Język entów

Język entów – mowa, którą posługiwali się entowie. Język należący do grupy języków tonalnych (podobnie jak kantoński czy wiele azjatyckich), gdzie każda sylaba ma określony zaśpiew, praktycznie niemożliwy do powtórzenia.

Budowa

Słowa składały się z wielu połączonych wyrażeń (aglutynacyjność), a zdania z wielu połączonych zbitek słownych. Z tego powodu również gramatyka była niezwykle zawiła i trudna do zrozumienia nawet dla elfów. Rozmowa przebiegała wolno, a każde słowo opowiadało historię tego, co opisywało. W języku tym brakowało też słów takich jak "nie" lub "tak", entowie używali zamiast nich opisów uzasadniających swoje stanowisko.

Język bazował na najstarszej formie podstawowego języka elfickiego. Entowie mieli wybitne zdolności językowe, dlatego potem do ich języka dołączyły liczne zapożyczenia z innych języków – przede wszystkim quenyi i sindarinu, ale także np. języka Rohanu (z którego pochodzi nazwa "ent").

Generalnie można wyróżnić dwie odmiany tego języka:

• Stary język entów – pierwotna mowa, niezwykle tonalna, długa i archaiczna.
• Nowy język entów – z licznymi zapożyczeniami, ale z zachowaną wciąż niezwykle skomplikowaną gramatyką.

O odmianie można by też mówić nawet wówczas, gdy entowie używali mowy wspólnej, gdyż stosując słowa westronu, budowali oni niezwykle długie zlepki oparte o swoją gramatykę.

Ciekawostki

• Część określenia tego co się dzieje na świecie brzmiało: a-lalla-lalla-rumba-kamanda-linda-or-burume (prawdopodobnie było to określenie wyrażające duże niezadowolenie)
• Zdanie "Czarny cień leży w głębokich dolinach lasu" użyte przez Żwawca, uważanego za niezwykle pochopnego, brzmiało w quenyi: Taurelilómëa-tumbalemorna Tumbaletaurëa Lómëanor (wieloleśno-cienisty-ciemnogłębokodolinny mroczny kraj głębokodolinnolesisty).
• Słowo orkowie na quenyę a potem Westron brzmiało: złoocy-czarnoręcy-krzywonodzy-kamiennosercy-pazuropalcy-ohydnobrzuchaci-krwiospragnieni.
• Wyraz dużego niezadowolenia brzmiał: burárum