ci go zamordowali. Zrozpaczona Meliana opuściła Śródziemie, przez co przestała działać Obręcz. Spowodowało to atak synów Fëanora na Menegroth. Żona Thingola zamieszkała ponownie w Lórien.[8]
Etymologia[]
Meliana w sindarinie znaczy "Drogi Dar", od starożytnej formy Melyanna, będącej połączeniem mell („miłość”) + ann („dar”).[9] Nazywano ją również Tóril, co oznacza „Królowa”.[10]
Ciekawostki[]
- Meliana utraciła możliwość wyjścia z ciała na skutek narodzenia dziecka.
- Meliana była Massanie - Panią-Dawczynią Chleba, mającą prawo darować lembasy. Uczyniła to wobec Turina, który otrzymał je jako pierwszy człowiek w historii.[11]
| Valarowie | Manwë • Ulmo • Aulë • Oromë • Námo • Irmo • Tulkas |
|---|---|
| Majarowie | Eönwë • Ilmarë • Ossë • Uinena • Salmar • Meliana • Ariena Tilion • Curumo • Olórin • Aiwendil • Alatar • Pallando |
| Pomocnicy | Duchy powietrza • Duchy wody • Duchy ognia • Duchy cienia |
| Siły ciemności | |
| Valarowie | Morgoth |
| Majarowie | Sauron • Gothmog • Zguba Durina • Ungolianta |
Bibliografia[]
- J.R.R. Tolkien, Silmarillion
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Thingol i Meliana
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Valaquenta, Majarowie.
- ↑ 3,0 3,1 J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Pierwsza Czas i Starzenie Się, XIII. Kluczowe daty
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Sindarowie
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Noldorowie w Beleriandzie.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Beren i Luthien
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Turin Turambar
- ↑ 8,0 8,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Zniszczenie Doriathu
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Cząstki słowotwórcze w imionach własnych w językach quenejskim i sindarińskim, wpisy anna, mel-
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona droga i inne pisma, Cześć Trzecia Etymologia
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „Of Lembas”