Śródziemie Wiki
Advertisement
Godło Królów gondoru

Herb królów Gondoru

Król Gondoru – tytuł monarszy władców Gondoru.

Historia[]

Powstał jako tytuł zunifikowany z tytułem króla Arnoru. Rozbicie na właściwych królów Arnoru i Gondoru nastąpiło po śmierci twórcy – Elendila. Linia pochodząca od młodszego syna Elendila – Anáriona – panowała w Gondorze aż do roku 2050 TE, kiedy to linia Anáriona wymarła wraz ze śmiercią Eärnura. W 3019 roku tytuł króla przeszedł do północnej linii rodu Elendila. Aragorn uzasadniał to tym, iż jest po mieczu jedynym żyjącym potomkiem Isildura, a ten był królem wszystkich Dúnedainów. Dodatkowo Elessar był dalekim prawnukiem Fíriel, córki Ondohera, która, według praw Númenoru, mogłaby odziedziczyć tron Południowego Królestwa.

Monarchowie Gondoru rządzili państwem według wcześniejszych praw, które interpretowali, lecz nie stanowili. W kwestiach spornych mieli władzę podejmować niepodważalne decyzje. Król mógł objąć bezpośrednie dowództwo nad armią, jeżeli dostraczył niekwestionowanego następcę tronu, który podczas wojny zostawał na tyłach.[1] Ciałem doradczym była Rada Gondoru, lecz władca nie musiał kierować się jej wskazówkami.[2]

Królowie brali imiona z języka quenya. Jako jedyni mogli wchodzić na "Uświęcone Miejsce" na zboczach Mindolluiny. Monarsza nekropolia znajdowała się w Rath Dínen, w budynku zwanym "Domem Królów".

Insygnia i palantíry[]

Insygniami władzy króla Gondoru była Skrzydlata Korona, która była hełmem Isildura. Kiedy ten odjechał do Arnoru, pozostawił koronę swojemu bratankowi Meneldilowi. Była ona przekazywana przez każdego króla, aż do czasu Atanatara II, który kazał wykuć nową koronę z całości wykonaną ze srebra. Kilkaset lat później Eärnur wyruszył do Minas Morgul, by walczyć z Czarnoksiężnikiem i nie powrócił, ale pozostawił koronę w grobowcu swojego ojca. Korona nie była używana w czasach dynastii namiestników i dopiero w 3019 roku TE została nałożona na prawowitego króla Gondoru i Arnoru, Aragorna II.

Królowie posiadali także cztery kryształy widzenia znajdujące się w Orthanku, Minas Ithil i Minas Anor oraz najważniejszy kamień w Osgiliath. Mogły z nich korzystać również osoby wskazane przez władcę. Do czasów Aragorna II zachowały się tylko kryształy Anoru i Orthanku.

Pretensje do tytułu[]

W 1975 roku TE roszczenia do tytułu zgłosił Arvedui z linii Isildura. Pretensje nie zostały jednak uznane przez możnych Gondoru, ze względu na żyjących potomków Anáriona.

Lista królów (lata panowania)[]

  1. Elendil (3320 - 3441 DE)
  2. Anárion (3320 - 3440 DE)
  3. Isildur (3320 DE - 2 TE)
  4. Meneldil (2 - 158 TE)
  5. Cemendur (158 - 238 TE)
  6. Eärendil (238 - 324 TE)
  7. Anardil (324 - 411 TE)
  8. Ostoher (411 - 492 TE)
  9. Rómendacil I (492 - 541 TE)
  10. Turambar (541 - 667 TE)
  11. Atanatar I (667 - 748 TE)
  12. Siriondil (748 - 830 TE)
  13. Falastur (830 - 913 TE)
  14. Eärnil I (913 - 936 TE)
  15. Ciryandil (936 - 1015 TE)
  16. Hyarmendacil I (1015 - 1149 TE)
  17. Atanatar II (1149 - 1226 TE)
  18. Narmacil I (1226 - 1294 TE)
  19. Calmacil (1294 - 1304 TE)
  20. Rómendacil II (1304 - 1366 TE)
  21. Valacar (1366 - 1432 TE)
  22. Eldacar (1432 - 1437 TE oraz po odzyskaniu tronu 1447 - 1490 TE)
  23. Castamir (1437 - 1447 TE)
  24. Aldamir (1490 - 1540 TE)
  25. Hyarmendacil II (1540 - 1621 TE)
  26. Minardil (1621 - 1634 TE)
  27. Telemnar (1634 - 1636 TE)
  28. Tarondor (1636 - 1798 TE)
  29. Telumehtar (1798 - 1850 TE)
  30. Narmacil II (1850 - 1856 TE)
  31. Calimehtar (1856 - 1936 TE)
  32. Ondoher (1936 - 1994 TE)
  33. Eärnil II (1945 - 2043 TE)
  34. Eärnur (2043 - 2050 TE)

Po królu Eärnurze rządy objął ród Húrina z Emyn Arnen, zwany też dynastią namiestników. Członkowie tego rodu sprawowali władzę aż do powrotu króla, czyli wstąpienia w 3019 roku Trzeciej Ery na tron Aragorna II z linii Isildura, który dał początek panowaniu dynastii Telcontar.

Dynastia Telcontar[]

  1. Elessar (3019 TE – 120 CE)
  2. Eldarion (120 – ? CE)

Ciekawostki[]

Monarchowie Gondoru i Arnoru oraz ich potomkowie potrafili uzdrawiać. Po tym poznano, że Aragorn jest prawowitym królem.

Przypisy

  1. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Niedokończone opowieści, „Cirion i Eorl. Przyjaźń Gondoru z Rohanem”, „Ludzie Północy i Woźnicy”
  2. J.R.R. Tolkien, (red. Humphrey Carpenter, wsp. Christopher Tolkien), Listy, List 244
Advertisement