“ | Matką jego, Miriel, nazywano Hafciarką Serinde, ponieważ nikt nie umiał lepiej od niej tkać i władać igłą; żadna z cór Noldorów nie mogła się równać zręcznością tworzenia najkunsztowniejszych wyrobów. | ” |
Míriel– zwana również Míriel Serinde, pierwsza żona Finwëgo, matka Curufinwë, którego nazywała Fëanáro, co znaczy "Duch Ognia". Włosy Miriel były opisywane jako srebrne, niezwykły kolor dla jednego z Ñoldorów. W Naturze Śródziemia jednak wspomniano, że Miriel ma ciemne włosy[1].
Historia[]
Míriel urodziła się w Cuiviénen i mówi się, że już byłą ukochaną Finwëgo, potomka Taty oraz poświęciła się rzemiosłu. Finwë był jednym z trzech ambasadorów, którzy w imieniu elfów udali się do Błogosławionego Królestwa i zaprosili tam inne elfy. Jednym z jego powodów, by przenieść się do Błogosławionego Królestwa, była jego ukochana Miriel, która pragnęła nauczyć się nowych umiejętności[2].
Po Wielkiej Podróży z Cuiviénen do Amanu Míriel zamieszkała w Błogosławionym Królestwie, w mieście Ñoldorów Tirion na wzgórzu Túna, razem ze swoim mężem Finwë, królem Ñoldorów. Jej ręce były wprawne w kształtowaniu pięknych rzeczy, a ona sama była niezrównana w tkactwie i robótkach ręcznych, przewyższając wszystkie córy Ñoldorów.
Między Míriel i Finwë panowała wielka miłość, a jeszcze większa do jej syna, ale po urodzeniu Fëanora w 1169 roku Lat Drzew[3] jej ciało i duch zostały strawione i pragnęła uwolnić się od życia wiecznego, mówiąc że nie ma już w niej siły życiowej, aby urodzić kolejne dziecko. Pomimo żalu Finwë i jej nieszczęścia z powodu porzucenia własnego dziecka, Míriel wyruszyła do ogrodów Lórien, aby odpocząć i odzyskać siły i wigor, za radą swego męża, który wierzył że w Amanie znajdzie się lekarstwo na wszystko[4].
Jednak podczas odpoczynku fëa opuściła jej ciało i weszła do Siedziby Mandosa, pozostawiając jej ciało leżące bez życia i nieruchomo w 1170 roku Lat Drzew[3]. Służki Estë opiekowały się jej ciałem, podczas gdy jej duch pozostał w Salach Mandosa. W istocie umarła z własnej woli. Valarowie i Eldarzy postrzegali to jako szokujące wydarzenie, które nigdy wcześniej nie miało miejsca[4].
Ale Finwë pogrążył się w żalu i czuł wstyd, będąc jedynym elfem w Amanie bez żony. Manwë zwołał Valarów na Radę, a wynikiem tego był "Statut Finwëgo i Míriel", który zezwalał na ponowne małżeństwo tylko wtedy, gdy zmarły małżonek odmawiał ponownego wcielenia. Vairë opowiedział o tym Míriel i o żalu Finwë, ale Míriel odmówiła powrotu do życia. Jak powiedziała Vairë: [Duch Míriel] jest mały, ale silny i uparty: jeden z tych, którzy powiedziawszy "to, uczynię" ich słowa nieodwołalnym prawem dla nich samych. Jednak Mandos wezwał ducha Míriel i ostrzegł ją, że może zmienić swoją wolę z czasem, żyjąc w żalu do końca Ardy. Ale Míriel milczała, a Mandos zaakceptował jej wybór[5].
Lata później, kiedy Finwe usłyszał wyrok Manwëgo, pozwolono mu się ponownie ożenić i mieć wiele innych dzieci z Indis. Fëanor czuł do niej urazę i obserwował jej wpływ na Finwëgo, w tym jego mowę, która zaczęła przypominać mowę Vanyarów i uważał to za brak szacunku wobec matki[6].
Po śmierci Finwë i Fëanora, była para spotkała się ponownie w Salach Mandosa. Spotykając ponownie Finwëgo, Míriel poczuła ulgę po swoim smutku i uwolniła się od niechętnej woli. Przemówiła do niego poprzez myśli, przepraszając za swoje błędy i obiecując utkać gobelin o Ñoldorach i potomkach. Widząc że Míriel pragnie powrócić do życia, Finwë poprosił Vairë, aby na to pozwoliła, podczas gdy on pozostanie w Salach Mandosa do końca Ardy ze swoim synem Fëanorem. Mandos zaakceptował to, a duch Míriel został uwolniony i udał się do jej ciała w Lórien. Wtedy obudziła się ponownie, jak ze snu.
Jednak nadal była smutna i nie chciała wracać ze swoim ludem, więc udała się do Domu Vairë, będąc jedyną żywą istotą, która tam mieszkała. Została służebnicą Vairë i spełniła swoją obietnicę, tkając historyczne sieci opowiadające o czynach Ñoldorów[7].
Etymologia[]
Miriel jest imieniem quenyjskim, ale nie jest objaśnione. Jak wyjaśnia Paul Strack, może oznaczać "córkę-klejnot", będąc połączeniem słów mír ("klejnot") + -iel ("córka")[8]. Jej matczyne imię Þerindë (wymawiane również jako Serindë) oznacza "Hafciarka", odnosząc się do jej wielkich umiejętności w hafcie, ponieważ jej głównym talentem była cudowna zręczność rąk, którą stosowała do swojej umiejętności haftu, osiągając w pośpiechu to, co nawet Eldarzy uważali za haft, który był drobniejszy i bardziej skomplikowany niż kiedykolwiek widziano. Należy zauważyć, że wolała i prosiła swoich krewnych o używanie starszej wymowy Þerindë, a jej syn popierał używanie Þ zamiast s z szacunku i dla jej pamięci[6]. Po powrocie do życia została przemianowana na Fíriel ("Ta, która umarła" lub "Ta, która westchnęła"). Aż do swojej śmierci elfowie nie mieli słów na naturalną śmierć, więc używali terminu fírë ("wygasnąć"), ponieważ Míriel westchnęła głęboko w chwili śmierci. Termin ten był kojarzony ze śmiercią i stosowano go w odniesieniu do śmierci ludzi[7].
Inne wersje Legendarium[]
Na początku Shibboleth Fëanora Fëanor jest dorosły, a Míriel wciąż żyje. Tam ujawniają się podobieństwa między matką a synem, takie jak ich upór. Przedstawiona jest również reakcja Fëanora na śmierć matki, gdy przez jakiś czas po jej śmierci strzegł jej hröa, które zostało umieszczone w ogrodzie[6] W opublikowanym Silmarillionie Míriel zmarła wkrótce po urodzeniu Fëanora.[4]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, „Cześć Druga, Ciało, Umysł i Duch: IV. Włosy”, s. 251: „Finwë (i Míriel) mieli długie, ciemne włosy, podobnie jak Fëanor i wszyscy Noldorowie”.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (ed.), Natura Śródziemia, "Cześć Pierwsza: Czas i Starzenie się, Kluczowe Daty
- ↑ 3,0 3,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (ed.), Pierścień Morgotha, Cześć Trzecia. Późniejsza Quenta Silmarillion: (II) Druga Faza: Wcześniejsza wersja Opowieści o Finwe i Miriel.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, "Quenta Silmarilion: O Feanorze i Uwolnieniu Melkora"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (ed.), Pierścień Morgotha, Cześć Trzecia. Późniejsza Quenta Silmarillion: (II) Druga Faza: Późniejsza wersja Opowieści o Finwe i Miriel.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (ed.), Ludy Śródziemia, Shibboleth Feanora, "Przypadek zmiany quenyjskiego Þ na s"
- ↑ 7,0 7,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Pierścień Morgotha, „Część trzecia. Późniejsze Quenta Silmarillion: (II) Druga faza: Prawa i zwyczaje wśród Eldarów, o zerwaniu małżeństwa”
- ↑ Paul Strack, „Q. Míriel (Míriell-) f.”, Eldamo – leksykon elficki (dostęp 30 października 2021)