List 144

List 144 – Obszerny list napisany przez J.R.R. Tolkiena 25 kwietnia 1954 roku do Naomi Mitchison.

Treść

Po podziękowaniu za listy i prezenty, jak też wyjaśnieniu, że listy z pytaniami są motorem do lepszego wyjaśnienia świata, oraz po przypomnieniu o tym, że nie używa on alegorii przechodzi do wyjaśniania.

Najważniejszy dla Tolkiena, według tego listu, jest język, jako źródło charakteru. Opisuje przetłumaczenie westronu na język angielski i pozostawienie innych języków w oryginale, przy czym zachował dialekty. Najbardziej opracowane są języki elfów. Tolkien wyjaśnia, że przetłumaczył języki spokrewnione z westronem na języki spokrewnione z angielskim, np. język Rohirrimów, używających archaicznego północnego dialektu. Językowi ludzi z Dale i Długiego Jeziora odpowiada skandynawski (głównie imiona krasnoludów z tamtego regionu, jednakże jest to język używany w stosunkach z innymi plemionami, swój własny trzymają bowiem w tajemnicy). Wyjaśnia następnie źródło westronu, a także odrębność dwóch głównych języków elfickich – tj. quenyi i sindarinu. Tłumaczy także pochodzenie nazw, rodu i trzech głównych plemion elfów pokrótce przedstawiając ich historię.

Kwestia map dotyczy wykonania przez syna Christophera doskonałych – zdaniem Tolkiena – grafik, niestety nie zawierających wszystkich szczegółów. Część takich, jak mówi, posiada na swoich mapach, których jednak nie może pokazać. Wspomina że smoki nie wyginęły i nie nastąpiła nigdy ostateczna ich zagłada, lecz zmieniły się ich rozmiary. Wspomina o tym, że orkowie są "fałszerstwem", nie mają swojej pierwotnej natury. W Czarnej Mowie ork tłumaczy się na uruk, a w sindarinie orch (lm. yrch). Z kolei Czarna Mowa występuje tylko w napisie na pierścieniu, w zdaniu wypowiedzianym przez orków w Barad-dûr i w nazwie "Nazgûl". Wyjaśnia też tworzenie liczby mnogiej w języku Rohirrimów (przez dodanie końcówki -rim oznaczającej plemię). Informuje, że Beorn w czasie wydarzeń Władcy Pierścieni nie żyje. Zmarł, gdyż był człowiekiem.

Tom Bombadil według listu nie jest ważną dla narracji, ale nieodzowną osobą. Ponieważ książki są skonstruowane na zasadzie przeciwieństwa cech dobry i złych, Tom Bombadil potrzebuje cech dobrych, aby działać, a nawet istnieć. W świecie rządzonym przez Saurona nie pozostałoby dla niego nic.

Żony entów – jak pisze Tolkien – prawdopodobnie przestały istnieć wraz z zagładą ogrodów wzdłuż Anduiny, gdy Sauron stosował taktykę spalonej ziemi w czasie Wojny Ostatniego Sojuszu. Niektóre mogły uciec na wschód, ale zapewne zostały wykorzystane w celach rolniczych w niewoli, stając się dla entów całkiem obce. Następuje krótkie wyjaśnienie o pochodzenia nazwiska Gamgee oraz to, że Dziadunio został wymyślony najpierw. Czarodzieje nie mają swojego przeciwieństwa (przy czym pewnym przeciwieństwem Gandalfa jest Saruman) – następuje krótki opis ich pojawienia się. Z kolei opisana jest rasa Balrogów, tego kiedy zginęli i że jeden uciekł, chroniąc się pod górami Hithaeglin. Tylko elfowie i Gandalf wiedzieli jednak czym on jest – sługą prastarej Ciemnej Mocy z Pierwszej Ery. Szeloba natomiast jest potomkiem pająków z Nandungorthin. Wyjaśnia że nie istnieje przymierze między nią i Sauronem – a jedynie nienawiść. Galadriela jest starsza niż Szeloba, a obudziła się w Eldamarze.