Śródziemie Wiki
Advertisement
Tytuł tego artykułu jest niekanoniczny

Chociaż treść strony stanowi potwierdzone informacje z dzieł Tolkiena lub okołotolkienowskich, użyta w tytule nazwa własna jest tylko przypuszczalna i prawdopodobnie stworzona na potrzeby artykułu.

Ludzie z Eriadoru – krewni Edainów, którzy w Pierwszej Erze podczas wędrówki osiadli w Eriadorze.

Historia[]

Początki[]

Przodkowie Edainów po ucieczce z Hildórien osiedlili się wokół morza Rhûn i tam podzielili się na dwa plemiona: lud Bëora i Hadora. W Pierwszej Erze lud Bëora jako pierwszy wywędrował na zachód przez Góry Mgliste, następnie za nimi lud Hadora. Wraz z migracją oddzielały się od nich grupy, dając początek nowym szczepom w Rhovanionie i Eriadorze. Zredukowane grupy dotarły do Beleriandu, zostali później przez elfów nazwani Edainami.[1]

Druga Era[]

W Drugiej Erze ludzie z Eriadoru (w większości potomkowie ludu Bëora), pozostający pod wpływem Easterlingów, którzy uciekli ze zniszczenia Beleriandu, byli plemionami prymitywnymi. Osiadły one głównie na Wichrowych Wzgórzach, Wzgórzach Północnych i wokół jeziora Evendim, gdzie zetknęły się z Galadrielą i jej elfami (około 300 rok).[2] Często zapuszczali się nad Baranduinę, jednak nie zakładali tam stałych domostw. Bali się morza, ponieważ doszły do nich nowinki o wojnie "za Górami Zachodnimi". Przyjaźnili się z Eldarami, jednakże lękali się ich.[3]

W 600 roku Vëantur jako pierwszy przypłynął z Númenoru do Śródziemia. Spotkał się tam z Ereinionem, zawierając sojusz z elfami z Lindonu.[4] Ludzie z Eriadoru dowiedzieli się o przypłynięciu statku, poprosili więc Gil-galada o zorganizowanie spotkania, które odbyło się na Wieżowych Wzgórzach. Początkowo tubylcy przestraszyli się Númenorejczyków, jednak po chwili zorientowali się, że mówią pokrewnymi ze sobą językami. Gdy odpłynęli, tubylcy z utęsknieniem czekali na nich, nazywając ich "bogami". Odtąd mieszkańcy wyspy przypływali do Eriadoru częściej, nauczając swoich dalekich pobratymców różnych rzemiosł i podnosząc ich na duchu, dzięki czemu zdołali uniezależnić się od Easterlingów.

Podczas wojny elfów z Sauronem prawie cały Eriador po rzekę Lhûn został opanowany przez siły Mordoru, więc można przepuszczać, iż ludzie ci ucierpieli w dosyć znacznym stopniu. Wynik starcia odwróciło jednak przybycie floty Tar-Minastira, którego siły wylądowały w Lond Daer i otoczyły Władcę Ciemności, który ledwo uciekł nie nękając już zachodnich rejonów.[5] Od czasów Tar-Ciryatana Númenorejczycy stawali się coraz bardziej chciwi i pożądający władzy. Zaczęli rabować ludy Śródziemia z ich bogactw i kazali im płacić wysokie daniny w zamian za życie.[6]

Trzecia Era[]

W Trzeciej Erze ludzie z Eriadoru wymieszali się z Dúnedainami z Arnoru, stając się Arnorczykami.

Przypisy

  1. J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „Of Dwarves and Men
  2. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Historia Galadrieli i Celebrona, i Amrotha, władcy Lórien
  3. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Aldarion i Erendis. Żona marynarza
  4. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Opis wyspy Númenor
  5. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Historia Galadrieli i Celebrona, i Amrotha, władcy Lórien”, „O Galadrieli i Celebornie”
  6. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Akallabêth, Upadek Númenoru
Advertisement