Haldir – elf z lasów Lothlórien oraz strażnik północnych granic krainy. Jako pierwszy powitał Drużynę Pierścienia wraz z jego braćmi: Rúmilem i Orophinem oraz stał się ich przewodnikiem do Caras Galadhon[1].
Biografia[]
W dniu 15 stycznia 3019 roku Trzeciej Ery spotkał w pobliżu lasu Drużynę Pierścienia[2][1]. Haldir był w stanie rozmawiać z Drużyną, ponieważ znał wspólną mowę. Powiedział Legolasowi, że tak sapią, iż trafiliby ich w ciemności z łuku. Mimo to nie wypuścił strzał, gdyż z dawna zapowiadane było ich przybycie. Elfy rozpoznały Legolasa jako swego krewnego. Wtedy Haldir wezwał jego i Froda na drzewo, na którym przebywał. Kiedy Frodo wdrapał się po spuszczonej z drzewa sznurowej drabince, zastał Legolasa wśród trzech obcych elfów, którzy mieli ubrania ciemnoszare i póki się nie poruszyli, trudno było ich dostrzec wśród gałęzi. Haldir powitał pierwszy Froda i Sama, który podążył za swoim panem. Haldir należał do tych elfów, którzy władali wspólną mową[1].
Wtedy przedstawił siebie i jego braci, którzy słabo władali wspólną mową. Wiedzieli o ich przybyciu, gdyż wysłannicy Elronda szli przez Lórien. Wtedy Haldir zapytał ilu ich jest. Legolas odpowiedział, że jest ich ośmiu: on, czterech hobbitów, Aragorn, Boromir i krasnolud Gimli. Powiedział, że imię Aragorna, syna Arathorna było znane w Lothlórien. Był gotów prowadzić Drużynę do Lórien, ale zawahał się na wieść, że jeden z nich był krasnoludem[1].
Od dawna elfowie nie zadawali się z krasnoludami, lecz Frodo nalegał, aby przepuścili Gimliego, gdyż to zaufany doradca Dáina Żelaznej Stopy z Samotnej Góry, którego Elrond wybrał na członka Drużyny Pierścienia i okazał się bardzo mężny i wierny. Po naradzie z towarzyszami, zgodził się na wejście Gimliego, ale tylko z zawiązanymi oczyma. Następnie Aragorn zaproponował, że skoro jeden z nich będzie musiał przejść z zawiązanymi oczami, to niech każdy zrobi tak samo. Elfowie niechętnie się zgodzili, lecz wprowadzili ich do lasu[1].
Spędzili noc na drzewach. W nocy Haldir usłyszał orków i odciągnął ich od Drużyny Pierścienia. Kiedy wrócił na drzewo, zobaczył pod nim dziwne stworzenie, którym, jak domyślił się Frodo, był Gollum[1].
Kolejnego ranka Haldir zaprowadził Drużynę na wzgórze Cerin Amroth, do Caras Galadhon[1]. Po drodze mieli znów oczy związane opaską. Elf na końcu drogi przeprosił Gimliego, przyprowadził ich przed oblicze Galadrieli i Celeborna, a następnie zaprowadził drużynę do łodzi, skąd mieli odpłynąć przez Wrota Argonath[3].
Nie znano jego dalszych losów, prawdopodobnie razem z innymi elfami odpierał orków z Morii i Dol Guldur w czasie ataków na Lórien.
Etymologia[]
Haldir jest wyraźnie pochodzenie z Sindarinu, ale nigdy nie jest to wyjaśnione jego znaczenie. We wcześniejszym legendarium Tolkien objaśniał w Noldorinskim słowo Haldir jako „Ukrytego Bohatera”, choć ten Haldir odnosi się do (później pominiętego) syna Orodretha[4].
Kreacja w adaptacjach[]
W filmie Władca Pierścieni postać Haldira różni się bardzo od swojego książkowego pierwowzoru, ponieważ dodano wiele informacji spoza książki. Natomiast J.R.R. Tolkien w ogóle nie wspomina o dalszym życiu Haldira po opuszczeniu lasu przez Drużynę Pierścienia.
W filmie Władca Pierścieni: Dwie Wieże w reżyserii Petera Jacksona, Haldir prowadził grupę dwustu elfów z Lothlorien do Helmowego Jaru, wielkiej twierdzy Rohanu. Został wysłany przez Elronda z Rivendell i Galadrielę. Był tam, aby uczcić wierność poczynioną przez bitwę Ostatniego Przymierza Ludzi i Elfów. Elfowie zajęli pozycje na murach Jaru. Pierwsi Uruk-hai zostali łatwo przez nich pokonani. Elfowie odpierali nieunikniony atak armii Isengardu, a Aragorn, Gimli, Legolas i Haldir zajmowali się niszczeniem drabin oblężniczych. Bitwa była początkowo bardziej korzystna dla Wolnych Ludów, lecz Berserker Uruk-hai podpalił bombę i wysadził nią jedną ze ścian rohańskiej fortecy. Szok jak i liczba ofiar była niewyobrażalna, gdyż bomby zostały użyte w walce pierwszy raz. Losy walki obleganych sił odwróciły się teraz w stronę Uruków- przez eksplozję, druga linia obrony umieszczona za ścianą pozostała nie kontrolowana. Aragorn w tym wypadku był bezradny. Z murów Jaru strąciła go fala uderzeniowa bomby i otoczyli go przeciwnicy. Gimli, widząc swojego przyjaciela w niebezpieczeństwie, skoczył na Uruk-hai i samodzielnie zabił większość atakujących Aragorna wrogów, ale wkrótce został uderzony w tył głowy i upadł na ziemię. Wtedy Aragorn krzyknął do Haldira: "Wystrzel strzały!" i elfy zastrzeliły pierwszy szereg Uruk-hai. Aragorn jednak uświadomił sobie, że ściana Jaru została opanowana.
Choć Haldir nadal starał się utrzymać pozycję elfów na murze, liczba nadchodzących Uruków była zbyt wielka. Galadrimowie byli już zmęczeni długotrwałą potyczką. Poza tym, do tej pory stracili już ponad połowę swoich bojowych jednostek. Widząc przewagę wroga, Król Théoden nakazał Aragornowi zwołać swoich ludzi i się wycofać. Aragorn powiedział to Haldirowi, który był zajęty walką. Wszyscy żołnierze Galadrimów zaczęli wycofywać się tylnymi schodami. Haldir wówczas był atakowany z obu stron przez dwóch Uruk-hai. Zdążył ich zabić, ale wcześniej jeden z nich pchnął go mieczem w plecy. Podczas gdy ciężko ranny elf padał na ziemię, patrzył z żalem na ciała swoich poległych przyjaciół. Widząc konającego Haldira, Aragorn krzyknął do niego po imieniu, podbiegł i objął go, starając się go trzymać, ale Haldir upadł nieżywy.
W filmie Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia Haldir miał wraz z elfami pokonać gobliny z Morii. Scena ta została usunięta z filmu.
Galeria[]
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Drużyna Pierścienia, "Lothlórien"
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, Dodatek B, "Wielkie Lata"
- ↑ JRR Tolkien, Władca Pierścieni, Drużyna Pierścienia, „Pożegnanie z Lórien”
- ↑ JRR Tolkien , Christopher Tolkien (red.), Zaginiona droga i inne pisma, część trzecia:„Etymologie”, hasło „SKAL¹”