Mîm – ostatni z Poślednich Krasnoludów. Ojciec Ibûna i Khîma. Początkowo był wodzem Krasnoludów Pośrednich, który jako pierwszy pomógł Finrodowi Felagundowi w budowie Nargothrondu. Został jednak wygnany na bezludne i dzikie ostępy po tym jak próbował zamordować Finroda we śnie.
Historia[]
Mîm żył w Amon Rûdh, pośrodku Beleriandu wraz ze swoimi dwoma synami: Ibûnem i Khîmem. Kiedy Túrin Turambar przebywał w tej okolicy z bandą Gaurwaithów, krasnolud wraz z synami próbowali się przemknąć, jednak zostali dostrzeżeni przez banitów i Mîm został pojmany, a Khîma śmiertelnie postrzelił z łuku jeden z banitów – Andróg. W zamian za puszczenie wolno, krasnolud oddał swoją kryjówkę zwaną od tego momentu Bar-en-Danwedh, co znaczy Dom Okupu. Gdy do Amon Rûdh przybył Beleg Cúthalion, Mîm był wściekły, gdyż nienawidził elfów, a w szczególności Sindarów.
Za zabicie syna, Mîm przeklął Andróga:
Jedno tylko dodam, niech ten, który wypuścił strzałę, złamie swój łuk i pełen kołczan, niech położy je u stóp mego syna i nigdy już nie tknie strzały ni łuku. Gdyby to uczynił, umrze za ich sprawą.
Kiedy pewnego dnia poszedł szukać korzonków, schwytali go orkowie. Ratując swoje życie, zdradził Túrina i wyjawił orkom kryjówkę, w której mieszkał z banitami. Udało mu się uciec, ale jego drugi syn Ibûn zginął. Później udał się do zniszczonego Nargothrondu po tym, jak Túrin zabił Glaurunga i zagarnął jego skarby dla siebie.
Później do Nargothrondu przybył Húrin Thalion, który wiedział o zdradzeniu kryjówki bandytów przez Mîma i zabił go, mimo usilnych próśb krasnoluda. Mîm jednak w ostatnim momencie przeklął skarb.
Inne wersje legendarium[]
Według Niedokończonych Opowieści, gdy Mîm został pojmany i nie chciał oddać swojego worka z korzonkami, mogły znajdować się w nim samorodki złota.
W Księdze Zaginionych Opowieści. Część Druga Mîm jest dowódcą straży wybranej przez Glorunda (Glaurung) do strzeżenia zagrabionych skarbów w jaskiniach Rodothlimów[1].
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści, Cześć Druga, II. "Turambar i Foalóke", str. 124.