Śródziemie Wiki
Advertisement

Ingwë elf, przywódca Vanyarów, Najwyższy Król Wszystkich Elfów.

Biografia[]

Ingwë był jednym z Minyarów urodzonych w Cuiviénen. Był najstarszym synem Iliona i potomkiem Imina i Iminyë. Był kochany przez swój lud i w pewnym momencie przed Wielką Podróżą poślubił Ilwen i miał kilkoro dzieci w Cuiviénen, do czasu gdy Oromë znalazł Quendi.[1] Niedługo po pierwszym zwycięstwie Valarów nad Morgothem Ingwë, jako jeden z nielicznych wybrany przez Oromëgo, wyruszył jako posłaniec, aby zwiedzić Valinor. Gdy już tam byli, Ingwë zapragnął „zamieszkać w obecności Vardy” i niechętnie wracał do Śródziemia.[2]

Zachwycony jego pięknem wrócił, aby zabrać cały klan ze sobą. Gdy Eldarowie podzielili się na trzy szczepy, został władcą Elfów Pięknych (Vanyarów). Jego lud jako pierwszy dotarł do Amanu a sam Ingwe nigdy nie wrócił do Śródziemia ani nawet nie spojrzał w jego kierunku.[3]

Ingwë mieszkał w Tirionie, w cieniu Taniquetilu, w potężnej wieży zbudowanej na jego cześć, zwaną również jako Mindon Eldaliéva. Nigdy nie była używana, poza tymi, którzy dbali o lampę na jej szczycie.[4] Miał syna Ingwiona.[5] W pewnym momencie jednak zamieszkał na Taniquetilu u stóp Manwego.[6]

Jego siostrą (lub córką jego siostry) była Indis.[7]

Charakterystyka[]

Ingwë jest opisywany jako wysoki i piękny[1], a jego włosy jako złote i kręcone.[8] Mówi się również, że był „bardziej oddany myśleniu niż sztuce”.[1]

Etymologia[]

Ingwë pochodzi z quenyi. Eldamo wyjaśnia je jako „Wódz”, ponieważ pochodzi od rdzenia ING („pierwszy, najważniejszy”), do którego dołączono sufiks -wë („osoba”)[9]

Ponieważ Vanyarowie byli uważani i uważali się za przywódców i główne plemię Eldarów, nazywali siebie Ingwerami. Prawdziwym tytułem ich króla był Ingwë Ingweron: „wódz wodzów”.[7]

W wczesnej Etymologii mówi się, że Ingwë jest złożeniem ing („pierwszy”) + końcówki -my („człowiek”)[10]

Inne wersje legendarium[]

W początkowych wersjach Silmarillionu jego imię brzmiało Inwë[11].

Ciekawostki[]

  • W Gondolinie po zachodniej stronie Placu Źródlanego stał ozdobny łuk poświęcony Ingwëmu.[5]

Bibliografia[]

  • J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), "Silmarillion", wydawnictwo Amber

Przypisy

  1. 1,0 1,1 1,2 J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Pierwsza Czas i Starzenie Się, XVII. Schematy pokoleniowe
  2. J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Pierwsza Czas i Starzenie Się, XIII. Kluczowe daty
  3. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Pojawienie się elfów i uwięzienie Melkora
  4. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona droga i inne pisma, Część druga: Valinor i Śródziemie przed Władcą Pierścieni, V. Lhammas
  5. 5,0 5,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Księga Zaginionych Opowieści Cześć Druga, III. Upadek Gondolinu.
  6. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarilion, Quenta Silmarilion: Eldamar i książęta Eldalie, ludu Eldarów
  7. 7,0 7,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XI. Szybolet Fëanora
  8. J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Druga Ciało, Umysł i Dusza, IV. Włosy.
  9. Paul Strack, „Q. Ingwë m.”, Eldamo – An Elvish Lexicon (dostęp 20 kwietnia 2022)
  10. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona Droga i inne Pisma, Cześć Trzecia Etymologia, hasła „ING”, „WEG”
  11. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona Droga i inne Pisma, Cześć Trzecia Etymologia
Advertisement