Indis – elfka ze szczepu Vanyarów, druga żona Finwëgo, króla Ñoldorów w Amanie.
Biografia[]
Indis urodziła się w Cuiviénen przed Wielkim Marszem Eldarów do Amanu.[1]
W pewnym momencie, gdy Noldorowie i Vanyarowie mieszkali razem w Tirionie, jej serce zwróciło się ku Finwëmu, chociaż był on żonaty z Míriel Þerindë. Gdy Ingwë i Vanyarowie opuścili Tirion, by zamieszkać na równinach Valinoru, Indis towarzyszyła im i zatrzymała się w pobliżu domu Ingwëgo na zachodnich zboczach Taniquetilu. W tym czasie Indis często wędrowała samotnie po polach Valinoru, śpiewając.[2]
Po narodzinach Fëanora Míriel postanowiła umrzeć i odmówiła ponownego wcielenia lub uzdrowienia, pozostawiając swojego męża Finwë w niesprawiedliwym wdowieństwie. Ingwë, widząc smutek Finwëgo, zaprosił go, aby opuścił Tirion i zamieszkał w świetle Dwóch Drzew na jakiś czas, aby oddalić się od wspomnień o swojej stracie. Początkowo Finwë odrzucił to zaproszenie, ale później zmienił zdanie i opuścił Tirion, aby udać się do domu Ingwëgo. Podczas swojej podróży ścieżkami Góry Finwë przypadkiem spotkał Indis; w tym momencie jego serce zwróciło się ku niej i rozpoznali swoją wzajemną miłość.[2]
Będąc bliską krewną Ingwëgo, Indis została żoną Finwëgo po faktycznej śmierci Míriel zgodne z Statutem Finwe i Miriel[3]. Jej małżonek dzięki miłości do niej odzyskał radość z życia[4]. Urodziła swojemu mężowi dwóch synów – Fingolfina i Finarfina oraz dwie córki: Findis i Írimë. Fëanor nie żywił do niej wielkiego przywiązania i trzymał się z daleka zarówno od niej, jak i jej potomstwa[4]; do tego odwoływały się późniejsze podszepty Melkora kierowane do Fingolfina i Finarfina[5]. Po tym jak Melkor zabił Finwëgo i uciekł z Silmarilami z Amanu, Indis opuściła Formenos i wraz z Findis udała się do swojego brata, aby żyć ze swoim ludem, Vanyarami. Była babcią Galadrieli.
Charakterystyka[]
W opublikowanym Silmarillionie Indis jest opisana jako rosła i złotowłosa[4].
Etymologia[]
Indis w języku quenya oznacza „Wielką lub Odważną Kobietę”,[6] ale jest również tłumaczone jako „żona, panna młoda”.[7]
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Carl F. Hostetter (red.), Natura Śródziemia, Cześć Pierwsza Czas i Starzenie Się, XVII. Schematy pokoleniowe
- ↑ 2,0 2,1 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Pierścień Morgotha, Cześć Trzecia. Późniejsza Quenta Silmarillion: (II) Druga Faza: Późniejsza wersja Opowieści o Finwe i Miriel
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Pierścień Morgotha, „Część trzecia. Późniejsze Quenta Silmarillion: (II) Druga faza: Prawa i zwyczaje wśród Eldarów, [Tekst A]
- ↑ 4,0 4,1 4,2 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Fëanor i uwolnienie Melkora z oków
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Silmarile i niepokoje wśród Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Ludy Śródziemia, XI. Szybolet Fëanora, „Imiona potomków Finwëgo”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Utracona droga i inne pisma, część trzecia: „Etymologie”, hasła „NDIS”, „NETH”