Królestwo Rhovanionu – twór polityczny w Śródziemiu, na terenie Rhovanionu, na którym w Trzeciej Erze osiedlili się Nortowie. Nazywany on jest królestwem, chociaż de facto nie był to twór sformalizowany, a raczej kilka plemion zrzeszonych pod przywództwem jednego władcy.
Historia[]
Nie jest znana dokładna data założenia królestwa. Wiadomo jedynie, że gdy w 490 roku Trzeciej Ery Gondor najechali po raz pierwszy Easterlingowie, w miejscu tym żyła już społeczność Nortów pod dowództwem bliżej nieznanego Księcia Rhovanionu. Zajmowali oni pas ziemi między Mroczną Puszczą a Celduiną, na południe od później powstałych miast Dale i Esgaroth, które prawdopodobnie zostały założone przez władców owego królestwa.
W 550 roku gondorski książę Turambar ścigał hordę Easterlingów w kierunku Morza Rhûn. Nortowie sprzymierzyli się z nim i pomogli w zwycięstwie. Od tego czasu istniało przymierze łączące oba królestwa. Stało się ono jeszcze silniejsze, kiedy w 1248 roku Vidugavia, nazywający się jako pierwszy Nort, Królem Rhovanionu, pomógł księciu Minalcarowi w pokonaniu kolejnych hord Easterlingów zagrażających Gondorowi, a później w zrównaniu z ziemią ich osad na brzegach Morza Rhûn. Minalcar, noszący od tamtego zwycięstwa przydomek Rómendacil, aby uhonorować Vidugavię, wysłał na jego dwór swojego syna, Valacara, aby pełnił tam rolę ambasadora. Doprowadziło to do ślubu Valacara z córką Vidugavii, Vidumavi, a w końcu narodzinami ich syna, Vinitharyi, który później znany był pod imieniem Eldacara.
Pochodzenie następcy tronu budziło wielkie kontrowersje w Gondorze, aż w końcu doprowadziło do Waśni Rodzinniej - wyniszczającej wojny domowej. Eldacar w 1437 roku uciekł ze zniszczonego Osgiliath do krewnych w Rhovanionie. Po 10 latach zebrał potężną armię, z którą ruszył na południe, aby obalić swojego krewniaka, Castamira, który stanął na czele rebelii i sam koronował się królem. W 1447 roku Eldacar odzyskał tron, a wielu dostojnych Nortów udało się wtedy do Gondoru.
Niedługo potem, w 1636 roku, Śródziemie nawiedził Wielki Mór, podczas którego większość mieszkańców Rhovanionu straciła życie. Z kolei w 1851 roku na królestwo, wciąż jeszcze podnoszące się po stratach odniesionych w wyniku plagi, najechali ze wschodu Woźnicy, jedno z plemion Easterlingów. Ówczesnym władcą Rhovanionu był Marhari, potomek Vindugavii. Wspomógł on króla Narmacila II w walce z hordami, jednak w decydującej Bitwie na Równinach w 1856 roku, Gondor przegrał, Narmacil został zabity, a wraz z nim Król Rhovanionu. Tak rozpoczęła się, trwająca 43 lata okupacja Rhovanionu przez Woźników.
Syn Marhariego, Marhwini, poprowadził grupę ocalałych Nortów na zachód. Grupa ta osiedliła się w dolinie Anduiny między rzeką Gladden, a Samotną Skałą i zaczęła nazywać się Éothéodami. Byli to przodkowie Rohirrimów.
W 1899 roku na terenie Rhovanionu wybuchło przeciwko Woźnikom powstanie, wsparte przez króla Gondoru, Calimehtara, który zaatakował ich od zachodu. Wojna została wygrana, a królestwo odzyskało wolność, choć było tak wyniszczone, że niewiele z niego zostało. Jego mieszkańcy świetnie zdawali sobie z tego sprawę. Część z nich udała się do krewnych do Gondoru, inni zasilili szeregi Éothéodów, a jeszcze inni udali się do Esgaroth i Dale, które było w miarę bezpieczne, jako leżące u stóp Ereboru, gdzie w 1999 roku Trzeciej Ery Krasnoludowie założyli swoje królestwo.
W 2460 roku Sauron powrócił do Dol Guldur na południu Mrocznej Puszczy, a ziemie Rhovanionu znów stały się niebezpieczne, tak, że większość jego mieszkańców uciekła, a w 2510 roku na kraj najechało jedno z plemion Easterlingów, Balkowie, którzy doszczętnie wyniszczyli krainę i zakończyli istnienie królestwa.