Ingwë – elf, przywódca Vanyarów, Najwyższy Król Wszystkich Elfów.
Biografia[]
Ingwë był jednym z Minyarów urodzonych w Cuiviénen. Był najstarszym synem Iliona i potomkiem Imina i Iminyë. Był kochany przez swój lud i w pewnym momencie przed Wielką Podróżą poślubił Ilwen i miał kilkoro dzieci w Cuiviénen, do czasu gdy Oromë znalazł Quendi.[1] Niedługo po pierwszym zwycięstwie Valarów nad Morgothem Ingwë, jako jeden z nielicznych wybrany przez Oromëgo, wyruszył jako posłaniec, aby zwiedzić Valinor. Gdy już tam byli, Ingwë zapragnął „zamieszkać w obecności Vardy” i niechętnie wracał do Śródziemia.[2]
Zachwycony jego pięknem wrócił, aby zabrać cały klan ze sobą. Gdy Eldarowie podzielili się na trzy szczepy, został władcą Elfów Pięknych (Vanyarów). Jego lud jako pierwszy dotarł do Amanu a sam Ingwe nigdy nie wrócił do Śródziemia ani nawet nie spojrzał w jego kierunku.[3]
Ingwë mieszkał w Tirionie, w cieniu Taniquetilu, w potężnej wieży zbudowanej na jego cześć, zwaną również jako Mindon Eldaliéva. Nigdy nie była używana, poza tymi, którzy dbali o lampę na jej szczycie.[4] Miał syna Ingwiona.[5] W pewnym momencie jednak zamieszkał na Taniquetilu u stóp Manwego.[6]
Jego siostrą (lub córką jego siostry) była Indis.[7]
Charakterystyka[]
Ingwë jest opisywany jako wysoki i piękny[1], a jego włosy jako złote i kręcone.[8] Mówi się również, że był „bardziej oddany myśleniu niż sztuce”.[1]
Etymologia[]
Ingwë pochodzi z quenyi. Eldamo wyjaśnia je jako „Wódz”, ponieważ pochodzi od rdzenia ING („pierwszy, najważniejszy”), do którego dołączono sufiks -wë („osoba”)[9]
Ponieważ Vanyarowie byli uważani i uważali się za przywódców i główne plemię Eldarów, nazywali siebie Ingwerami. Prawdziwym tytułem ich króla był Ingwë Ingweron: „wódz wodzów”.[7]
W wczesnej Etymologii mówi się, że Ingwë jest złożeniem ing („pierwszy”) + końcówki -my („człowiek”)[10]
Inne wersje legendarium[]
W początkowych wersjach Silmarillionu jego imię brzmiało Inwë[11].
Ciekawostki[]
- W Gondolinie po zachodniej stronie Placu Źródlanego stał ozdobny łuk poświęcony Ingwëmu.[5]
Bibliografia[]
- J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), "Silmarillion", wydawnictwo Amber
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Pierwsza Czas i Starzenie Się, XVII. Schematy pokoleniowe
- ↑ J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Pierwsza Czas i Starzenie Się, XIII. Kluczowe daty
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Pojawienie się elfów i uwięzienie Melkora
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona droga i inne pisma, Część druga: Valinor i Śródziemie przed Władcą Pierścieni, V. Lhammas
- ↑ 5,0 5,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Cześć Druga, III. Upadek Gondolinu.
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Eldamar i książęta Eldalie, ludu Eldarów
- ↑ 7,0 7,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XI. Szybolet Fëanora
- ↑ J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Druga Ciało, Umysł i Dusza, IV. Włosy.
- ↑ Paul Strack, „Q. Ingwë m.”, Eldamo – An Elvish Lexicon (dostęp 20 kwietnia 2022)
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona Droga i inne Pisma, Cześć Trzecia Etymologia, hasła „ING”, „WEG”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona Droga i inne Pisma, Cześć Trzecia Etymologia