Krasnoludy Poślednie – wymarła międzyplemienna grupa krasnoludów. Zwano ich również w sindarinie Nibin-nogrim (lub Noegyth Nibin lub Nibin-Noeg).
Charakterystyka[]
Krasnoludy Poślednie były potomkami krasnoludów, którzy w dawnych latach zostali wypędzeni z miast krasnoludzkich, leżących na wschodzie Beleriandu. Nie mieli nad sobą władców, a ich liczba była niewielka i cały czas się zmniejszała. Z powodu ich niewielkiej liczby z trudem pozyskiwali rudy metali, przez co wraz z latami tracili kowalskie umiejętności oraz zmniejszały się ich zapasy broni. Prowadzili życie w ukryciu przed ludźmi, orkami oraz elfami. W przeciągu lat skarleli, przez co wydawali się słabsi od swoich pobratymców z innych rodów.
Ich dziełem był system jaskiń Nulukkizdîn w lasach Taur-en-Faroth, który wydrążyli długo przed tym jak do Beleriandu przybył Finrod Felagund. Potem ich główną siedzibą stała się góra Amon Rudh, która, dawnymi laty, została wydrążona przez pokolenia Krasnoludów Poślednich, a w poprzednim miejscu elfowie założyli Nargothrond.[1]
Darzyli nienawiścią elfów, którzy, według nich, mieli wygnać ich z własnych siedzib. Ponadto, nienawidzili ludzi oraz bali się orków. Niecheć do elfów była powodowana również faktem, że Sindarowie, zanim poznali inne krasnoludy, myśleli, że są to zwierzęta i polowali na nie.
Ostatnimi przedstawicielami tej rasy byli Mîm oraz jego synowie: Khîm i Ibun.[2][3][4]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Túrin Turambar
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Kraj Łuku i Hełmu”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Śmierć Belega”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Narn i Hîn Húrin. Opowieść o dzieciach Húrina”, „Krasnolud Mîm” Krasnoludy Poślednie nie trzymały swoich imion w sekrecie jak reszta, a także nie przestrzegali tajemnicy języka. Mogła to być jedna z przyczyn dlaczego musieli opuścić plemiona, z których się wywodzili.